اشعار شهادت امام محمد باقر (ع)

ای امامی که به حق ، پنجم انوار هدایی                  باقر کنز علوم و پسر آل عبایی

سبط سبطین محمّد گل بستان رسالت                    نور چشم علی وفاطمه مرآت خدایی

زاده ی سید سجادی و خود فخر عبادی                    تهنیت گفته تورا همچورسول دو سرایی

خلق عالم به تو محتاج به دنیا و به عقبا                  شهریارا به تو آورده برون دست گدایی

مالک ملک وجودی وجود است زجودت                      چه شود گر نظری هم به سوی ما بنمایی

با چنین مرتبه و جاه و جلالت به  چه جرمی              دستگیر ستم طایفه ی  بی سرو پایی

خون دلت کرده هشام از ستم وکینه و دیرین             نتوانست ببیند به چنان فرّ و بهایی

                                                زد شرر برتن غم پرور تو زهر هلاهل

                                                کشتی عدلی و افتاده به گرداب جفایی

ای نعمت ولایت تو بهترین نِعَم                                               ولی لطف بینهایت تو شامل امم

هم کاشف الغمومی و هم باقر العلومی                             هم چشمه کمالی و هم منبع حکم

ای آنکه گفت خواجه اَسری  ترا سلام                                    بپذیر هم سلام من خسته از کرم

وا حسرتا که کشته زهر جفا شدی                                      از کینه هشام تو ای شاه محتشم

دشمن پی اذیّت تو قد نموده راست                               چندانکه شد  زکثرت غم قامت تو خم

تأ ثیرزهر تعبیه در زین بپای تو                                             بگسیخت تارو پود وجود  ترا ز هم

ای خفته در بقیع که قبرت بود خراب                                     جانها فدای غربتت  ای کشته ستم

                                         پیوسته در عزای تو و بر مزار تو

                                        چشم کبود چرخ ببارد سرشک غم

بسرمی پرورانم من هوای حضرت باقر                       به دل باشد مرا شوق لقای حضرت باقر

ز عشق جان من بر لب رسیده کس نمی داند         که نبود چاره ساز من سوای حضرت باقر

چنان بگرفته علمش آفاق را یکسر                            که پیچیده در این عالم صدای حضرت باقر

پیمبر گفت با جابر که خواهی دید باقررا                    سلام از من رسان آنگه برای حضرت باقر

به رستاخیز گر خواهی نجات از گرمی محشر                         برو در سایه ظل همای حضرت باقر

جلال و شأن آن امام پاک بازان                                نمی داند کسی غیر از خدای حضرت باقر

                                                                                       عبدالحسین رضائی

سلام مــــــــــــا به بقیع و بُـــقاع ویرانش      به آن حریم که بـــاشد مَلَک نگهبانش

سلام مــــــــــــــا به بقیع آن تجسُّم غربت      گواه بـــــــــــــر سخنم تربت امامانش

بقیع تـــــــــربت پاک چهار معصوم است     چهـــــــار نور خدا می دَمَد ز دامانش

یکی است حضرت باقر از آن چهار امام      کـــــه داغ او زده آتش به قلب یارانش

غـــریب اوست که در موسم زیارت حجّ       مدینه و آنهمه زایر که هست مهمانش

شب شهــــــــــــــادت او یک نفر نمیماند       کــــه اشک غم بفشاند به قبر ویرانش

شهـــید شـــــد ز جــــور هشام آن مظلوم       زهــــرتَعبِیه درزین که آب شد جانش

                                                                                       [ سیّد رضا مؤیّد ]

سر تا سر مدینه را ماتم گرفته                          از داغ باقر العلوم عالم گرفته

                            یا سیّدی یاابن الحسن آجَرَکَ الله (2)

از این مصیبت عظیم آه و واویلا                   امام صادق شد یتیم آه و واویلا

                          یا  سیّدی یا ابن الحسن آجرَکَ الله (2)

آن کس که ختم الانبیاء داده سلامش            شد پاره پاره جگر از زهر هشامش

                            یا  سیّدی یا ابن الحسن آجرَکَ الله (2)

در هفتم ذی حجّه خون قلب زهرا شد           امام باقر کُشته از ظلم اعدا شد

                           یا سیّدی یا ابن الحسن آجرَکَ الله (2)

نشسته بر رُخ غبار عزا، گشته به دلِ شیعیان ظاهر(2)

                                    به دست دشمن ز زهر جفا، کشته گردیده حضرت باقر

       مدینه شد همچو کرب و بلا          دریغا و آه و واویلا(2)

ز اشک و خون چشم اهل و ولا، زین عزا و مَحَن گشته طوفانی

                                رود اکنون زین مصیبت و غم، خانۀ دلِ ما رو به ویرانی

          مدینه شد همچو کرب و بلا            دریغا و آه و واویلا(2)

چه حزن انگیز از مدینه رسد با نوای عزا آه غربت او

                                      ببر گلهای سرشک مرا ای صبا ز وفا سوی تربت او

قبر باقر بی چراغ است نور بارانش کنید                    یادی از درد دل و غمهای دورانش کنید

شمع دل خاموش اگر شد پرتو افشانش کنید             شعله آهی بیارید و فروزانش کنید

قبر باقر بی چراغ است نور بارانش کنید                    یادی از درد دل و غمهای دورانش کنید

دل که مرد از بی غمی دیگر نمی ارزد به هیچ            زلف او را یاد آرید و پریشانش کنید

قبر باقر بی چراغ است نوربارانش کنید                     یادی از درد دل غمهای دورانش کیند

حرمت غم را نگهدارید ای دلدادگان                      روز و شب گرد سرش گردید و مهمانش کنید

قبر باقر بی چراغ است نور بارانش کنید                    یادی از درد دل و غمهای دورانش کنید

نیست تاب چشم زخم آن ماه مهر افروز را                 تا نبیند روی او را ماه پنهانش کنید

قبر باقر بی چراغ است نوربارانش کنید                     یادی از درد دل غمهای دورانش کیند

ای طبیبان ای شما با درد و درمان آشنا                    نرگس او سخت بیمار است درمانش کنید

  قبر باقر بی چراغ است نوربارانش کنید                   یادی از درد دل غمهای دورانش کیند

ماه گردون خواستار حرمت درگاه اوست                    گر سراز فرمان بپیچد گوی چوگانش کنید

قبر باقر بی چراغ است نوربارانش کنید                     یادی از درد دل غمهای دورانش کیند

اختر شبگرد دارد آرزوی خدمتش                              یک دو روزی خاک بوس کی جانانش کنید

قبر باقر بی چراغ است نوربارانش کنید                     یادی از درد دل غمهای دورانش کیند

کیست جانان حضرت باقر امام پنجمین                     جان خود را از سر رغبت به قربانش کنید

قبر باقر بی چراغ است نوربارانش کنید                     یادی از درد دل غمهای دورانش کیند

                                                خفته در لبهای او صد چشمه آب حیات

                                                کام خود را بهره ور از آب حیوانی کنید

                                                                                    ( مجاهد پروانه )

زمین و آسمان ای شیعه در حزن و غم است امشب

                                          همه اوضاع عالم زین مصیبت در هم است امشب

امام پنجمین شد کشته از زهر هشام دون

                                           مدینه غم سرا از این غم و زین ماتم است امشب

 یتیم و بی پدر گردید اکنون حضرت صادق

                                            ببر او را ز مرگ باب زانوی غم است امشب

ولی راحت شد از رنج و مشقت حضرت باقر

                                             به جنّت میهمان نزد رسول اکرم است امشب

بروی زین چه بنشست و ز دل نالید یا جدّا

                                               بفریادم برس مسموم جانم از سَم است امشب

عزیزانش چو بلبل زین مصیبت وا اَبا گویان

                                                 باندوه و غم محنت سراسر عالم است امشب

                                                                                         [ محمد علی تابع ]

باقر آل رسولم                                         نخل زهرای بتولم

پاره شد ، قلبم از ، زهر کینه                      جان سپردم به شهر مدینه

                                                وا مصیبت مصیبت مصیبت2

قبله اهل ولایم                                        شد مدینه کربلایم

زاده سیّد الساجدینم                                کشته ام کشته راه دینم

                                                وا مصیبت مصیبت مصیبت2

من در ایّام صغیری                                    دیده ام رنج اسیری

با اسیران به ویرانه خفتم                           درد پنهان خود را نهفتم

                                                وا مصیبت مصیبت مصیبت2

جان مادر کن نگاهم                                  صدر زین شد قتلگاهم

ناله آمد برون از نهادم                                چهره برخاک غربت نهادم

                                                وا مصیبت مصیبت مصیبت2

شد گواه درد وداغم                                   قبر بی شمع و چراغم

گرچه خاک وطن تربتم شد                         تربتم شاهد غربتم شد

                                                وا مصیبت مصیبت مصیبت2

                                                            سازگار درباره : شهادت امام باقر ع , 

در درون سینه می سوزد دل شیدای من      ای خدا دریای خون شد سینه سینای من

همچو شمعی پیکرم از آتش و غم آب شد     کین زهر آلوده آتش زد زسر تا پای من

پاسخ زهرا چه خواهی داد فردا ای هشام     گر بپرسد شرح امروز مرا فردای من

از تو می پرسد به فردای قیامت مادرم          از  چه کشتی یادگار روز عاشورای من

آخر ای بیداد گر  من زاده پیغمبرم                 کرده مدح من به قرآن خالق یکتای من

نیشها را نوش می کردم من از نیش قلم      از چه گشتی سد راه فکر روشن رای من

تشنه لب جان می دهم چون جد مظلومم حسین   تا به عالم زنده ماند شیوه آبای من

                                    شاعر ژولیده می گوید به صد آه و فغان

                                    در درون سینه می سوزد دل شیدای من

( ژولیده نیشابوری)

شهید اشقیا منم                                               باقر آل فاطمه

وارث کربلا منم                                                     باقر آل فاطمه

شاهد دشت لاله ها                                             باقر آل فاطمه

به غصه آشنا منم                                                 باقر آل فاطمه

همقدم خون جگر                                                  باقر آل فاطمه

رنج و عزای کاروان                                                  باقر آل فاطمه

همسفر شام غم و                                                 باقر آل فاطمه 

کوفه و کربلا منم                                                  باقر آل فاطمه

 به روز کودکی اسیر                                              باقر آل فاطمه

گشته به زنجیر جفا                                              باقر آل فاطمه   

یگانه یادگار از آن                                                  باقر آل فاطمه 

قافله بلا منم                                                       باقر آل فاطمه

رنج اسارت مرا                                                    باقر آل فاطمه  

عمه به جان خود خرید                                          باقر آل فاطمه

به یاد غصه های او                                               باقر آل فاطمه        

کشته جان فدا منم                                              باقر آل فاطمه    

یک تنه بیش از همه او                                          باقر آل فاطمه

ضربه تازیانه خورد                                                 باقر آل فاطمه   

شاهد ناله های او                                                باقر آل فاطمه

در دل نینوا منم                                                   باقر آل فاطمه  

به کنج ویرانه شام                                                باقر آل فاطمه   

داغ سه ساله دیده ام                                           باقر آل فاطمه

وارث این همه غمم                                              باقر آل فاطمه 

خون جگر از جفا منم                                             باقر آل فاطمه   درباره : شهادت امام باقر ع , 

بـــــــــاقر آلِ رسولم  (2)                     نــــــجل زهرای بتولم (2)

« پاره شد قلبم از هر کینه                    جان سپردم به شهر مدینه»

وا مصیبت، مصیبت، مصیبت (2)

قبــــــــــلۀ اهل ولایم (2)                     شد  مدینه   کربلایم  (2)

« زادۀ سیّد الســـــاجدینم                      گشته ام کُشتۀ راه دینم»

وا مصیبت، مصیبت، مصیبت (2)

من در ایّــــــــــام صغیری                     دیده ام رنج اسیری (2)

« با اسیران به ویرانه خُفتم                    درد پنهان خود را نگفتم»

                                وا مصیبت، مصیبت، مصیبت(2)

جـــــــان مادر کن نگاهم                       صدر زیـــن شد قتلگاهم (2)

« ناله آمد برون از نهادم                      چهره بر خاک غربت نهادم»

وا مصیبت، مصیبت، مصیبت(2)

شد گـــــــــــــــواه درد و داغم                 قـــــــــبر بی شمع و چراغم

« گر چه خاک وطن تربتم شد                 تـــــــربتم شاهد غربتم شد»

                             وا مصیبت، مصیبت، مصیبت (2)

                                                                      [غلامرضا سازگار] (میثم)

نیمه شب دشمن مرا  ، تا میان خانه زد                 بال پرواز مرا در میانه لانه زد

در حریم امن من ، آمد و او آتش بدست              هم جسارت ها نمود ، هم نمازم را شکست

در سکوت کوچه ها ، دل شکسته می روم            بی عمامه بی عبا ، دست بسته می روم

جانم به فدای سینه سوزانت

ای آنکه خدا ستوده در قرآنت                                    جانم به فدای سینه سوزانت

ای جعفر صادق ای امام مسموم                              سوزد دل ما به تربت ویرانت

                                                                         سید محمد خسرو نژاد (خسرو)

حضرت باقر کُشته از زهر جفا شد (2)

                                            مُسلم سر نورانیش از تن جدا شد

مدینه غوغاست ، محشر کبراست

                                          آه و واویلا ، آه واویلا (2)

امشب بقیع خاموش و کوفه گشته خاموش

                                          زهـــرا برای باقر و مسلم سیه پوش

مسلم بـــــــــــــه کوفه ، غریب و تنهاست

                                         آه و واویلا ، آه و واویلا (2)

                                                                         [ احمد صالح ] درباره : شهادت امام باقر ع , 

رضا رسول زاده

امام محمد باقر(ع)-ولادت 

نوری آمد وجود من گم شد

چشم من باز پر تلاطم شد

شرشر اشک روی گونه ی من

شد سرازیر و قدر یک خم شد

گریه از شوق چه صفا دارد

شب میلاد نور پنجم شد

اشک اذن دخول ما بود و

در که وا شد دمِ تبسم شد

محرم اهل بیت اگر شده ایم

همه از یک دعای خانم شد

شکر، یا فاطمه و یا فاطر

شکر، هستم غلام تو باقر

در رحمت دوباره وا شده است

میزبان دلم خدا شده است

بار دیگر میان بیت وحی

آیه ی نور رو نما شده است

سجده ام را کسی نماند که ندید

سِرّ توحید بر ملا شده است

دسته های فرشته می بینم

در مدینه برو بیا شده است

پشت یک خانه ای شلوغ شده

خبری بین کوچه ها شده است

رنگ پنجم به روی بوم آمد

حضرت باقر العلوم آمد

نذر چشمان تو جوانی من

به فدای تو زندگانی من

زیر پایت بگو که سر بزند

هر کسی خواست از نشانی من

عرض تعظیم پیش قد تو شد

علت قامت کمانی من

من ندارم که هیچ چیز از خود

همه از توست هستِ فانی من

هست " آقا مرا دعایم کن "

از دعاهای آسمانی من

در هوای شما نفس زده ام

غصه ها را ز سینه پس زده ام

تو همان چشمه سار عرفانی

فصل سبز بهار عرفانی

در مقام رفیع اخلاقی

جلوه گاه مدار عرفانی

ای سر آمد به علم و دانش ها

سخنت پر ز بار عرفانی

چه احادیث که به جا مانده

از تو آموزگار عرفانی

قبل تو این چنین ظهور نبود

در میان تبار عرفانی

جایگاه علوم و دانش تو

شاهکاری به آفرینش تو

می شود سائل درت باشم

زائر کوی مادرت باشم

می شود در هوای خاکی تو

پر زنم من کبوترت باشم

می شود در بقیع، غربت محض

سر قبر منورت باشم

یاد آن خاطرات کودکی ات

روضه خوان در برابرت باشم

یاد طفلی دو ساله بودن تو

و اسیری خواهرت باشم

معجر عمه های تو بردند

و شما را چقدر آزردند