دانشگاه هنر نانیانگ در سنگاپور بدون شک یکی از زیباترین دانشگاه‌های جهان است که بر اساس تفکر معماری سبز بنا شده است.
در شهر Nanyang به ساختمانی می‌رسید با پشت بامی سبز و محوطه‌ای مملو از درخت با چشم‌اندازی زیبا که پذیرای شماست، نمادی از خلاقیت زیباگرایانه در این ساختمان به رخ کشیده شده است.
دانشگاه هنر سبز بام شگفت‌انگیز در سنگاپور توسط معمار مشهور ژاپنی کنزو تانگه و همکاری مشاوران CPG در سال ۱۹۹۳ طراحی شده است. در مرکز این دانشگاه منطقه‌ای دره مانند وجود دارد که در طرح تانگه به عنوان فضای سبز و ریه تنفسی دانشگاه در نظر گرفته شده بود.
دانشگاه نانیانگ در حومه غربی سنگاپور واقع شده است. وسعت این دانشگاه حدود ۲۰۰ هکتار است. این طرح در سال ۲۰۰۷ موفق به کسب جوایز متعددی در زمینه معماری سبز و پایدار شد.
این دانشکده سبز باعث خلاقیتی الهام بخش برای طراحی‌های از این جنس شده است.به عنوان مثال ساختمان کتابخانه‌ای در هلند نیز نمونه‌ای از طراحی این نوع سقف است. اما ساختمان دانشگاه هنر در نوع خود نمونه‌ای خاص و بی‌نظیر به شمار می‌آید.
طراح هنرمند این دانشگاه، فناوری‌های نوین و نما‌‌سازی را با بهره‌گیری از خلاقیت طوری خلق کرده است که هر بیننده‌ای را متحیر می‌سازد. سقف این دانشگاه هنر، پوشیده از گیاه است. و ظاهر آن نشان دهنده‌ی محلی برای کسب هنر است. دانشجویان با الهام از طبیعت ایده‌ها و مفاهیم هنری و معماری را به دنبال خود می‌کشانند. چه بسا این محیط در همه‌ی دانشگاه‌ها با این کیفیت و کالبد فراهم نیست اما در اینجا بستری فراهم شده تا دانشجویان ایده پرداز و خلاق پرورش یابند.
دیوار شیشه‌ای ساختمان استفاده از نور طبیعی را فراهم کرده است و همچنین تبادل بصری بین فضای داخل و خارج ساختمان را به خوبی نمایان می‌کند و فضاهای داخلی را به عنوان یک فضای سیال نمایش می‌دهد و همین‌طور باعث روشنایی کامل تمامی استودیوها وکلاس‌های درس به طور طبیعی در طـول روز می‌گردند.
تشخیص بام سبز رنگ این ساختمان از میان چمنزار اطراف از بالا مشکل است.
نمای شیشه‌ای ساختمان و پـوشش گیـاهی سقـف مدرسه هنر، شاهکار بـرجسته‌ای را پدید آورده است که از گرما و حرارت خورشید کاستـه و اجـازه عبور نور و حرارت به فضاهای طبیعی رافراهم می‌سازد. آبیاری و آب باران درعایق بندی این بام وسیع خللی وارد نمی‌کند بلکه باعث طراوت و سرزندگی بیشتر این فضای همگن با طبیعت می‌شود و برخی آن را ریه تنفسی شهر می‌نامند.
این پشت‌بام سبز دانشگاه هنر است که ایـن ساختمان را نسبـت به دیگر ساختمان‌های سنگاپور متمایز ساخته است، این پشت‌بام دارای قوس‌هایی ظریف با پیچ و خم‌هایی زیباست که ساختمان را از میان ساختمان‌های دیگر محوطه جدا می‌سازد. هدف از طراحی این مدرسه، القا و الهام بخشیدن به دانشجویان می‌باشد که بتوانند با بهره‌گیری از قوه‌ی تفکر خود آثار هنری زیبا خلق کنند.
خط بین گیاهان و چمن‌های سقف در نزدیکی زمین به طور زیبایی محو گردیده، بطوری که سقف با شیبی ملایم به راحتی به زمین متصل می‌شود.
فضای سقف برای برگزاری تجمع‌های خصوصی و غیر رسمی استفاده می‌شود که ایـن فضـا شـور و هیجانی وصف‌ناشدنی را در انسان ایجاد می‌کند. پوشش عایـق کاری در پشـت بام‌ها علاوه بـر خنک کردن محیط اطـراف، آبیـاری چمن‌ها و گیاهان را آسان و بدون مشکل نموده است.ترکیب چمن‌ها با گیاهان محلی، تنوعی زیبا را به وجود آورده اسـت. کف‌های سیمانی و ماسه‌ای در قسمتی از زمین و استفاده از نرده‌های چوبی و بی‌رنگ فضای داخلی را در شکل و رنگ بسیارمتنوع نموده است.
دانشگاه هنر برای اساتید و دانشجویان، تجربه‌ای جدید از چشم‌انداز و مناظر زیبا در ارتفاع است که خود می‌تواند عامل ترغیبی برای دوستداران طبعت و هنر باشد.
این دانشگاه در سالهای بعد به همان بلایی دچار شد که کل سنگاپور در سالهای پایانی دهه ۹۰ به آن مبتلا شده بود. مشکل کمبود زمین در سنگاپور که در دهه ۹۰ به سرعت خود را به عنوان یکی از مدرن‌ترین مناطق جنوب شرقی آسیا تثبیت کرده بود، به سرعت تبدیل به یکی از مشکلات جدی شهر شد و سنگاپوری‌ها را وادار کرد تا در حوزه شهری، بسیاری از طرح‌های جامع را بازنگری کنند.اما این طرح مزایای بیشتری داشت تا این موضوع را بتوان نادیده گرفت. چرا که معماری سبز و پایدار مفاهیم مهم‌تری را در خود جای می‌دهد که می‌توان به عنوان مثال به کم کردن مصرف انرژی اشاره کرد.
«ساختمانی که ساختمان نیست» همین نقل قول از هونگ بی لاك (رئیس CPG) کافی است که نشان دهد چقدر برای طراحان مدرسه هنر مهم بوده هویت سبز و فلسفه محیطی ریه تنفسی دانشگاه حفظ شود. پروژه باید به گونه‌ای طراحی می‌شد که با محیط اطراف درآمیزد و به شکلی در محیط حل شده و تا جای ممکن دیده نشود.
فرم کلی ساختمان این دانشگاه توسط دو کمان که به تدریج شیب گرفته‌اند و توسط کمان سوم کوچک‌تری قطع شده‌اند، شکل گرفته است. سقف‌های منحنی با چمن متراکم پوشانده شده‌اند. این کمان در عین اینکه عملکرد زیباشناسانه دارد و مانند مجسمه‌ای متواضع در لنداسکیپ منطقه خوش نشسته است، اعتبار زیست محیطی ساختمان را هم بالا برده‌اند و با توجه به شرایط اقلیمی منطقه و آب و هوای گرم و مرطوب کارکرد موثری در تنظیم شرایط محیطی داخل ساختمان داشته است.
همانطور که گفته شد ساختمان دانشگاه هنر کلا بر اساس تفکر سبز و پایدار طراحی شده است. چمن‌کاری به شکل متراکم در سنگاپور متداول نیست و آب و هوای آن به هیچ‌وجه مناسب استفاده از سطوح چمنی نیست اما طراحان برای رسیدن به هدف خود با طراحی یک فرایند پیچیده حصیری زیر خاک سبک روی سقف بتنی تعبیه کرده‌اند که از طریق یک شبکه آبیاری و زهکشی دائمی همیشه مرطوب می‌ماند. کار ساخت این دانشگاه بیش از۸ سال است که تمام شده و همین زمان نشان داده که درآمد حاصل از ذخیره انرژی بخش زیادی از هزینه‌های ساخت این کمان‌های شیبدار را جبران کرده است و بر اساس همین‌هاست که این ساختمان تا به حال چندین جایزه معتبر را در زمینه معماری سبز به خود اختصاص داده که آخرین آن‌ها اردیبهشت ماه ۲۰۱۳ با عنوان جایزه سبز پلاتینیوم توسط موسسه BCA به طراحان آن اعطا شده است.
با توجه به موقعیت سایت این دانشگاه که در فضای میان آکادمی مرکزی و مجتمع خوابگاهی واقع شده طراحان سعی کرده‌اند تا ساختمان سر راه رفت و آمدهای دانشجویان، تبدیل به پاتوق شود. جذابیت‌های کمان‌های شیبدار سبز و البته حیاط مرکزی مدرسه برای رسیدن به این منظور بی‌تاثیر نبوده‌اند. با ایجاد حس مطبوع زیبایی‌شناسانه و همین طور ایجاد آب و هوای خنک محیط خوشایندی را به وجود می‌آورند که به طور بالقوه می‌تواند محفل مناسبی برای برقراری مناسبات اجتماعی درون آن باشد.
کانسپت طراحی معماری داخلی ساختمان، چنان که طراحان CPG گفته‌اند دستیابی غیر خطی به مفهوم آموزش هنر بوده است. در جناح چپ اتاق های سمینار، فضاهای گالری، کلاس‌ها و کتابخانه قرار دارد و در سمت راست، دفاتر و فضاهای استودیو و آتوریوم قرار دارد.
انسان اگر بتواند محل تحصیل خود را انتخاب کند بدون شک دانشگاه هنری که سقف آن پـوشیده از گیاه است را گزینه بسیار مناسبی خواهد بود، مدرسه‌ای کـه ظاهر آن نمایان محلی بـرای کسـب هنر می‌باشد، به طوریکه انسان از دیدن ایـن معماری عجیب و زیبـا سیر نمی‌شود و هر آنچه به آن می‌نگرد به زیبایی و شگفتی آن بیشتر پی می‌برد و در فکر فرو می‌رود.و حتما افرادی که در این محل به تدریس می‌پردازند، می‌توانند گواه این مساله باشند.
