اشعار شهادت امام جواد (ع)

خوش آن کس که  حال عزا دارد امشب         زغم دیده پر بکاء دارد امشب

عزای جواد است یارب چه حالی                 علی بن موسی الرضا دارد امشب

بنالد بر احوال فرزانه فرزند                          به لب شکوه از اشقیاء دارد امشب

                                    در این بزم ماتم دل هر که سوزد

                                    رهی جانب کبریا دارد امشب

                                                            ***                   ( ثابت )

ز سوز غم پر پروانه می سوخت                  ز داغ لاله ای گلخانه می سوخت

وجودش را شرر زد آشنایی                        که از دورش دل بیگانه می سوخت

بنوشید آب از پیمانه ی زهر                        دل پاکش از این پیمانه می سوخت

ز آوای جواد آن جان زهرا                            نهال گلشن جانانه می سوخت

                                    میان حجره بود و ناله می کرد

                                    به حال وی دلی آنجا نمی سوخت

در میان حجره مولایم ز پا افتاده است                    کز غمش اسلام در شور ونوا افتاده است

پشت در گرید کنیزی زیر لب گوید که ای                 نوجوانی تشنه لب اینجا ز پا افتاده است

بلبلی بشکسته بالی از جفای قاتلی                   بسکه نالید دیگر از نوا افتاده است

                                                ناله دیگر از میان حجره ناید ای فلک

                                                جسم پاک یوسف زهرا کجا افتاده است

خیز ای دوست رخ جانانه ببینی                          گرد هم آیی شمع و گل و پروانه ببینی

خنده و وجد ونشاط دل دیوانه ببینی                    دیده بگشای که ریحانه ی ریحانه ببینی

                                                خبر آمد خبر آمد خبرآمد خبرآمد

                                                که رضا حجّت حق را پسر آمدپسرآمد

دهم ماه رجب ماه تمامی شده پیدا                    در زمین پادشه عرش مقامی شده پیدا

هرطرف می نگرم رحمت عامی شده پیدا             خلق را رهبر و مولا و امامی شده پیدا

                                                بوی عطر گل زهرا به فضا باد مبارک

                                                عید میلاد جوادابن رضا باد مبارک

آمد آن ماه که خورشید کنه قبله جانش               اختران یکسره فرش قدم عرش نشانش

سائل باب عنایت همه خلق جهانش                  قرص خورشید گه جود کم از قرصه نانش

                                                چشم خلقت شده مات شرف و قدر و جلالش

                                                صلوات همه تا صبح قیامت به جمالش

بوی گل از دم جانبخش نسیم آمده امشب            جلوه گر آینه ی حسن قدیم آمده امشب

آل یاسین را قرآن حکیم آمده امشب                     شب میلاد کریم ابن کریم آمده امشب

                                                گوش جان نغمه وحی از نفس صبح شنفته

                                                جان فشانید که ریحانه ریحانه شکفته

عید میلاد جواد است چنین عید که دیده           ماه را وقت سحردر کف خورشید که دیده

صورت آینه و سیرت توحید که دیده                   آن چه درروی پسرچشم رضادیده که دیده

                                       دیده در آینه طلعت او طلعت احمد

                                      زآن سبب خنده زد و نام او راخواند محمّد

                                                                                                (غلامرضا سازگار)

دردا که گشت با من بیگانه یار جانی           با دست خود مرا کشت لب تشنه در جوانی

من از نفس فتادم بر خاک رخ نهادم              او می زند به مرگم ، لبخند شادمانی

ای بلبلان بنالید ، ای لاله ها بریزید              شد باغبان دل را گلزار جان خزانی

غم ها به دل نهفتم ، دردم به کس نگفتم     بردم به گور با خود صد غصه نهانی

لب تشنه ام ثوابی ، ای ام فضل آبی           بالله این نباشد ، پاداش مهربانی

                                    بر دیده ام ستاره ، در سینه ام شراره

                                    با قلب پاره پاره ، رفتم ز دار فانی

نوای آب آب از نای مردی خسته می آید              صدای العطش از حجره در بسته می آید

به ام الفضل گو یک ساعت ساکت شو                ز جنت فاطمه با پهلوی بشکسته می آید

تا آه سینه سوزی ، از قلب من برآید                     هر دم هزار نوبت ، جانم زتن بر آید

بس کوه غصه بردم ، بس خون دل که خوردم         پیوسته از لبم جان جای سخن برآید

از بس که یار جانی آتش زده به جانم                  ترسم که جای آهم دود از دهن برآید

از بی وفایی یار ، این بود قسمت من                  من گریه کن بمیرم ، او خنده زن برآید

دیگر نمانده هیچم تا کی به خود بپیچم              ای مرگ همتی کن تا جان ز تن برآید

امروز بین حجره فردا کنار کوچه                           فریاد غربت من از این بدن برآید

نیکوست زهر دشمن در راه دوست کز من           هم ساختن به آتش هم سوختن برآید

از بسکه رفتم از تاب از بس که گشته ام آب        فریاد آه آهم از پیرهن برآید

جا دارد از غم من هنگام دفن این تن         خون در لحد بجوشد اشک از کفن برآید                    شور و نوای (میثم) خیزد ز دل دمادم    چون ناله کز درون بیت الحزن برآید

                                                ***                               (غلامرضا سازگار)

ز سوز غم پر پروانه می سوخت                  ز داغ لاله ای گلخانه می سوخت

ز آوای جواد آن جان زهرا                            نهال گلشن جانانه می سوخت

دلم ازبی کسی در التهاب است                                     خدایا ناله هایم بی جواب است

کشم پا بر زمین از سوز این زهر                                     نوای کام خشکم آب آب است 

 

لطف و کرم و جود جواد

محتاج به لطف و کرم و جود جوادم               از بهر گدایی به درش روی نهادم

مولا ز گدای در خود روی مگردان                  دستم ز کرم گیر که از پای فتادم

در میان حجره جان می داد و یک یاور نداشت       غیردرد و غم نهان در سینه آن سرور نداشت

آفتاب عمر کوتاهش نهان می شد ولی                آسمان دیده اش جز اشک و خون اختر  نداشت

کس عیادت جز اجل زان یوسف زهرا نکرد             گرگ مرگ آمد ولی او تاب درپیکر نداشت

او میان حجره جان می داد و قاتل پشت در         پای کوبی کرد و شرم از روی پیغمبر نداشت

تا کند رفع عطش آن لاله باغ رضا                      غیر سقای دو چشمش هیچ آب آور نداشت

                                    بوی عطر غربت آمد از حریم حجره اش

                                    باغبان باغ حق چون او گل پرپر نداشت

ای مرگ مدد کن که من زار بمیرم                ای زهر خلاصم کن و بگذار بمیرم

بگذار در این خانه که غمخانه من بود           تنها و غریب از ستم یار بمیرم

بگذار با سوز درون و لب عطشان                 یکبار زنم ناله و صد بار بمیرم

بگذار که جون فاطمه هنگام جوانی             در خانه ی در بستهی خود زار بمیرم

بگذار که بی شیون و آرام شوم آب              چون شمع که سوزد به شب تار بمیرم

بگذار در این خانه در بسته ی خاموش         از یار کشم محنت و آزار بمیرم

بگذار چو مرغی که قفس قتلگهش بود         بیگانه و تنها و گرفتار بمیرم

                                    سوز دل من شعله کشد از دل (میثم )

                                    بگذار به هر ناله دو  صد بار بمیرم

خوش آن کس که حال عزا دارد امشب                                          زغم دیدۀ پر بکاء دارد امشب

عزای جواد است یا رب چه حالی                                         علی بن موسی الرضا دارد امشب

چه یاد دارد از غربت  نور دیده                                               روان اشک از دیده ها دارد امشب

بنالد بر احول فرزانه فرزند                                                     به لب شکوه از اشقیا دارد امشب

در این بزم ماتم دل هر که سوزد                                                  رهی جانب کبریا دارد امشب

الا ای خداوند جود و کرامت                                                  که دل از غمت صد نوا دارد امشب

برای رضای پدر با دلی پاک                                                        عزای پسر را بپا دارد امشب

به یاد لب تشنه ات وقت رحلت                                              که خون موج آب بقا دارد امشب

                                                                        ***                                                        ثابت

من گدای تو و بنشسته سر راه توام                                      عاشقم ، شیفتۀ چهرۀ دلخواه توام

بندۀ غم زاده ات را به نگاهی بنواز                                   هر چه هستم ، به پناه تو بدرگاه توام

با چنین جود گدا را نتوانی راندن                                           من خود آگاه ز لطف دل آگاه توام

کس ندیده است گل از خار کشد دامن را                       ای که شد تاج سر از خاک سر راه توام

می نشاند بدلم غصۀ تو گرد ملال                                           همچون آئینه مکّدر ز غم آه توام

ای که پاک از گنهی ، سوی من آخر نگهی                            هر چه ام ، خادم تو، بندۀ الله توام

                                                             حبیب الله چایچیان (حسان )