آثار کمدی و ترسناک در سینمای جهان، طرفداران بسیاری دارد اما در سینمای ایران به ژانر کمدی بیشتر پرداخته شده است. دلیل این امر تجربیات ناموفق در ساخت آثار ترسناک است که تماشاگران را دلزده کرده است. همچنین محدودیت هایی که برای به تصویر کشیدن عوامل ترسناک در فرهنگ ما وجود دارد، مانع پیشرفت سینمای وحشت در ایران شده است.
ناتوانی در تبدیل مضامین ترسناک به درام و همچنین نبود ظرافت ها و پرداخت ها در تکنیک سینمای وحشت، این سینما را در ایران مهجور کرده است. همان طور که دیدیم جدید ترین اثر این گونه سینما، «دراکولا»ی رضا عطاران نیز نتوانست تماشاگران را راضی از سالن سینما خارج کند. در این میان گویا پولاد کیمیایی قصد دارد برای ساخت اولین فیلم سینمایی اش به سراغ ژانر وحشت برود.
ساموئل خاچیکیان اولین کارگردانی بود که در دهه های 30 و 40 به سراغ این ژانر رفت. او فیلمی به نام «ضربت» ساخت که اولین فیلم ترسناک حرفه ای ایرانی شد. بعد از انقلاب داریوش فرهنگ اولین فیلم بلند سینمایی اش «طلسم» را در سال ۶۵ ساخت که مورد توجه قرار گرفت. «شب بیست و نهم» دومین فیلم حمیدرخشانی در سال ۶۸، یکی از بهترین فیلم های قدیمی سینمای ایران است که در ژانر وحشت ساخته شده است و تمام عناصری که فیلم را ترسناک کرده، ایرانی است. از شبح و آل گرفته تا روابط سنتی بین آدم ها.
«ساحره» دومین فیلم داوود میرباقری اقتباسی از داستان کوتاه «عروسک پشتپرده» بود که چندان مورد استقبال عموم و منتقدان قرار نگرفت. داریوش فرهنگ، چهارده سال بعد از ساخت فیلم طلسم به سراغ ساخت فیلم دیگری در گونه وحشت رفت. «شب های تهران» نام هشتمین فیلم او بود که تهمینه میلانی فیلمنامه اش را نوشت و درباره قاتل ناشناسی بود که دختران چشم آبی را در شهر شکار می کرد و به قتل می رساند. دیگر فیلم های این ژانر عبارتند از: کلبه، پارک وی، حریم، خوابگاه دختران، خواب لیلا، آل، پستچی سه بار در نمی زند، مردی در آینه و...
