اشعار شهادت امام محمد باقر (ع)

بر باقر علم نبی ، جنّ و ملک گریان بود
اندر عزای او به پا صد ناله و افغان بود
آن سرور و سالار دین ، فرزند زین العابدین
سرحلقه اهل یقین ، کز سوز سمّ نالان بود
ظلم هشام بی ادب ، افکند او را در تعب
عقل بشر زان تاب وتب  ، وز آن جفا حیرا ن بود
چون بود طالب بر رضا ، گردید تسلیم قضا
تا شافع روز جزا ، او برگنه کاران بود
گر رفت زین بیت الحزن ، با صد غم و رنج و محن 
اکنون چو بلبل در چمن ، مسرور هم خندان بود
آتش به جان ماسوا ، افتاده از این ماجرا
کان شاه از زهر جفا ، مقتول از عدوان بود
( قاضی زاهدی)

قبر باقر بی چراغ است نور بارانش کنید
یادی از درد دل و غمهای دورانش کنید
شمع دل خاموش اگر شد پرتو افشانش کنید
شعله آهی بیارید و فروزانش کنید
قبر باقر بی چراغ است نور بارانش کنید
یادی از درد دل و غمهای دورانش کنید
دل که مرد از بی غمی دیگر نمی ارزد به هیچ
زلف او را یاد آرید و پریشانش کنید
قبر باقر بی چراغ است نوربارانش کنید
یادی از درد دل غمهای دورانش کیند
حرمت غم را نگهدارید ای دلدادگان
روز و شب گرد سرش گردید و مهمانش کنید
قبر باقر بی چراغ است نور بارانش کنید
یادی از درد دل و غمهای دورانش کنید
نیست تاب چشم زخم آن ماه مهر افروز را
تا نبیند روی او را ماه پنهانش کنید
قبر باقر بی چراغ است نوربارانش کنید
یادی از درد دل غمهای دورانش کیند
ای طبیبان ای شما با درد و درمان آشنا
نرگس او سخت بیمار است درمانش کنید
  قبر باقر بی چراغ است نوربارانش کنید
یادی از درد دل غمهای دورانش کیند
ماه گردون خواستار حرمت درگاه اوست
گر سراز فرمان بپیچد گوی چوگانش کنید
قبر باقر بی چراغ است نوربارانش کنید
یادی از درد دل غمهای دورانش کیند
اختر شبگرد دارد آرزوی خدمتش
یک دو روزی خاک بوس کی جانانش کنید
قبر باقر بی چراغ است نوربارانش کنید
یادی از درد دل غمهای دورانش کیند
کیست جانان حضرت باقر امام پنجمین
جان خود را از سر رغبت به قربانش کنید
قبر باقر بی چراغ است نوربارانش کنید
یادی از درد دل غمهای دورانش کیند
خفته در لبهای او صد چشمه آب حیات
کام خود را بهره ور از آب حیوانی کنید
شاعر : مجاهد پروانه

در درون سینه می سوزد دل شیدای من
ای خدا دریای خون شد سینه سینای من
همچو شمعی پیکرم از آتش و غم آب شد
کین زهر آلوده آتش زد زسر تا پای من
پاسخ زهرا چه خواهی داد فردا ای هشام
گر بپرسد شرح امروز مرا فردای من
از تو می پرسد به فردای قیامت مادرم
از  چه کشتی یادگار روز عاشورای من
آخر ای بیداد گر  من زاده پیغمبرم
کرده مدح من به قرآن خالق یکتای من
نیشها را نوش می کردم من از نیش قلم
از چه گشتی سد راه فکر روشن رای من
تشنه لب جان می دهم چون جد مظلومم حسین
تا به عالم زنده ماند شیوه آبای من
شاعر ژولیده می گوید به صد آه و فغان
در درون سینه می سوزد دل شیدای من
( ژولیده نیشابوری)

شهید اشقیا منم              باقر آل فاطمه
وارث کربلا منم                    باقر آل فاطمه
شاهد دشت لاله ها            باقر آل فاطمه
به غصه آشنا منم                باقر آل فاطمه
همقدم خون جگر                 باقر آل فاطمه
رنج و عزای کاروان                 باقر آل فاطمه
همسفر شام غم و                باقر آل فاطمه 
کوفه و کربلا منم                 باقر آل فاطمه
 به روز کودکی اسیر             باقر آل فاطمه
گشته به زنجیر جفا             باقر آل فاطمه   
یگانه یادگار از آن                 باقر آل فاطمه 
قافله بلا منم                      باقر آل فاطمه
رنج اسارت مرا                   باقر آل فاطمه  
عمه به جان خود خرید         باقر آل فاطمه
به یاد غصه های او              باقر آل فاطمه        
کشته جان فدا منم             باقر آل فاطمه    
یک تنه بیش از همه او         باقر آل فاطمه
ضربه تازیانه خورد                باقر آل فاطمه   
شاهد ناله های او               باقر آل فاطمه
در دل نینوا منم                  باقر آل فاطمه  
به کنج ویرانه شام               باقر آل فاطمه   
داغ سه ساله دیده ام          باقر آل فاطمه
وارث این همه غمم             باقر آل فاطمه 
خون جگر از جفا منم            باقر آل فاطمه

کشته شد از تیغ دشمن
شد فدا از زهر کینه
حضرت مسلم به کوفه
حضرت باقر مدینه
عاشقان آل عصمت – وا مصیبت وامصیبت
قلب باقرغرق خون شد
جسم مسلم پاره پاره
آن سر قبر پیمبر
این سر دارالاماره
عاشقان آل عصمت – وا مصیبت وامصیبت
باقر آل پیمبر (2)
کشته شد در ره داور
جسم مسلم در میان
کوچه ها افتاده بی سر (2)
عاشقان آل عصمت – وا مصیبت وامصیبت

ای دل ار خواهی سعادت را ز خلّاق جهان               شو بسوی حضرت باقر امام انس و جان
حجت دین خدا پنجم وصی مصطفی                      یادگار مرتضی آن رهنمای شیعیان
باقر علم نبی بحر علوم ایزدی                               از جلال و از مقام  و دانش وعلم وبیان
 زاده زین العباد زینت فزای دین حق                       وارث فضل و علوم خاتم پیغمبران
من چه گویم درمدیح آن که وصفش را چنان             خاتم پیغمبران فرمود با علم البیان
گفت جابر زنده می مانی تو بعد مرگ من               نور عینم را زیارت کن سلام از من رسان
آنکه در دانشسرایش همچو طفل ابجدی                از کلامش عالمان را بهره باشد در جهان
تا زگمراهی رهاند گمرهان را زکرم                         سنگ می گوید سخن اشجار می گردد روان
چشمه آب حیات از لعل جانبخشش بود                   آن مسیحا دم به یک دم میدهد بر مرده جان
تا شود قدرش مسلم نزد زید ابن حسن                  کودک شش ماهه در گهواره بگشودی زبان
ای درصد افسوس کز ظلم عدو آن شاه دین             عاقبت مسموم شد از ظلم و جور مشرکان
                                                با همه قدر و جلالش کی ز خاطر می برد
                                                روز عقبا کربلائی را به گاه امتحان                                                          
                                    ( نادعلی کربلائی)

حضرت باقر کُشته از زهر جفا شد (2)
مُسلم سر نورانیش از تن جدا شد
مدینه غوغاست ، محشر کبراست
آه و واویلا ، آه واویلا (2)
امشب بقیع خاموش و کوفه گشته خاموش
زهـــرا برای باقر و مسلم سیه پوش
مسلم بـــــــــــــه کوفه ، غریب و تنهاست
آه و واویلا ، آه و واویلا (2)
شاعر :  احمد صالح

نمی دانم چرا افسرده دلهاست

گمانم ماتم فرزند زهراست
امام باقر از بیداد دشمن

شهید مکتب خلّاق یکتاست
ضیاء چشم زین العابدین است

چراغ پر فروغ علم و تقواست
غبار غم نشسته بر رخ ما

در این ماتم ز سینه ناله برخواست
شد از کینه به زهر آلوده مسموم

همان کو دین زعزمش پای برخاست
زداغ جانگدازش اختر اشک

روان از آسمان چشم زهراست
بیاد آن مزار بی چراغش

ز دیده اشک ما جاری در اینجاست

(حافظي)

امام با قرآن محبوب داور                             وصی مصطفی فرزند حیدر
یکی از روزها در محضر عالم                       نشسته با هشام شوم کافر
شده ظلمت سرای آل مروان                       زنور آل پیغمبر منّور
روایت می کند شمس الحقایق                   امام صادق آن فرخنده اختر
که بود آن روز از ارباب دانش                       در آن محفل زصدها تن فزونتر
قضا را بود در آن بزم جمعی                        زگردان کمان دار دلاور
هشام از باقر علم نبی خواست                  که چون خنجر گذاران هنرور
در آن مجلس کند زورآزمایی                       شود مغلوب یا گردد مظفّر
عدو را آن عزیز مصطفی گفت                      که از سودای خام خویش بگذر
مرا بگذاشته دوران جوانی                          نیم اهل سلاح و تیرو خنجر
هشامش گفت باشند آل هاشم                 همه خنجر گذار و صاحب افسر
جوان و پیرشان در روز میدان                       نگردانند رو از فوج لشکر
چو بود آگاه آن فرزند زهرا                           زکید خصم غدّار ستمگر
بی تحکیم قد قامت به پا خاست                 کمان بگرفت در آن طرفه محضر
نشان بگرفت و برقلب هدف زد                    امیر ملک دین تیری دو پیکر
به فوق تیراول تیر دوم                                نشاند و خواست چندین تیر دیگر
به فوق یکدیگر افکند نه تیر                         مکّرر در مکّرر در مکّرر
به کاخ کفر کیشان لرزه افکند                      چو جدّش مرتضی در جنگ خیبر
به تحسینش به گوش آمد زهر سو              طنین نعره ی الله اکبر
کمان بنهاد و برکرسی بر آمد                      چو بر اوج فلک خورشید خاور
هشام از درد می پیچید بر خویش               چو مار زخم خورده بر دل و بر
به تندی گفت فرزند علی را                        شگفتی آفریدستی تو زیدر
خود اعجاز است این کارت هنر نیست          ز مرز فکر هم باشد فراتر
تبسم کرد و با نرمی بگفتش                      جوابی نغز آن مولا و رهبر
نکردم درخور اعجاز کاری                            نه ظاهر گشته امری  غیر باور
تو خود خواندی مرا از آل هاشم                   تو خود دانی منم فرزند حیدر
تو خود گفتی که باشد آل طاها                   همه صاحب لوا و عدل پرور
منم خود از تبار آل یاسین                          منم ریحانه ی زهرای اطهر
منمم سنگر نشین ملک توحید                   منم خود باقر علم پیمبر
منم مرد جهاد و خون و شمشیر                  منم دربرج دین تابنده اختر
منم وارث امام مجتبی را                           بود میراث من محراب و منبر
منم فرزند ثارالله مظلوم                             بود جدّم علی ساقی کوثر
منم فرزند سالار شهیدان                           که شد در کربلا در خون شناور
منم فرزند آن مولا که در شام                     به منبر زد به جان خصم آذر
منم باقر که باشم بعد سجاد                      به شهر علم سرمد چون علی دو
هشام از کین چون موج شد خروشان          به حبسش داد فرمان آن ستمگر
ولی زد دست حق برجان باطل                   شرر زان روز تا فردای محشر
                                    بیان و کلک مردانی رقم زد            
                                    به نام باقر این طغرای به دفتر
                                                            (محمّد علی مردانی)

ای امامی که به حق ، پنجم انوار هدایی                  باقر کنز علوم و پسر آل عبایی
سبط سبطین محمّد گل بستان رسالت                    نور چشم علی وفاطمه مرآت خدایی
زاده ی سید سجادی و خود فخر عبادی                    تهنیت گفته تورا همچورسول دو سرایی
خلق عالم به تو محتاج به دنیا و به عقبا                  شهریارا به تو آورده برون دست گدایی
مالک ملک وجودی وجود است زجودت                      چه شود گر نظری هم به سوی ما بنمایی
با چنین مرتبه و جاه و جلالت به  چه جرمی              دستگیر ستم طایفه ی  بی سرو پایی
خون دلت کرده هشام از ستم وکینه و دیرین             نتوانست ببیند به چنان فرّ و بهایی
                                                زد شرر برتن غم پرور تو زهر هلاهل
                                                کشتی عدلی و افتاده به گرداب جفایی

ای نور خدایی از جبینت ظاهر                                 وی یاد تو پیوسته مرا در خاطر

از آتش زهر آب شد پیکر تو                                     جانها به فدایت ای امام باقر

ای فروزان گوهر پاک بقیع                           گل پرپر شده در خاک بقیع
کربلا را دیده ای از کوفه تا شام                   ای شهید از اثر زهر هشام

 

من ذاکر انا الیه الراجعونم                                       من خاطرات جانگداز دشت خونم
دیدم پرستوهای دین را پر بریدند                             در قتلگه جدّم حسین را سر بریدند

 

یارب به شکافنده علمت باقر                                  کانوار تو از جبین پاکش ظاهر
آن را که سعید خوانده ای از اوّ ل                             مگذار که تا شقی شود در آخر
 

ای نعمت ولایت تو بهترین نِعَم                                               ولی لطف بینهایت تو شامل امم
هم کاشف الغمومی و هم باقر العلومی                             هم چشمه کمالی و هم منبع حکم
ای آنکه گفت خواجه اَسری  ترا سلام                                    بپذیر هم سلام من خسته از کرم
وا حسرتا که کشته زهر جفا شدی                                      از کینه هشام تو ای شاه محتشم
دشمن پی اذیّت تو قد نموده راست                               چندانکه شد  زکثرت غم قامت تو خم
تأ ثیرزهر تعبیه در زین بپای تو                                             بگسیخت تارو پود وجود  ترا ز هم
ای خفته در بقیع که قبرت بود خراب                                     جانها فدای غربتت  ای کشته ستم
                                         پیوسته در عزای تو و بر مزار تو
                                        چشم کبود چرخ ببارد سرشک غم