اشعار عید غدیر

طوفان بودیم، ساحلی رام شدیم
ما را خواندیّ و صاحبِ نام شدیم
چون زلف تو، آشفته و در هم بودیم
در سایه ی ابروانت آرام شدیم
×××
ساقی شده ای جام هدایت داری
ای آنكه به شیعیان عنایت داری
تو بانی شهر عاشقانی مولا
از جانب حق حكم ولایت داری
×××
امروز اگر چه سیر دیدیم تو را
پیدا بُدی و دیر دیدیم تو را
خورشیدی و چشم عاجز از رؤیت توست
در آیینۀ غدیر دیدیم تو را
×××
عشق ابدی و ازلی بود آن روز
آغاز ولایت ولی بود آن روز
دستان خدا كه عاشقان را مأواست
در دست محمد و علی بود آن روز
×××
ما عاشق عدل حیدری‌ات شده‌ایم
مولایی و مست رهبریت شده‌ایم
تو كعبه و ما دور سرت می گردیم
خورشید شدی و مشتری‌ات شده ایم

شاعر : عارفه دهقانی

 پیام نور به لبهای پیک وحی خداست                   بخوان سرود ولایت که عید اهل ولاست
با شراب طهور از خم غدیر بزن                           خدا گواه ست که ساقی این شراب خداست
خم از غدیر خم و می ، می ولای علیست            و گرنه صحبت ساقی و جام و باده خطاست
غدیر ، عید خدا،عید احمد، عید علی                            غدیر عید نیایش غدیر عید دعاست
غدیر صبح سپید همه سپیدی ها                       غدیر ، نور خدا، دشمن سیاهی هاست
غدیر سید اعیاد و اشرف ایام                                     غدیر خوبتر از عید روزه و اضحی است
غدیر سلسله دار کمال دین تا حشر                   غدیر آینه دار علی ولی الله است
غدیر عید همه عمر با علی بودن                      غدیر جشن نجات از عذاب روز جزاست
غدیر بر همه حق باوران تجلی حق                    غدیر ببر همه گم گشتگان چراغ هداست
غدیر کعبه مقصود شیعه در عالم                      غدیر جنت موعود خلق در دنیاست
غدیر حاصل تبلیغ انبیا همه عمر                      غدیر میوه توحید اولیا همه جا است
غدیر آیینه لا اله الا هو                                    غدیر ایت سبحان ربی الاعلی است
غدیر هدیه نور از خدا به پیغمبر (ع)                   غدیر نقش ولای علی به سینه ماست
غدیر بر کعبه اهلل سما و اهل زمین                  غدیر قبله خلق زمین و خلق سماست
غدیر یک سند زنده یک حقیقت محض               غدیر خاطره ای جاودانه و زیباست
غدیر روشنی چشم پیروان علی                       غدیر از دل تنگ رسول عقده گشاست
غدیر با همگان هم سخن ولی خاموش              غدیر با همه کس آشنا ولی تنهاست
غدیر صفحه تاریخ وال من والاه                          غدیر آیه توبیخ عاد من عاداست
هنوز از دل تفتیده غدیر بلند                             صدای مدح علی بانوای روح فزاست
هنوز گوهر وصف علی بود در گوش                   هنوز لعل لب مصطفی مدیحه سراست
هنوز لاله اکملت دینک روید                             هنوز طوطی اتممت نعمتی گویاست
هنوز خواجه لولاک را نداست بلند                     که هر که را پیمبر منم علی مولاست
چنانکه من همگان را به نفس اولایم                          علی وصی من از نفس او به او اولاست
علی علیم و علی عالم و علی اعلم                        علی ولی و  علی والی و علی اولاست
علی حقیقت روح و تمام عالم جسم                        علی سفینه نوح و همه جهان دریاست
علی مدرس جبریل در شناخت حق                علی معلم آدم به علم الا سماست
علی تمامی دین ، بغض او تمامی کفر            علی ولی خدا ، خصم او عدوی خداست
علی بود پدر امت و بردار من                          علی سغیر خدا و علی امیر خداست
علیست حج و علی کعبه و علی زمزم              علی سفا و علی مروه و علی مسعاست
علی صراط و علی محشر و علی میزان            علی بهشت و علی کوثر و علی طوباست
علی چو شخص پیمبر هماره بی مانند              علی چو ذات اللهی همیشه بی همتاست
علی شهید و علی شاهد و علی مشهود            علی پناه و علی ملجا و علی منجاست
علی اذان و اقامه ، علی رکوع و سجود                علی قیام و قعود علی سلام و دعاست
علی حقیقت توحید بر زبان کلیم                         علی تجلی طور و علی ید بیضاست
علی وصی و دم و لحم و نفس پیمبر                            علی ابوالحسنین است و شوهر زهرا
علی است حق و حقیقت بدور او گرد                             علی است عدل و عدالت به خط او پویاست
علی محمد و فرقان و نور و کوثر ،قدر                           علی مزمل و یاسین و یوسف و طاهاست
علی به قول محمد در مدینه علم                     ز در درآی که راه خطا همیشه خطاست
حدیث منزله را از نبی بگیر و بخلق                   بگو مخالف هارون مخالف موسی است
بود وصی نبی آنکسی که نفس نبی است        گرفتم (اینکه حدیث)غدیر یک رویاست
کننده در خبیر بود وصی رسول                         نه انکه کرد فرار از جهاد ، عقل کجاست
کسی که گفت سلونی ، سزد امامت را             نه آن کسی که بلولا ، به جهل خود گویاست
کسی که جی نبی خفت جانشین نبی است       نه آنکه راحتی جان خویش را می ساخت
چگونه قاتل زهرا امام خلق شود                         مدینه مرد شرف نیست یا علی تناست
چگونه مهر بورزند به آن ستم گستر                     که دود آتش او دور خانه زهراست
چگونه غیر علی را امام خود داند                          که او سراپا آیینه رسول خداست
حدیثی از دو لب مصطفی مراست به یاد              به آب زر بنویسم اگر رواست رواست
خدا گواه است پی دشمن علی نروم                   حلال زاده رهش از حرام زاده جداست
کسی که بت شکند بر فراز دوش نبی                 برای حفظ خلافت ز هر کسی اولاست
گواه من به خلافت همان وجود علی است            که آفتاب بتایید آفتاب گواه است
بود امامت او در کتاب حق معلوم                          چنان که صورت خورشیددر فضا پیداست
به دیدگان خدا بین مرتضی سوگند                      کسی که غیر علی دید دیده اش اعماست
عبادت ثقلینت اگر بود فردا                                 تو را بدون ولایت به ویل و اویلاست
به آن نبی که علی را وصی خود فرمود                 به آن نبی که تمامش ثنای آن مولاست
صواب نیست صوابی که بی ولای علی است        نماز نیست نمازی که بی علی برپاست
شکسته باد دهانی که بی علی باز است            بریده باد زبانی که بی علی گویاست
تمرد است بدون علی اگر طاعت                       تاسف است سوای علی ، اگر تقواست
به آیه آیه قران به حق پیغمبر                           که راه غیر علی مرگ و نیستی و فناست
خدا گواست که هر کس رهش جدا زعلی است     بسان لشکر فرعون راهی دریاست
اگر تمام خلایق جدا شوند از او                           خدا گواست که راه تمام خلق خطاست
به جای حور به بوزینه دست داده و بس               کسی که غیر علی را امام ورهبر خواست
  به صد هزار زبان روح مصطفی گوید                               که ای تمام امت علی امام شماست
من و جدا شدن از مرتضی خدا نکند                     که هر که گشت جدا از علی جدا زخداست
کسیکه فاطمه از ظلم او غضبناک است                امامتش غم واندوه و رنج و بلاست
مگرنگفت نبی خشم دخترم زهرا                        شرار خشم خداوندگار بی همتاست
مگر نگفت نبی با هم اند ، حق و علی                 اگر علی نبود در میانه حق تنهاست
تمام قرآن در حمد و حمد بسم الله                      تمام بسمله در با علی چو نقطه باست
خدا  گواست که امروز هر که پیرو اوست              مصون زنار جحیم و عذاب حق فرداست
علی کسی است که یک  ذره از ولایت او             نجات بخش تمامی خلق روز جزاست
علی کسی است که یک خردل از محبت او                    نکوتر است ز دنیا و آنچه در دنیاست
اگر زخاک درش کسب آبرو نکند                          یقین کنید که در حشر آبرو رواست
چنانکه غیر خدا را خدای نتوان گفت                            اگر بغیر علی کس خلیفه گفت خطاست
بگو که بند ز بندم جدا کنند به تیغ                      ز بند بندم آید ندا علی مولاست
ا گر به تیغ کشندم و یا به دار کشند                 زبان نه بلکه وجودم به حمد او گویاست
به حق کسی نیرد راه جز ز راه علی                           به هوش با ش که راه علی بود ره راست
لوا یحمد بدست علی بود فردا                        تمام محشر در ظل این بلند لواست
پیمبران همه در تحت دین لوا آیند                     که این لوای مقدس همان لوای خداست
الا کسی که تو را از علی جدا کردند               پناگاه تو در آفتاب حشر کجاست
مرا بروز قیامت خبلد کاری نیست                    بهشت من همه در صورت علی پیداست
جهنم است بهشتی که بی علی باشد          جحیم با رخ نورانی علی ، زیباست
کجا امام توان یافتن چو شخص علی                         که هم کلام خداوند و هم نشین گداست
اگر به چشم شما آفتاب نور دهد                     وگر که سایه این نه سپهر بر سر ماست       
اگر نسیم سحر می ورزد به لاله و گل               اگر به ظلمت شب ماه را فروغ و ضیاست
اگر تمات سماوات از ستاره پرند                       و گر چو مائده  لبریز دامن صحراست
اگر فرشته و حور است و آدمی و پری               اگر زمین و سما و بهشت و عرش علاست
اگر سیاه و سفید است و اصغر و احمد            اگر که روز و شبی یا که صبح و مساست
خدا  گواست که از یمن دوست علی است      علیست  باعث خلقت ، علی خدای گواست
عل یولی خدا بود پیش از انکه خدای                        به حرف کن ، همه کائنات را آرست
خدا برای علخل کرد عالم را                         چنانکه خلقت او بری خود می خواست  
تمام عالم ایجاد بی وجود علی                     بان کشتی بی ناخدای در ، دریاست
مرا بس است تولای چهارده معصوم               که این ولایت فوق تمام نعمتهاست
مگر نکفت پیمبر کتاب و عترت من ؟               امنتی است که پیوسته در میان شماست ؟
مگر نگفت که این دو ، زهم جدا نشوند            اگر جدا ز یکی هر که شد ز هر دو جداست
مگر نگفت که این دو ، چو این دو انگشت اند              کز اتحاد یکی گرچه در شماره دو تاست
عبادت ثقلین است بسته بر ثقلین                  که مهر طاعت هر بنده مهر ال عباست
درود باد به ارواح چهارده معصوم                      که در طریقت آنان نجات هر دو سراست
بتول و چار محمد(ع) حسین و چار علی (ع)       دو نامش حسن و آندو جعفر و موساست
بجز محبت آنان نجات نیست که نیست              زنید چنگ به دامانشان ، نجات اینجاست
هنوز محفل ذکر علی است خاک غدیر       ولی چه سود به گوش کسی است که ناشنواست
بگو که خصم شود منکر علی چه باک             که آفتاب به هر سو نظر کنی پیداست
گرفتم انکه حدیث غدیر و قول رسول              مراد دوستی آن امام ارض و سماست
چرا بگردنش افکند ریسمان امت                    چه شد که دود ز کاشانه علی برخواست ؟
سوال من ز تمامی مسلمین این است             بدوست اینهمه آزار نه ،به خصم رواست ؟
چو عمر صاعقه کوتاه باد دورانش                    خلافتی که دوامش به کشتن زهراست
برای غضب خلافت زدند فاطمه را                     شرف کجاست مروت کجاست رحم کجاست
شکستن در و ، بی حرمتی به خانه وحی                      مودتی است که درباره ذوالقربی است ؟
اگر قصیده "میثم " بود صدوده بیت                     که در عدد صد  و ده نام آن ولی خداست
فضائلی است علی را که گفتن هر یک                 نیازمند هزاران قصیده غراست

شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار

 دوباره می کشد از دل سفیر وحی، صفیر
که جشن عید گرفته خدا به خُمّ غدیر
موالیان همه بر پا که با ترانه ی وحی
کنیم آیه ی اکملت دینکم تفسیر
به مؤمنین کند اعلام عقل کلّ احمد
که تا خداست خدا بر شما علی است امیر
کسی امام بود بر همه مسلمانان
که علم دارد و اخلاص دارد و شمشیر
به مؤمنین شده آزادی امیر امروز
که دیو نفس، ورا لحظه ای نکرده اسیر
کسی که بود امام و امیر، پیش از خلق
دوباره گشته امام و دوباره گشته امیر
کسی به کشور قرآن امیر می باید
که دین به دون تولاّی او شود تکفیر
تمام دین به همان معنی تمام، علی است
به هر کسی که مسلمان بود امام، علی است
نبود هیچ، فقط ذات پاک داور بود
علی امام و رسول خدا پیمبر بود
رسول، سیر به دریای نور حق می کرد
علی به آنچه که بود و نبود رهبر بود
علی معلّم جبریل بود و میکائیل
علی مدرّس خیل ملک سراسر بود
علی تمام نبیّ و نبی تمام علی
رسول، حیدر و حیدر رسول دیگر بود
هنوز از پدر و مادر نبود نشان
که با رسول خدا مرتضی، برادر بود
بسان طاق دو ابرو که در کنار همند
و یا دو چشم که با یکدگر برابر بود
و یا دو آینه در پیش روی یکدیگر
یقین کنید که یک روح در دو پیکر بود
قسم به احمد و حیدر قسم به جان بتول
رسول، نفس علیّ و علی است نفس رسول
غدیر عید خداوند و عید خلق خداست
غدیر عید علیّ و محمّد (ص) و زهراست
غدیر عید کتاب است و عترت و سنّت
غدیر عید حسن، عید سیّدالشّهداست
غدیر مُهر خدا بر نبوّت نبوی
غدیر مِهر علی در تمامی دل هاست
غدیر عید کمال رسالت احمد
غدیر بعثت دوّم غدیر غار حراست
غدیر با همه گرمای سخت و سوزانش
خنک کننده ی دل های دوستان خداست
غدیر مرز وسیعی میان ظلمت و نور
غدیر خاطره ی عمر خواجه ی دو سراست
غدیر عید بزرگی که چارده قرن است
چو آفتاب درخشید است و ناپیداست
برای خلق به ملک خدا امیر یکی است
محمّد و علی و شیعه و غدیر یکی است
بهشت وحی، خزان بود اگر غدیر نبود
به گلّه، گرگ، شبان بود اگر غدیر نبود
نماز و روزه و حجّ و جهاد تا صف حشر
چو جسم بی سر و جان بود اگر غدیر نبود
نه از کتاب خدا نور می گرفت کسی
نه از رسول نشان بود اگر غدیر نبود
جمال دین چو مه روی یوسف کنعان
به چاهِ کفر نهان بود اگر غدیر نبود
زمام کشور ایمان و دین و عقل و خرد
به دست بی خردان بود اگر غدیر نبود
به کوهسار غریبی فرشته ی توحید
همیشه اشگ فشان بود اگر غدیر نبود
به داوری که نگهبانِ عزّت شیعه است
که روز هجده ذیحجّه بعثت شیعه است
طلوع کوکب اسلام بی علی هرگز
دوام مکتب اسلام بی علی هرگز
از آن زمان که پیمبر پیمبری کرده
گذشته یک شب اسلام بی علی هرگز
قبولی همه طاعات خلق در صف حشر
قسم به صاحب اسلام بی علی هرگز
کلام وحی که توحید و رحمت و نور است
گذشته از لب اسلام بی علی هرگز
به زهد و پاکی و اخلاص و بندگی مؤمن
شود مقرّب اسلام بی علی هرگز
نبوّت همه ی انبیا به نزد خدا
قسم به زینب اسلام بی علی هرگز
به پیروان مذاهب پیام من ببرید
تمام مذهب اسلام بی علی هرگز
اگر زپرتو توحید مشعلی داریم
خدای داند و پیغمبر، از علی داریم
تمام خلقت عالم شد از برای علی
هزار مرتبه جانم شود فدای علی
خدای عزّوجل با علی چو خلوت کرد
هر آنچه گفت به او گفت با صدای علی
خدا به کتف نبی دست خود نهاد و عجب
که جای دست خدا گشت جای پای علی
خدای را به وجود علی قسم می داد
نبی که بود به لب های او دعای علی
به چشم پاک رسول خداغ توان دیدن
خدای را به جمال خدا نمای علی
به کار ختم رسل هر کجا گره افتاد
خدا گشود به دست گره گشای علی
اگر تمامی خلقت شود سراپا چشم
نگاه اوست به رخسار دلربای علی
چگونه غیر علی دیگری امام بود
لباس کعبه بر اندام بت حرام بود
به جنّ و انس و ملک پیرو مقتداست علی
کمال دین و همه نعمت خداست علی
تمام رحمت بی انتهای حق این است
که در کنار محمّد (ص) امام ماست علی
به غزوه ی احد و بدر و خندق و خیبر
به زخم قلب رسول خدا دواست علی
به کعبه بت شکن است و به جنگ، مرحب کُش
به سجده اشگ فشان پای نخل هاست علی
طبیب درد همه، دردمند جهل بشر
غریب، با همه کس یار و آشناست علی
صراط و محشر و میزان و جنّت و کوثر
زنند روز قیامت صدا کجاست علی؟
زرهنمایی او می گریزی ای بد بخت؟
ندیده ای که به جبریل رهنماست علی
علی تمامی دین است و دین ولایت اوست
تمام عرصه ی محشر به ظّل رایت اوست
اگر جهان طلبی لاله ای زروی علی
وگرنه جهاننگری گوشه ای زکوی علی
ببر نیاز به مولا و ناز خضر مکش
که هست آب بقا چشمه ای زجوی علی
تجسّم همه اوصاف انبیا پیداست
زقّد و قامت و رخسار و خُلق و خوی علی
زفیض دم، تن توحید را روان بخشند
اگر بتان به لب آرند گفتگوی علی
اگر چه چشمه ی کوثر مبارک است ولی
خوشا کسی که خورد کوثر از سبوی علی
هنوز خلقت جنبنده ای نبود که بود
تمام ملک خدا، پر زهای و هوی علی
به روز حشر کسی ناز می کند به بهشت
که سر زخاک بر آرد به جستجوی علی
خدای را به وجود علی دهید قسم
که خاک میثم تمّار او شود «میثم»

شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار

 ای مبارک آیه ی اکمال دین عیدت مبارک
ای غدیر ای عید کلّ مسلمین عیدت مبارک
ای امین وحی، جبریل امین، عیدت مبارک
آسمان چشم دلت روشن زمین، عیدت مبارک
شیعه ی مولا امیرالمؤمنین، عیدت مبارک
یا علی ای مصطفی را جانشین عیدت مبارک
عید اهل آسمان جشن زمینی هاست امشب
ذکر کلّ آفرینش یا علی مولاست امشب
عید قرآن، عید عترت، عید دین، عید هدایت
عید امّت، عید شیعه، عید جود، عید عنایت
عید «اتممتُ علیکم نعمتی» عید ولایت
عید عفو و عید رحمت عید لطف بی نهایت
عید از مولا امیرالمؤمنین کردن حمایت
روی برگ هر گیاهی نقش بسته این روایت
کای تمام خلق! نازل آیه ی اکمال دین شد
شیر حق، نفس نبی، حیدر امیرالمؤمنین شد
کیست تا بی پرده وجه خالق داور ببیند
در غدیر خم گل لبخند پیغمبر ببیند
از جهاز اشترانش زیر پا منبر ببیند
بر فراز دست ختم الانبیا حیدر ببیند
شافع محشر ببیند ساقی کوثر ببیند
هادی و رهبر ببیند سیّد و سرور ببیند
ای تمام مؤمنات و مؤمنین مولا مبارک
این ولایت بر امیرالمؤمنین بادا مبارک
یا محمّد (ص) حکم، حکم خالق یکتاست بلّغ
یا محمّد (ص) جای ابلاغت در این صحراست بلّغ
یا محمّد (ص) آفرینش بی علی تنهاست بلّغ
یا محمّد (ص) این علی نوح و جهان دریاست بلّغ
یا محمّد (ص) این علی بر مؤمنین مولاست بلّغ
یا محمّد (ص) بعد تو حامیّ او زهراست بلّغ
یا محمّد (ص)، بی علی دین مرده قرآن جان ندارد
هر که با او عهد خود را بشکند ایمان ندارد
دینِ بی مهر علی دین نیست کفر است و ضلالت
بی علی ممکن نگردد بر تو ابلاغ رسالت
بر تولاّی علی کن کُلّ امّت را دلالت
کوه طاعت بی ولای او بود کوه خجالت
نیست جز در شأن او این عزّت و قدر و جلالت
در قضاوت، در فتوّت، در مروّت، در عدالت
اوست عارف، اوست واقف، اوست کامل، اوست عادل
اوست اوّل، اوست آخر، اوست واصل، اوست فاصل
یا امیرالمؤمنین اینک به عالم رهبری کن
بر سران کلّ خلقت سر برآر و سروری کن
تو ولّی داور استی داوری کن داوری کن
آفتاب ملک جان ها! با فروغت دلبری کن
از غدیر خم بتاب و تا ابد روشنگری کن
آفتاب و ماه نَه هفت آسمان را مشتری کن
ای غدیر خم کنار مصطفی غار حرایت
ای محمّد (ص) مدح خوانت ای خدا مدحت سرایت
ای ولیّ الله، عین الله، وجه الله اعظم
ای در انگشتت زمام اختیار کلِّ عالم
ای رسالت از تو باقی ای ولایت از تو محکم
ای که از خاک سر کوی تو آدم گشته آدم
ای شده در آسمان مهمان تو عیسی ابن مریم
هر مؤخرّ را مؤخرّ هر مقدّم را مقدّم
چهره بگشا تا ببینندت که وجه کبریایی
سجده کن بهر خدایت تا نگویندت خدایی
یا علی تنها تو را باید تو را باید زعامّت
تو امامت کن امامت کن امامت کن امامت
لقمه ای از سفره ی احسانِ تو کوه کرامّت
گوشه ای از صحنه میدان تو، کلِّ قیامت
طاعت کونین بی مهرت ندامّت در ندامّت
انبیا با گفتن قد قامّتت بستند قامت
گفته در قرآن خدا مدح و ثنایت را علی جان
منبر ختم رسل بوسیده پایت را علی جان
تو جمال بی مثال حیّ سبحانی علی جان
دست حقّ، بازوی احمد، قلب قرآنی علی جان
در بهشت تن رسول الله را جانی علی جان
تو تمام دین حق، تو کلِّ ایمانی علی جان
هل اتی و کوثر و نوریّ و فرقانی علی جان
هر چه گویم در ثنایت بهتر از آنی علی جان
جان حق، جانان حق، آیین حق، ایمان حقیّ
مؤمنین را حق بود میزان و تو میزان حقیّ
میوه ی مدح تو در بستان سبز وحی روید
مصطفی باید وضو گیرد لب از کوثر بشوید
لب گشاید، دل رباید، دِر فشاند، گل ببوید
تا که اوصاف تو را بر دخترش زهرا بگوید
نازم آن چشمی که هر جا باز شد روی تو جوید
خصمت از بخل و حسادت گو بنالد گو بموید
هر که در دل دوستیّ ساقی کوثر ندارد
ذّلتش این بس که در روز جزا حیدر ندارد
بارها باید که دیوار حرم همچون در آید
قرن ها باید که چون بنت اسدها مادر آید
چشمه چشمه اشگ شوق از چشمه ی زمزم برآید
بانگ خیر مقدم کعبه به عرش داور آید
بهر استقبال، اوّل در جهان پیغمبر آید
تا به عالم یک امیرالمؤمنین دیگر آید
اوست پیر آفرینش اوست میر آفرینش
اوست شمشیر الهی اوست شیر آفرینش
کیستم من یک مسلمانم مسلمان غدیرم
غرق در بحر عنایات خداوند قدیرم
پیشتر از بودنم عشق علی کرده اسیرم
مهر مولا دستیارم لطف مولا دستگیرم
جز امیرالمؤمنین نبود در این عالم امیرم
خاک پای اهلبیتم کس مپندارد حقیرم
«میثم» این خاندان استم چه بیم از دارِ دارم
با امیرالمؤمنین فردای محشر کار دارم

شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار

 فردوس به صحرای کویر آمده امروز                        
یا با نفس صبح عبیر آمده امروز
فرمان ز خداوند غدیر آمده امروز               
پیغمبر (ص) اسلام بشیر آمده امروز
عید است ولی عید غدیر آمده امروز     
حیدر به همه خلق امیر آمده امروز
اصحاب ، رس رود ارس را بگذارید
در عید علی (ع) دل به محمد (ص) بسپارید
عید است ولی عید خداوند قدیر است
عیدی است که پیغمبر اسلام بشیر است
عیدی است که حیدر به همه خلق امیر است            
عیدی است که بر جان عدو نار سعیر است
این عید نه نوروز ، نه مرداد ، نه تیر است                 
این عید غدیر است غدیر است غدیر است
حق است که از پاره دل گل بفشانید
تا عیدی خود را ز محمد (ص) بستانید
عیدی که ز معبود رضایت شده کامل                    
 انوار جهانگیر هدایت شده کامل
از سوی خدا لطف و عنایت شده کامل                   
 با نطق نبی امر وصایت شده کامل
آئین پیمبر (ص) به نهایت شده کامل              
ابلاغ رسالت به ولایت شده کامل
جبریل دل از خواجه عالم برباید
با نغمه اکلمت لکم دینکم آید
حکم آمده از خالق دادار ، محمد (ص)             
 ابلاغ کن از لعل گهربار ، محمد (ص)
ای دست خداوند تو را یار ، محمد (ص)            
 برگیر عنان ناقه نگهدار ، محمد (ص)
مگذار رود قافله مگذار ، محمد (ص)               
فریاد ز اعماق وجود آر ، محمد (ص)
اعلام کن این حکم خداوند غدیر است
بعد از تو علی (ع) بر همه خلق امیر است
او شیر خدا فاتح پیکار تو بوده                 
جان بر کف و پیوسته خریدار تو بوده
در غزوه ، احزاب و احد یار تو بوده              
در حمله اشرار طرفدار تو بوده
در غار حرا شمع شمع شب تار تو بوده        
 شمشیر تو و خالق دادار تو بوده
این است که یک لحظه تو را ترک نگفته
این است که در موج خطر جای تو خفته
ظهر است و هوا شعله ، زمین گرم ، خدا را
بینید همه تابش خورشید و فضا را
آورده به یاد همگان روز جزا را         
بگشوده پیمبر (ص) دو لب روح فزا را
یکباره ندا داد همه قافله ها را                
نه قافله ها خلق زمین را و سما را
حجاج نه ، عالم شده سر تا بقدم گوش
با نطق دل آرای محمد (ص) همه خاموش
منبر ز جهاز شتران حکم ز داور
داننده و گوینده ان حکم پیمبر (ص)
عنوان سخن رهبری ساقی کوثر
 شمشیر نبی شیر خدا فاتح خیبر
کای خلق بدانید همه تا صف محشر
  از ابیض و از اسود و از اصفر و احمر
هر کس که منم بر وی و بر نفس وی اولا
او راست علی (ع) ابن عمم رهبر مولا
این دست قدیر است قدیر است قدیر است
بر خلق بشیراست بشیر است بشیر است
پیوته نذیر است نذیر است نذیر است
خورشید منیر است منیر است منیر است
دانا وبصیر است بصیر است بصیر است
تا حشر امیر است امیر است امیر است
این حج  و زکوه است و صلوه است صیام است
تا حشر امام است امام است امام است
این است که بر دوزخ و بر نار قسیم است
این است که تاحشر زعیم است زعیم است
این بر همه اسرار، علیم است علیم است
این آیت عظمای خداوند عظیم است
این است که مهرش همه جنات نعیم است
این است که بغضش شرر نار جحیم است
این است که از نار بشر را برهاند
در حشر شما را به محمّد (ص) برساند
ای مردم عالم به علی روی بیارید
بر خاک علی (ع) چهره طاعت بگذارید
بر صفحه دل نام علی (ع) را بنگارید
میراث نبی را به وصیش بسپارید
از غیر علی (ع) غیر علی (ع) دست خدا را بفشارید
این نصّ کلام الله و این قول رسول است
با مهر علی (ع) طاعت کونین قبول است
این جا نبی اصل نبی دست اله است
بی دوستیش هر چه ثواب است گناه است
در حشر تباه است تباه است تباه است
این است که بر لشگر دین مبر سپاه است
این است که بر خلق پناه است پناه است
قرآن و خداوند گواه است گواه است
کامروز زمعبود عنایت شده کامل
توحید و نبوت به ولایت شده کامل
این است امیری که خدا خوانده امیرش
این است وزیری که نبی خوانده وزیرش
این است بشیری که رسل بوده بشیرش
این است بصیری که خرد خوانده بصیرش
این است بزرگی که بزرگیست حقیرش
این است صراطی که نجات است مسیرش
بودند علی (ع) دوست اگر مردم عالم
بالله قسم خلق نمی گشت جهنم
سرچشمۀ لطف و کرم و جود علی (ع) بود
از روز ازل شاهد و مشهود علی (ع) بود
بر لوح و قلم مقصد و مقصود علی (ع) بود
در ارض و سما عابد و معبود علی (ع) بود
بر خیل ملک ساجد و مسجود علی (ع) بود
تا هست علی (ع) باشد و تا بودعلی (ع) بود
مردم ، علی (ع) و آل علی (ع) مشعل نورند
بی نور علی (ع) مردم عالم همه کورند
ما غیر علی (ع) در دو جهان یار نداریم
داریم علی (ع) را به کسی کار نداریم
با دشمن او جز سر پیکار نداریم
بیم از ستم و طعنۀ اغیار نداریم
جز دوستی حیدر کرّار نداریم
بی او همه هیچیم و خریدار نداریم
روزی که سرشتند بعالم گل ما را
دادند همان لحظه بحیدر دل ما را
ای جان نبی جان دو عالم به فدایت
جنّ و ملک و حوری و آدم به فدایت
ارواح رسولان مکرم به فدایت
صد موسی و صد عیسی مریم به فدایت
لوح و قلم و عرش معظم به فدایت
هر چند نیم قابل من هم به فدایت
تا هست زبان سخن و نطق و سپاسم
بالله قسم جز تو امیری نشناسم
ای همدم ما پیش تر از آمدن ما
ای مُهر تولای تو نقش کفن ما
با مِهر تو حق روح دمیده به تن ما
با حّب تو جان باز رود از بدن ما
روزی که زبان یافت توان در دهن ما
شد نام دل آرای تو اول سخن ما
(میثم) نه، همه شفیته دار تو هستند
خاک قدم میثم تمار تو هستند

شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار

چو شهر علم بنا گشت در علي بشود
بدا به حال آن كسي كه بر علي بشود
غدير! صحنه اوج ولايت است ببين
پيامبر آمده از هر نظر علي بشود
چه محشري شده بر پا به روي بار شتر
حساب كن كه نبي ضرب در علي بشود
 در اين معادله اصلا درست هم اين است
خبر رسان كه نبي شد، خبر علي بشود
نه اينكه نام علي حافظ ابوالبشر است
قرار بود دعاي سفر علي بشود
 تبر به دست اگر بت شكن شد ابراهيم
نبي است بت شكن اما تبر علي بشود
چه در غدير چه در خيبر و چه در محشر
قرار هست فقط يك نفر علي بشود
به غير فاطمه آن هم نه در تمام جهات
نمي شود كه كسي اينقدر علي بشود
 فقط براي حسين است اين فضيلت كه
پدر علي و هر آنچه پسر علي بشود
 نه هر جدال كه در اوج جنگ كرب و بلا
حسين‌تر شود عباس تر علي بشود
 چه در زمان نبي و چه در دل محراب
هميشه باعث شق القمر علي بشود

شاعر : مهدی رحیمی

تا روی به چشمــۀ عنـایت آورد
منشــور سعــادت و هدایت آورد
از عرش برای  مرتضی، روز غدیر
جبــریل امیــن تـاج ولایت آورد
***
تامهر و مه و ستـاره رخشنـده بود
تا عشق و محبت و وفا زنده بود
غیر از تو امیر مؤمنان نیست کسی
این جامه به قامت تو زیبنده بود
***
پُر نورترین روایت توست غدیر
پُر شورترین حکایت توست غدیر
گویند مفسـران دینی که علی
تفسیــرگر ولایت توست غـدیر

شاعر : استاد سید هاشم وفایی

همه عالم بدونن  علی شده وصی پیغمبر

خدا داره می نازه بعد نبی به حضرت حیدر

فرشته ها همه اومدن تماشا

وقتی نبی می خونه من کنت مولا

شب شب عاشقی شده به والله 2

چشم حسودا کور بشه ایشاالله 2

علی علی علی علی  یا حیدر 2

علی امیر قلبم قلب گدا الهی قربونت

اللهی قسمتمشه یه شب بیام به زیر ایوونت

دم بگیرم بخونم با شور مستی

امام اول و آخرم تو هستی

به جذبه ی برق نگاش ماشا الله 2

جون همه بش فداش ایشا الله 2

علی علی علی علی  یا حیدر 2

دلا تو اوج شوق روی لبا ترانه ی عشق

بذا ببار چشمات همه اینا بهانه ی عشق

آقا دلم شده پر از شور و شعف

پلی زده از تو هیات تا به نجف

آرزومه صحن و سرات به والله 2

برم تا ایوون طلات ایشاالله 2

علی علی علی علی  یا حیدر 2

گشت نازل بر پیمبر پیک رحمت در غدیر
داشت بر پیغمبر رحمت بشارت در غدیر
وحی آمد بر نبی«الیوم اکملتُ لکُم»
روز تکمیل رسالت روز وحدت در غدیر
با حضور حاجیان در موسم حج وداع
محشری شد موج زد شور قیامت در غدیر
باغبان گلشن توحید تا لب باز کرد
شد شکوفا گلبن قرآن و عترت در غدیر
معنی نورٌ علی نور خدا شد آشکار
تا که صحبت شد ز خورشید هدایت در غدیر
نغمۀ «من کُنت مولا» چون طنین انداز شد
یافت معنا شوکت و قدر ولایت در غدیر
باز شد گنجینۀ راز خداوند مبین
فاش شد با امر حق یک راز خلقت در غدیر
جبرئیل از آسمان آمد به فرمان خدا
بر امیر مؤمنان بخشید خلعت در غدیر
آسمان محو تماشا شد در آن جا تا سه روز
بس که زیبا بود لبخند مسّرت در غدیر
تا کند لب تشنگان عشق را سیراب از آن
چشمه چشمه عشق می جوشید از صداقت در غدیر
کردگار از فیض «اتممتُ علیکُم نعمتی»
کرد بر خلق جهان اتمام نعمت در غدیر
لحظه ای شیرین تر از آن لحظه دیگر کس نداشت
زمزم توحید از بس داشت لذّت در غدیر
نقطه ای تاریک بهر هیچ کس باقی نماند
با طلوع آفتاب واقعیت در غدیر
گشت از خشم الهی حارث فهری هلاک
داشت بر لب چون که انکار حقیقت در غدیر
در تمام عمر خود دست از ولایت بر نداشت
هر که چون سلمان و بوذر کرد بیعت در غدیر
ای «وفائی» رفت این آوازه گرچه تا به عرش
ماند تنها عشق و ایمان و عدالت در غدیر

شاعر : استاد سید هاشم وفایی

خدا جلال دگر داد ای امیر تو را
که داد از خم کوثر، می غدیر تو را
امیر! دست تو را دست عشق بالا برد
که اهل کوفه نبینند سر به زیر تو را
جهان به سجده در افتاد و عرشیان خدای
به احترام نشاندند بر سریر تو را
کلید سلطنت و گنج عافیت با توست
که هست در دو جهان مسندی خطیر تو را
ز جور خلق، پیمبر ز پای می‌افتاد
اگر نداشت به هر عرصه دستگیر، تو را
پنـاه پیـری و نـان آور یتیمـانی
چگونه دوست ندارد جوان و پیر تو را
تو کیستی که تو را عرش، خاک راه، امّا
به خوابگاه، یکی بافۀ حصیر، تو را
تو کیستی که نمازت دمی شکسته نشد
اگر چه بود به پا زهر خورده تیر، تو را
یقین که تا به ابد پایبند مهر تو شد
چگونه بود مگر، رحم بر اسیر، تو را؟
ز ابر رحمت تو بادها چه دانستند
که خوانده‌اند همه در تبِ کویر، تو را
به جز تو هیچ ولی در همه جهان نشناخت
کسی کـه دیـد در آیینۀ غدیـر تو را

شاعر : محمد سعید میرزائی

چو كرد اراده‌ي خلقت خداي عزوجل
محمد (ص) و عليش (ع) بود خلقت اول
نه روز بود و نه شب در ميان نه ماه و نه سال
كه آفريد خدا نور احمد (ص) مرسل
ز اصل بود يكي نور و پنج قسمت شد
هر آنكه غير يكي داند او بود احول
اگر چه بر سر دست تو هست پنج انگشت
تو جمله را همه يكدست خوانيش به مثل
خدا به صورت خود آفريد آدم را
اگر چه نيست مر او را نظير و شبه و بدل
لطيفه‌ايست كه حق را در او بود مقصود
در اين حديث مفصل كه گويمت مجمل
عليست (ع) آنكه بود مظهر تمام صفات
كه كارهاي خدايي گرفت از او فيصل
عليست (ع) آنكه نهد پا به دوش پيغمبر (ص)
براي كندن از طاق كعبه لات و هبل
عليست (ع) آنكه به شب خفت در فراش نبي (ص)
نبي (ص) به غار شد و جاي خواب كرد بدل

عليست (ع) آنكه به جنگش نديد دشمن پشت
به روز معركه در بدر و نهروان و جمل
عليست (ع) آنكه ز تيغش چو بيد مي‌لرزيد
به روز هيجا چون بيد فارس يليل
عليست (ع) آنكه چو آيينه‌ات شود روشن
به مهر او دل خود را اگر دهي صيقل
بهشت يار علي (ع) را در آستين باشد
زهي به نيت خالص خهي به حسن عمل
عليست (ع) آنكه پيمبر (ص) به روز خم غدير
به امر خالص بي چون خداي عزوجل
گرفت بازوي او را و رفت بر منبر
چه منبري كه در آنجا شد از جهاز جمل
براي آنكه شود شرع انورش باهر
براي آنكه شود دين كاملش اكمل
مناديان حق از هر طرف ندا كردند
كه الصلا همه‌اي شهريان و اهل جبل
بپاي منبر پيغمبر (ص) آمدند همه

كه گشته بود ز حق آيه‌ي عطا منزل
هر آنچه گفت نبي (ص) در حق علي (ع) ولي
به جان قبول نمودند عالي و اسفل
به اتفاق خلايق شدند يكسر جمع
ز جن و انس و ملك جمله تا به اهل قلل
نداي حق بشنيدند و جملگي گشتند
حلال‌زاده مفرح حرام‌زاده كسل
حرام‌زاده شود گر كسل عجب نبود
چنانكه مي‌كند از بوي گل فرار جعل
حلال‌زاده شناسد علي و آلش را
كه كرده است قبول ولايتش ز ازل

ز مهر او همه گرديده بي‌خبر از خويش
ز عشق او همه گرديده مست و لايعقل
يك از صفاتش حلال مشكلات بود
كه مشكلي به جهان ز او نمانده لاينحل
اگر به چشم حقيقت كسي در او نگرد
خداي بيند اگر ديده نبودش احول
شها مديح تو ثبت است در جرايد لوح
كشيده بر سر هر صفحه‌اش قلم جدول
پس از خدا تويي از كل كاينات اقدم
پس از نبي (ص) تويي از جمله انبيا افضل
فضايل تو چراغي است در زجاجه‌ي دل
كه كرد روشن از او مي‌توان دو صد مشعل
ولايت تو نعيمي در او نه خوف و نه بيم
محبت تو شرابي است در او نه غش و نه غل
شها تو دامن خود را به دست ساكت ده
فتد دمي كه گريبان او به دست اجل
كه سير روي تو بيند در آندم آخر
بگو دمي به اجل يا علي كه لاتعجل

شاعر : ساکت اصفهانی

چونكه احمد كعبه را بدرود گفت
با خدايش آنچه در دل بود گفت
كاي خدا اين آخرين حج من است
كاروان آماده‌ي كوچيدن است
عمر من بگذشت يا رب با شتاببر لب بام است ديگر آفتاب
چرخ عمرم را زمان فرسوده كردبا اجل كي مي‌توان كردن نبرد
شد مرا در اين بيابان رهنمونجذبه‌ي: «انا اليه راجعون»
گشت پايان عمرم و، باقيست كاركي شود امر ولايت آشكار
گر چه مي‌دانم علي (ع) باشد اماماو بود لايق براي اين مقام
ليك خواهم بر ملا گردد سخنتا بداند پير و برنا، مرد و زن
خود تو داني اي خداي مهربانكي توانم گفت اين راز نهان
چونكه بسيار است بدخواه علي (ع)گر نباشد از تو وحي منزلي
ترسم از آن فتنه‌ها گردد عيانآيد آخر پاي تهمت در ميان
دور مي‌شد احمد از بيت الحرامبا نگاهي پر ز عشق و احترام
جاي دارد اشك ريزد آسماندر وداع آتشين عاشقان
بود طوفاني، دل آگاه اوگرد غم بگرفته روي ماه او
ناله چون مي‌كرد زنگ كاروانحلقه مي‌زد اشك او بر ديدگان
در غدير خم كه نام بركه‌اي استداد احمد (ص) را، خدا فرمان ايست
كاي نبي (ص) اينجا غدير خم بودآب آن هر قطره يك قلزم بود
شاهراه كشور جان است اينپايگاه علم و ايمان است اين
چارراه حادثات عالم استجلوه‌گاه نور اسم اعظم است
شهر علم مصطفي (ص) را هست بابنور دل مي‌بخشد اينجا آفتاب
از حرورش، جان دشمن سوختهعاشقان را دل ز مهر افروخته
سايه‌اش، آرام‌بخش رهرواناز نسيمش، تازه مي‌گردد روان
همچو دريا بي‌كران است اين غديرنيست موج فيض آن پايان‌پذير
باشد اينجا مقصد پيغمبرانكوي دانشگاه نسل هر زمان
وقت ابلاغ است «بلغْ» يا رسولتا شود سعي تو پيش ما قبول
همرهان را خواند احمد با شعفرفتگان باز آمدند از هر طرف
از جهاز اشتران كاروانمنبري برساختندش در ميان
گرد آن پيغمبر والاتباراجتماعي شد فزون از صد هزار
پس نبي (ص) بر اوج منبر پا نهادمرتضي (ع) را در كنارش جاي داد
دست او بگرفت و كرد او را بلندبر سر دستش، نبي (ص) ارجمند
شد قيامت از قران مهر و ماهمهر مي‌شد با مه اينجا اشتباه
چون علي (ع) خود نفْس پيغمبر بودهر يكي در جاي آن ديگر بود
چون امانت عرضه شد بر خاكيانشد «يداله فوق ايديهم» عيان
جمله آيات خدا تاويل شداز ولايت علم و دين تكميل شد
پس پيمبر «وال من والاه» گفتبار الها «عاد من عاداه» گفت
گفت: يا رب دوستانش دوست‌داربار الها دشمنش دشمن شمار
بار الها، يار او را يار شوهركه‌خواهد خواريش، گو، خوار شو
گفت: هر كس را كه من هستم وليهست بعد از من ولي او علي (ع)
حيدر است اين، باب علم احمد (ص) استبي‌گمان فاروق هر نيك و بد است
سر حق، صديق اكبر، منصبشصرف راه حق شده روز و شبش
يار قرآن، دشمن گردن كشان«لا فتي الا علي» او را نشان
حيدر است اين، شهسوار كارزارتيغ او: «لا سيف الا ذوالفقار»
حيدر است اين، آنكه بتها را شكستدست هر چه دشمن حق بود، بست
زادگاهش، قبله‌گاه مسلمينخاك پايش سرمه‌ي اهل يقين
حيدر است اين، حامل ام الكتاباو بود ماه و، منم چون آفتاب
آيت تطهير او را آبروست«عروه الوثقي» كه حق گويد هموست
ساقي كوثر همو باشد يقيننيست غير از او: اميرالمومنين (ع)
چون كنم با اهل اين دنيا وداعپس به گرد او نماييد اجتماع
قلب خويش از نور او روشن كنيدپيروي از جانشين من كنيد
چون كه وقت گفتن تبريك شدروز در چشم عدو تاريك شد
بر زبان مي‌راند: به به يا علي (ع)بر من و بر مومنان گشتي ولي
در نهان اما گريبان مي‌دريدكينه‌ها در سينه‌اش مي‌پروريد
عاشقان سرمست در اين عيد خماز مي: «الْيوم اكْملْت لكمْ»
در كتاب بي‌نظير «الغدير»نكته‌ها يابي از اين امر خطير
از «اميني» عالم شيرين بيانطبع من الهام مي‌گيرد (حسان)

شاعر : حبیب الله چابچیان

يادمان باشد ولايـــت هــديـه ي نـــاب خداست

هر كه مولايش علي شد از تبار مصطفي ست

يادمان باشد كـــه كـــامــل شــد رسالت با غدير

حــضــرت جــبــريــل پـيك اين پيام كبرياست

آيــــه ي اَلــيَــوم اَكـــمَـــلــتُ لَـــكُــم ابـــلاغ شد

روي لــبــها جــمــله ي بَــخٍّ علي اَلمُرتضاست

يادمان باشد كـــه اركـــان هـــدايـــت پـايـه اش

دوستــــي حــيـــدر و ذريــه ي خــيـرالنساست

يادمان باشد هـــر آنــكــس دشــمــن حـيـدر بُوَد

در قـــيــامت هـــم خــدا دانـد حساب او جداست

چــون خــدا هــسـتي خـود را دسـت پيغمبر نهاد

جـانــفــشاني پاي اين هديه در اين عالم رواست

عــاشـقـانــش خــوب مــي دانــنــد اين عيد غدير

ســيّــــدالاعــيــاد و اوج شــادي اهــــل ولاست

شــكــر مــي گــويــم دوبــاره ماه ذيحجه شد و

در دلـــم شــور غــديــر حضرت مولا بپاست

«تمام قافله گيرد به جاي خويش قرار … !»
مناديان همه كردند، حكم را تكرار
كوير بود، افق تا افق، گداخته مس
بر آن گداخته مس، كاروان، خطي ز غبار
دميده مجمر خورشيد، بر فراز كوير
وزان شراره فرو تافته، هزار هزار
به نيمروز، تو گفتي كه كوره‌ي خورشيد
تمام هستي خود، زي كوير كرده نثار
هوا ستاده كه در سينه‌اش گرفته نفس
نفس نمانده كه خود باد، مانده از رفتار
شتاب قافله افزون، كه زودتر برسد
به منزلي كه مگر، سايه باشد و جوبار
به دور دست نه پيدا، مگر درختي چند
در آن كوير، به مانند قامت زنهار
فراخناي بيابان، چو پيكري خفته
كه پاش در افق و، سر به سينه‌ي كهسار
به نيمروز به «جحفه» قرار ممكن نيست
فتاد همهمه در كاروان، كه چيست قرار؟
نه كاروان، كه ز حج باز گشته انبوهي
فزون ز ديدن و، افزون‌تر از حدود شمار
نه كاروان، كه به فرسنگها خطي ممتد
نود هزار نفر، از پيادگان و سوار
قبيله‌هاي عرب، در كنار يكديگر
ركابدار نبي، چون مهاجر و انصار
نبي (ص) ستاد و بفرمود، تا كه گرد آيند
تمام قافله، از پيش و پس، كران و كنار
كنار راه، يكي كوه بود و در پايش
بماند بركه‌ي باران ابرهاي بهار
كنار بركه، درختان سالخوردي چند
كه سايبان شده در آن كوير آتشبار
بگفت تا كه برآرند، از جهاز شتر
فراز دامنه‌ي كوه، منبري ستوار
از آنكه لحظه‌ي پيشين رسيده بود سروش
كه در رسيده زماني، كه حق شود اظهار
ملازمان همه ديدند- بر نشانه‌ي وحي-
عرق نشسته نبي (ص) را، به جبهه و رخسار
شكفته چهره‌ي پاكش ز التهاب پيام
زدوده جلوه‌ي وحيش، ز روي خسته غبار
فراز دامنه‌ي كوه، بر شد و نگريست
در آن قبايل بسيار، از يمين و يسار
در آن فراز چه مي‌ديد، كس نمي‌دانست
كنون بگويمت از آن مناظر و اسرار:

«گذشته»ها و «كنون» و فضاي «آينده»
همه معاينه مي‌ديد، اندر آن ديدار
«گذشته» بود ره رفته، مبداش «مكه»
كه تا «مدينه» همي گشته بود، ره هموار
«كنون» تجمع خلق است، اندرين منزل
كه‌شان به مقصد «آينده» بست، بايد بار
وليك حوزه‌ي «آينده» هست جمله جهان:
رهي به طول ابد، رهنمودي‌اش دشوار
هر آنچه طي شده زين پيشتر، رهي اندك
هر آنچه مانده از اين پس، مسافتي بسيار
چنان رهي‌ست فرا پيش و، وقت رهبر تنگ
كرا سزاست، كه بر كاروان شود سالار؟
چنين «گذشته» و «آينده» و «كنون» مي‌ديد
به چشم روشن دل، نقشهاي روشن و تار
به بيست سال و سه، كوشيده بود تا اسلام
رسيده بود به «اكنون»، به يمن بس پيكار
وز آنكه شارع اسلام بود، مي‌دانست
كه هست نهضت او، تازه پاي در رفتار
ز «جاهليت» پيشين، هنوز آثاري ست
كه گاه جلوه كند آشكار، آن آثار

هنوز دوره‌ي تعليم، خود نگشته تمام
كه تا پديد شود راه و چاه و گلبن و خار
اگر چه هست در اسلام، اصل آزادي
و در «امور» به شورند، مردمان مختار
وليك قاعده را نيز هست، استثنا
كزين خلاف، شود قاعده بسي ستوار
به‌ويژه آنكه كمين كرده‌اند در ره خلق
بسا به چهره شبان و، به سيرت كفتار
كه هست نهضت اسلام، چون نهالي خرد
كه باغبان طلبد، تا نهالْ آرد بار
نهالْ نهضت اسلام و، باغبانْ رهبر
و بار، مردم آزاد و، چشم و دلْ بيدار
وز آنكه مرحله‌ي رهبري، هنوز به‌جاست
تمام نيست هدايت، در اين زمان ناچار
به يمن تربيت آنگه كه ريشه كرد درخت
به بار آيد و، نقصان نيابد از آزار
ميان «رهبر» و «حاكم» تفاوتي است عظيم
چنان‌كه هست تفاوت ميان «راه» و «سوار»
نخست راه ببايد به سوي مقصد خلق
وزان سپس به سر كاروان، يكي سالار
از آن فراز، در اين‌گونه پرده‌ها مي‌ديد
هزار نقش، كه نارم سرودْ در گفتار
كنون سزاست، يكي راهبر بود حاكم
كنون رواست، همان راهدان بود سردار
كسي كه نهضت اسلام را شناسد نيك
كسي كه در ره حق، بگذرد ز خويش و تبار

كسي كه در دل و جانش، ز جاهليت نيست

نه هيچ شعله‌ي آز و، نه هيچ لكه‌ي تار
كسي كه دانش و آزادگي، از او رويد
چنان كه از دل آتش، شود پديد شرار
كسي كه در نظرش هيچ نيست، جز انسان
كسي كه در دل او نيست هيچ، جز دادار
كسي كه هست ستمديده را، بهين ياور
كسي كه هست ستم باره را، مهين قهار
كسي كه قلعه‌ي «خيبر» گشوده است به دست
به جنگ «بدر» ز اهريمنان كشيده دمار
كسي كه روي نگردانده هيچ‌گه، از رزم
كسي كه در «احد» از دشمنان نكرده فرار
كسي كه هست چو دريا و مي‌كند توفان
ز اشك چشم يتيم؛ اين شگرف دريابار
كسي كه هست چنان چون نبي (ص)، به قول و عمل
كسي كه جان گرامي، به حق كند ايثار
كسي كه خفت به جاي نبي (ص)، در آن شب خوف
درون مهلكه تا جان كند به دوست، نثار
كسي كه نيست جدا از فروغ علم نبي (ص)
چنان كه نيست ز آتش جدا، شراره‌ي نار
به‌ويژه آنكه سروش آمده است لحظه‌ي پيش
كه بيش از اين بنشايد درنگ، در اين كار
از آن فراز، علي (ع) را بخواند در بر خويش
«وصي» (ع) كنار «نبي» (ص) آمد و گرفت قرار
فراز دست نبي (ص) شد، علي (ع) كه تا بينند
به دست قايد اسلام، مظهري ز شعار
گرفت دست علي (ع) و، نمود بر همه خلق
كه اينك آنكه شما راست رهبر و سردار
هر آنكه را كه بدم مقتدا و پيغمبر
علي‌ست (ع) زين سپس او را، امير و حكم‌گذار
وديعت‌ست شما را، ز من دو شي گران
كه هست ارزششان بيشتر ز هر مقدار
يكي كلام خدا و، دگر حريم رسول (ص)
كه نيستند جدا، اين دو، تا به روز شمار
وگر ز دست نهيد اين دو را، يقين دانم
كه نيست بهره شما را، به غير رنج و مرار
علي‌ست (ع) آنكه شما راست، زين سپس رهبر
علي‌ست (ع) آنكه‌شما راست، زين سپس سردار
گذشته است از آن روز، روزگار دراز
گذشته است بسي ماه و سال و ليل و نهار
وليكْ بيعت آن روز، همچنان برجاست
چو آفتاب، كه نارد كسش كند انكار
«غدير» چشمه‌ي پاكي‌ست، در دل تاريخ
روان به بستر آينده، ني به وادي پار
هماره تا كه بود حق، برابر باطل
هماره تا كه تحرك بود، بري ز قرار
پيام صحنه‌ي آن روز، بانگ آزادي‌ست
طنين فكنده در آفاق هستي و اعصار

از غدير خم نداي روحپرور بشنويد
نغمه ي «مَن كنتُ مولي» از پيمبر بشنويد
گرچه در روز الست اين نغمه را بشنيده ايد
گوش جان بايد گشودن تا مكرّر بشنويد
روي گلفرش زمين اين آسماني نغمه را
از لبِ لعل نبي (ص) از قولِ داور بشنويد
از جهاز اشتران چون منبري آراستند
حكمِ يزدان را به خلق از عرشِ منبر بشنويد
رو سوي امّت نمود آن مصطفاي كردگار
كاي جماعت جمله از مولا و چاكر بشنويد
در غدير خم شدم مأمور از سوي خدا
تا به حق، حق را رسانم بار ديگر بشنويد
مي كنم امروز حجّت بر خدا جويان تمام
نشنويد امروز اگر، فرداي محشر بشنويد
من به هر نفسي كه اولايم علي اولي بود
رستگاريد، از دل و جان گفته ام گر بشنويد
همرهان كردند بيعت با علي در آن كوير
ذكر بخٍّ بخٍّ اي مولي، مكرّر بشنويد
شام عيد است و جلال اين خجسته عيد را
از زبان اطهر فتّاح خيبر بشنويد
شد سؤال ازاو چه روزي خوشترين روز تو بود
پاسخش را با شعف اي اهل محضر بشنويد
گفت: روي دست پيغمبر به صحراي غدير
بهترين روزم بُد، ار داريد باور بشنويد
باز پرسيدند از او از سختي ايّامِ عمر
مي زند گفتار او بر قلب نشتر بشنويد
گفت: آن روزي كه سيلي بر رخ زهرا زدند
رنج و اندوه من از ديوار و از در بشنويد
موسم عيد است «ثابت» وقت آن آمد كه باز
از غدير خم نداي روحپرور بشنويد

شاعر : ثابت خراسانی