اشعار شهادت امام جواد (ع)

شهادت حضرت امام جواد(ع)

نوحه

جوادُ الائمّه ابن الرضایی      قتیلِ فتنه و ظلم و جفایی

فدای آهت     چه بود گناهت      که حجره ی بسته    شد قتلگاهت

یا صاحب الزّمان آجرک الله...

******

کنیزان کف زنان بُرون حجره        تو دست و پا زنان دَرون حجره

ملائک گریان    زهرا پریشان(س)     آخر گشتی فدا     با لبِ عطشان

یا صاحب الزّمان آجرک الله...

******

آقا دعا کن با این ذکر و این دم     از مادرت گیرم رزقِ محرّم

سبطِ پیمبر     حسینِ بی سر    زهرا(س) ناله زَنَد    غریبِ مادر

یا صاحب الزمان آجرک الله...

شهادت حضرت امام جواد(ع)

زمینه - شور

جوون امام رضایی معدنِ جود و سخایی       غریبِ وادی عشق و همه ی هستیِ مایی

با دعای تو ایشالّا  ای گل باغ حسینی              بشم آخرِش منم از سائلایِ کاظمینی

نشستم دمِ باب المراد      مددی یا امامِ جواد

مولانا جواد الائمّه...

******

تو دلم شده نمایان جَلَواتِ ماتم تو                           آتیشِ جون و دلِ من سوزِ روضه ی غمِ تو

شنیدم با لبِ عطشان جون دادی میون حُجره           قاتِلِت مشغول شادی تو بودی درونِ حجره

کبود از زهرِ سیمای تو                        یا زهرا(س)ذکر لبهای تو

مولانا جوادالائمّه...

******

اون شهیدی که لَباش شد           مِثِه چوبِ خشک به صحرا

اَمون از قحطیِ آب و                     اَمون از ناله ی زهرا(س)

پسرم رو در خون کشیدن                با لبِ تشنه سر بُریدن

ثارالله...ثارالله...ثارالله

شهادت حضرت امام جواد(ع)

واحد

عبدِ حریم تو ای مولای عالمینیم                                 از همین هیئت آقا زائر کاظمینیم

ابن الرضا یا مولا...

ما از ازل آقا جان ، دل بر ولایت داریم                    چون سائلان نشسته ، دمِ باب المرادیم

یا جوادُ الائمّه ، فدای سوزِ آهت                         یک حجره ی در بسته ، گردیده قتلگاهت

عیان شد در غریبی دردِ نهانت آقا                          زهرِ جفا زد آتش ، بر جسم و جانت آقا

همدم اشک و آه و سوزِ شرر شدی تو                     مثلِ بابا در غربت ، پاره جگر شدی تو

از ظلم و بی وفایی ، پرپر چو لاله بودی                    کنیزان غرقِ شادی تو غرقِ ناله بودی

امّ الفضلِ ملعونه ، بر تو ستم روا کرد                           دلِ محبّینت را با یادت غَمسَرا کرد

با لبِ تشنه آقا چون جانِ تو فدا شد                             زنده دوباره داغِ شهید کربلا شد   

آن شهیدی که گردید ، چون گل به مقتل پرپر             با ناله ی جانسوزِ حسین غریبِ مادر

آن شهیدی که سرش از پیکرش جدا شد                       راسِ مقدّسِ او هلال نیزه ها شد

شهادت حضرت امام جواد(ع)

زمزمه

به سبک بیا نگار آشنا


 زَنَد گلِ امام رضا                    میان حجره دست و پا

شده زمین کاظمین                        ز داغ او چو کربلا

حجّت خدا جواد    یوسف رضا جواد    کشته ی جفا جواد

جانِ ما فدایِ تو...

******
سرشک غم شده روان                 بهار تو شده خزان

تویی همان که چون حسین      به کام تشنه داده جان

عاقبت شدی فدا      از جفای اَشقیاء     ای گل امام رضا

جان ما فدای تو...

******
زِ روضه های کربلا                         غمِ تو را نشانه بود

تنت غریب و بی کفن                     به رویِ بام خانه بود

مقتدای عالمین     ای شهید کاظمین    جلوه ی غمِ حسین

جان ما فدای تو...

******
زدن به جسمِ جد تو                 به قتلگه چه ساده بود

تن شهیدِ کربلا                        به موج خون فتاده بود

زندگیِ من حسین     پاره پاره تن حسین    شاه بی کفن حسین...

می کشی مرا حسین...

شهادت حضرت امام جواد(ع)

 زمزمه - واحد
 

شد خزان در جوانی بهارم      همدمی غیر از اشکم ندارم

ظلمِ کافر آتشم زد         زهر همسر آتشم زد

لیکن از اینها فزونتر             داغ مادر آتشم زد

من غریبم...

******

آتش غم زد از دل شراره        مثل بابا جگرم شد پاره

در غریبی ناله دارم               سر به خاکِ غم گذارم

دارم این دَم بین حجره       تشنه لب جان می سپارم

من غریبم...

******

همچون لاله پژ مردن چه سخت است      تشنه لب جان سپردن چه سخت است

آه از آن اندوه و غوغا            قتلگاه و خیل اَعداء

شد لبش چون چوب خشکی     از عطش فرزند زهرا(س)

ای حسین جان

شهادت حضرت امام جواد(ع)

زمینه

میزد جوون امام رضا         میون حجره دست و پا

زنده شده داغ روضه ی                 علی اکبر لیلا

زهر جفا شعله ها میزد             به پیکر مولای ما

پیچیده تو وادیّ بغداد          عطر نوای یا زهرا(س)

مرثیه میخونیم          با ناله ما همه

رو چِشا اشک غم         رو لبا زمزمه

جواد الائمه عزیز فاطمه(س)

******

خراب این غم گردیدم و          مستِ سبوی کاظمین

کبوترِ دلِ من آقا                   پر زده سوی کاظمین

تا دمِ مردن هستم آقا            سائل کوی کاظمین

عطر بهشتی داره خیلی      شمیم و بوی کاظمین

کاظمین شاهدِ                           ناله ها میزدی

از عطش تو حجره                  دست و پا میزدی

جواد الائمه عزیز فاطمه(س)

******

خدا رو شکر که تنها بودی          میون حجره ای آقا

بعدِ شهادت هم بردنِت             به بامِ خانه یا مولا

سایبون پیکر پاکت                    بال و پرِ پرنده ها

بیا یه قدری گریه کنیم                 برا شهید کربلا

امون از غربت               ذبیحِ بی کفن

یوسفِ خونیِ                پاره پاره بدن

یا حسین یا حسین یا حسین

شهادت حضرت امام جواد(ع)

واحد

عزای جواد الائمّه رسیده                        ناله دارد مادری قامت خمیده

واویلا واویلا...

در دلها گشته به پا شور قیامت             یا حجّت بن الحسن سرت سلامت

واویلا واویلا...

زهرِ کینه زد آتش بر جسم و جانش                آزرده شد از جفا روح و روانش

واویلا واویلا...

ام الفضلِ ملعونه همراهِ اَعداء                  کف می زد با ناله ی جانسوز مولا

واویلا واویلا... 

سر بر خاکِ حجره ی غربت گذارد           با ناله ی یا حسین جان می سپارد

واویلا واویلا...

عطش شده غالب بر سبط پیمبر        گویا اشکش شد جاری در غم اصغر(ع)

واویلا واویلا...

شش ماهه ای که از رویِ دستِ بابا         با تیرِ سه شعبه شد زائرِ زهرا(س)

شهادت حضرت امام جواد(ع)

زمینه - واحد سنگین

در عزایت ای گل خیر النساء(س)                           حضرت سلطان شده صاحب عزا

حبّ تو آغشته با آب و گِلم                                               نام زیبای تقی ذکر دلم

گشته جاری اشک غم از دیده ها                                 در عزایت یا جواد ابنُ الرّضا

عشق رویت در سرشت عاشقان                               کاظمین تو بهشت عاشقان

نذر وادیِ غمت جان و تنم                                               سائلِ بابُ المرادِ تو منم

حجت اللّهی و رکنِ عدل و داد                                     یا جواد و یاد جواد و یا جواد

ای فدای روضه ی جانسوز تو                                          آهِ جانسوز شرر افروز تو

در میان حجره ای در بسته ای                          تشنه و بی جان و دل شکسته ای

زهر کینه شعله بر جانت زده                                        عالم از سوز دلت آتشکده

ای به قربانِ تو و سوزِ دلت                                           همدمت گردیده آقا قاتلت

ای به قربان طنینِ یا ربت                                   فاطمه(س)یا فاطمه(س)ذکر لبت

روضه ات سوزی به سینه می دهد                            اَشهدت بوی مدینه می دهد

نور هر قلبی ز خورشید ولاست                             کاظمینت بهر ما چون کربلاست

شد عطش غالب به جسم و جان تو                          یا حسین،ذکرِ لبِ عطشان تو

حجره ات گردیده وادیِ بلا                                                    زنده داغ شهید کربلا

او که لب تشنه به گودالِ شرف                                 داده جان بهر رسیدن بر هدف

او که غرق نیزه و شمشیر بود                                       نعره های قاتلش،تکبیر بود

او که پیش چشم زینب،خواهرش                            جلوه گر شد بر سرِ نیزه ، سرش

معدن جود و كرم ابن الرضا

ساقي چشم ترم ابن الرضا

من كه مست اين همه لطفت شدم

داده اي بال و پرم ابن الرضا

نام زيباي شما از كودكي

ياد داده مادرم ابن الرضا

من غلامم تا ابد در اين حريم

مي بري ام تا حرم ابن الرضا

امشبي را نوحه خواني ميكنم

بهر تو نوحه گرم ابن الرضا


دست تو كار خدايي ميكند

از همه مشكل گشايي ميكند


تا كه لطف تو به من ابراز شد

اين زبانم بهر روضه باز شد

در حريم خانه نامحرم شدي

اين نوا ، آخر طنين انداز شد

رقص و پاكوبي بماند جاي خود

تا كه آهنگش در اينجا ساز شد

زهر كينه ميكشد آخر تو را

تشنه ماندي ، اين خودش يك راز شد

العطش گفتي و عطشاني هنوز

روضه روز دهم آغاز شد


ياد آن روز و شهيدان خدا

گريه هاي خواهري در كربلا

من بميرم پيكرش بي جان شده

العطش روي لبش مهمان شده

او حسين است و عزيز مصطفي

پس چرا آخر تنش عريان شده

پيرهن را برده اند و عاقبت

پيكر او ، طعمه گرگان شده

خون نشسته در تمام كربلا

اربا اربا مصحف قرآن شده

عاقبت بي سر ميان قتلگاه

مظهري از حضرت رحمان شده


دل پريشان مادرش زهرا رسيد

قد او از اين همه غربت خميد

شاعر : جواد قدوسي

سید رضا مؤید

امام جواد(ع)-شهادت

از دل حجره ی تاریک که بسته است درش

می رسد ناله ای و دل شده خون از اثرش

چیست؟ این ناله ی سوزنده و از سینه ی کیست؟

صاحب ناله مگر سوخته پا تا به سرش

این فروغ دل زهراست که خون است دلش

این جگرگوشه ی موساست که سوزد جگرش

این جواد است که از تشنگی و سوزش زهر

جان سوزان بود و ناله ی جانسوز ترش

خانه اش قتلگه و همسر او قاتل اوست

بارالها تو گواهی که چه آمد به سرش

همسر مرد برایش پر و بال است ولی

همسر سنگدل او بِشِکسته است پرش

آتش زهر چنان کرده به جانش تأثیر

که کنَد هر نفس سوخته اش تشنه ترش

شهر بغداد بُوَد شاهد مظلومِ دگر

پسری را که دهد جان ز ستم چون پدرش

کاش می بود غریب الغربا در آنجا

تا زمانی نِگرد غربت تنها پسرش

امام جواد(ع)-شهادت

یارب از کینۀ همسر جگرم می سوزد

من از این یار ستمگر جگرم می سوزد

دیده پر اشک لبم خشک و رخم بر روی خاک

سینه ام گشته پر آذر جگرم می سوزد

همچو مرغی که پرش سوخته از آتش زهر

کنج حجره زده پر پر جگرم می سوزد

بر روی خاک زمین پا نکشم پس چه کنم

که منِ تشنه لب، آخر جگرم می سوزد

شرر زهرِ جفایش فراموشم شد

چون ز شادیش فزونتر جگرم می سوزد

به جوانی نه، که از دورۀ طفلی به خدا

از غم و غصۀ دیگر جگرم می سوزد

خود جوانمرگ رضایم ولی در دم مرگ

به جوانمرگی مادر، جگرم می سوزد

یاد آن کوچه و آن سیلی و آن روی کبود

آیدم تا که به خاطر، جگرم می سوزد

یاد آن لحظه که گم کرد رهِ خانۀ خود

به پریشانی مادر جگرم می سوزد

مادرم نقش زمین گشت علی آه کشید

من ز سوز دل حیدر جگرم می سوزد

محمود ژولیده

امام جواد(ع)-شهادت

یارب به سینه تاب نمانده ز یاد تو

شرمنده ام که یار ندارد جواد تو

موسی به طور بهر مناجات می رود

من مانده ام به حجره ی در بسته یاد تو

باب المرادم و اَجَلم مژده می دهد

آقا بیا که فاطمه داده مراد تو

مادر بگو به همسر نامهربان من

باید چگونه جلب کنم اعتماد تو

وقتی امام تشنه ز دل ناله می زند

آبی رسان که می رسد آخر به داد تو

اطراف محتضر که کسی کف نمی زند

چندان وفا نمانده به لبخند شاد تو

محشر جواب مادر ما را چه می دهی

این بغض و کینه نیست شفیع معاد تو

دور امام هلهله کردن روا نبود

گویا به اهل کوفه کشیده نژاد تو

حتّی کسی نبود که گرید به حال من

بابا بیا که جان بسپارد جواد تو

جدّ غریب! بال کبوتر نخواستم

باشد جواد گریه کنِ خانه زاد تو

باز/ گره زدیم حاجتامونو/ با پارچه های سبز نیاز/ به پنجره فولاد رضا
باز/ مسافریم از باب الجواد/ به سمت و سوی باب المراد/ از صحن گوهر شاد رضا
صحن چشمامون خیس بارونه
شال مشکیمون روضه میخونه
شبیه لب تشنه ی کربلا         تو حجره ای میزنه دست وپا
چقدر غریبه جوون امام رضا
وای وای

یا/ میرم یه سر گوشه بقیع/ یا که میرم سمت قتلگاه/ یا کاظمین گریه میکنم
هم/ یاد جونی فاطمه/ یاد غریبی مجتبی/ یاد حسین گریه میکنم
گوشه هجره تشنه لب جون داد
بین وا  اُمّا از نفس افتاد
همش میخوند روضه بی کفن        همش میگفت مادرم و زدن
جون دادش آخر از همین غم و محن
وای وای

باز/ برات شهر محرمو/ اجازه این اشک و غمو/ امام جواد امضا میکنه
هم/ مدد میده سینه بزنیم/ نفس میده یا حسین بگیم/ چشمامونو دریا میکنه
کل عمر ما این محرم هاست
روز مرگ ما روز عاشوراست
بیاد نعل سم مرکبا         که بوریایی شده بوریا
بیاد الشمرُ جالسٌ علی ...
وای وای

امیر حسین الفت

محمدحسین رحیمیان

امام جواد(ع)-مناجات

ماهی ولی به چشم همه رو نمی شوی

عطری ولی روانه به هر سو نمی شوی

آهوی روسیاه و هوس ران رسیده است

یابن الرضا! تو ضامن آهو نمی شوی؟

جایی نه گفته اند نه اینکه نوشته اند

آقای بندگان سیه رو نمی شوی

از کودکی به فکر تقاس مدینه ای

تو بی خیال قصۀ پهلو نمی شوی

باشد میان خون و رگت شور انتقام

راضی به گریه در غم بانو نمی شوی

سلطان سپرده دل به غضب های حیدری ات

ارثیۀ رضاست به تو قلب مادری ات

امام جواد(ع)-شهادت

در وجود تو جود را دیدم

جلوه های سجود را دیدم

تشنه بودم تو را صدا زدم و

مهربانی رود را دیدم

در نگاه تو فصل بارانِ...

...آسمانِ کبود را دیدم

تو جواد الائمه ای حتی

در نبود تو بود را دیدم

دست هایت سخاوت محض است

با تو الطاف زود را دیدم

با نگاهی به آسمانِ بلند

پیش پایت قعود را دیدم

حضرت عشق دست جود خدا

یا علی اکبر امام رضا

دل شکسته دعا که می خواهد؟

گریه ی بیصدا که می خواهد؟

گریه کردن برای تو خوب است

ور نه این گریه را که می خواهد؟

هر کرم خانه ای که باز شود

لا اقل یک گدا که می خواهد؟

حرمت را خدا به عالم داد

تا ببیند شفا که می خواهد؟

از روی گنبد تو جار زدند

فیض بی انتها که می خواهد؟

تا زمین، کاظمین را دارد

جنت کبریا که می خواهد؟

من گدای دخیل تا ابدم

راه باب الجواد را بلدم

چشم هایت همین که تر می شد

خون لب هات بیشتر می شد

همسرت هم سرت بلا آورد

هم برای تو درد سر می شد

کف زدن ها عذاب می دادند

نفسی را که مختصر می شد

شک ندارم که استخوانت سوخت

بدنت داشت شعله ور می شد

کاش جای صدای بی اثرت

زهر جانسوز بی اثر می شد

صورتت روی خاک و در نظرت

یاد گودال جلوه گر می شد:

در سر بامی و سر تو نرفت

چکمه ای روی پیکر تو نرفت

آسمانی به خاک و خون که تپید

رنگ خون شد محاسن خورشید

با ته نیزه پیکرت برگشت

خواهرت داشت صحنه را می دید

دستی آمد که پیرهن ببرد

دستی آمد به موش پنجه کشید

خنجری آمد و زبانم لال

سخنش را چه ظالمانه بُرید

لطمات خدود یک طرف و

آن طرف شمر داشت می خندید

بعد از آن ضربه ی دوازدهم

بدنی مثل بید می لرزید

خواهرش ناله زد ولیک چه سود

خنجر شمر کاش کهنه نبود