بولینگ ورزشی است که در آن، یک بازیکن یا پرتاب‌کننده، توپ بولینگ را روی یک مسیر باریک چوبی یا مصنوعی ( پلی اورتان ) می‌گرداند تا با انداختن حداکثر تعداد پین های ممکن، امتیاز به دست بیاورد.

خلاصه ورزش

مسیر حرکت توپ در بولینگ، 105 سانتی‌متر عرض و 18 متر طول دارد و دو طرف آن کانال‌های قرار دارد که برای جمع‌آوری توپ‌های منحرف‌شده طراحی شده‌اند. عرض کلی این مسیر به همراه کانال‌های اطراف آن ، 153 سانتی‌متر است. این مسیر باریک باعث می‌شود که افراد نتوانند در جهتی که برای انداختن تمام پین ها لازم است، به طور مداوم توپ خود را پرداخت کنند. بیشتر بازیکنان خبره، با پرتاب توپی که حرکت چرخشی جنبی دارد، به این مشکل چیره می‌شوند.

در ابتدای مسیر پرتاب یک خط خطا وجود دارد: اگر هر بخش از بدن پرتاب‌کننده، پس از پرتاب توپ این خط یا جلوتر از آن را لمس کند ( هر جایی از خود سطح مسیر توپ، یا ناحیه‌ی مجاور دیوارها و خطوط دیگر) ، آن پرتاب خطا است و و هر پینی که بر اثر برخورد آن توپ بیفتد، امتیازش صفر است.

اگر پرتاب‌کننده در اولین پرتاب یک فریم خود دچار خطا شده باشد، اجازه‌ی یک پرتاب در یک مسیر جدید به او داده خواهد شد و اگر در این پرتاب هر ده پین به زمین بیفتند، به عنوان یک ضربه‌ی اسپار در نظر گفته می‌شود. در پشت خط خطا، یک مسیر حدوداً پنج متری برای سرعت گرفتن و در دست گرفتن کنترل دقیق توپ قبل از پرتاب آن وجود دارد. 18 متر بعد از خط خطا، جایی که مسیر پرتاب توپ به پایان می‌رسد، یک قسمت بادوام و مقاوم در برابر ضربه با عمق 91 سانتی‌متر و عرض 105 سانتی‌متر وجود دارد که " محل پین‌ها " نام دارد که ردیف پین‌ها روی آن گذاشته می‌شود.

امتیاز در بازی

بولینگ دارای یک سیستم امتیازدهی منحصربه‌فرد است که نه فقط تعداد پین‌های افتاده شده در یک دور را پیگیری می‌کند، بلکه شامل استریک و اسپار هم می‌شود که اجازه می‌دهد افتادن پین‌های پس از آن نیز ارزش داشته باشد. 3 نوع علامت در یک امتیاز داده می‌شود. استریک ( افتادن ده پین در ضربه‌ی اول) ، اسپار ( افتادن 10 پین با توپ دوم) و باز (یک پین یا بیشتر پس از پرتاب توپ دوم هنوز جا مانده باشد). ضربه‌ی استریک، 10 امتیاز به همراه امتیازهایی که با پرتاب دو توپ بعدی به دست می‌آید را کسب می‌کند. ( برای مثال اگر یک بازیکن ضربه‌ی استریک داشته باشد و سپس امتیاز 7 و بعد 2 امتیاز کسب کند ارزش امتیاز استریک او 10+7+2 یا 19 است)

اسپار شامل 10 امتیاز به همراه امتیاز توپ پرتابی بعدی است. (اگر بازیکن ضربه‌ی اسپار بزند و ضربه‌ی بعد از آن با اولین توپ 7 پین را بیندازد جمع امتیاز او در این دور 10+7 یا 17 خواهد بود). در یک فریم باز، امتیازها شامل جمع ضربات در آن مرحله است ( برای مثال اگر یک بازیکن با اولین توپ 5 پین را بیندازد و با دومین توپ 3 پین بیفتد جمع امتیازات او 8 خواهد بود ). بیش‌ترین امتیاز در بازی بولینگ ده پینی، 300 است. این امتیاز مربوط به گرفتن 12 استریک پشت سر هم در یک بازی است (یک استریک  در هر کدام از فریم های 1 تا 9 ، و هر سه استریک ممکن در فریم دهم). این بازی به نام یک بازی عالی نیز شناخته می‌شود.

تاریخچه‌ای از بولینگ

در سال 1930، انسان‌شناس انگلیسی فلیندر پتری همراه با تیم خود توپ‌های ابتدایی بولینگ و پین‌های آن را در قبر یک پسر دوره‌ی پیش دودمانی مصر یافتند که به حدود 3200 سال پیش از میلاد، و کمی پیش از دوران سلطنت نارمر، یکی از اولین فراعنه‌ی مصری، بازمی‌گردد. این اکتشاف اولین آثار تاریخی شناخته‌شده از بولینگ بود.

بولینگ نه پینی، در زمان استعمار از طریق اروپاییان به آمریکا معرفی شد. این بازی بسیار محبوب شد و اسم توپ روی چمن روی آن گذاشته شد. هلندی‌ها، انگلیسی‌ها، و آلمان‌ها همگی نسخه خودشان از این بازی را به دنیای جدید آوردند، و در آنجا نیز از شهرت زیادی برخوردار شد ، اگرچه بدون جنجال و دعوا نیز نبود. در سال 1841، یک قانون در کانکتیکات، به دلیل جرم و قمار مرتبط با این بازی، انجام بولینگ 9 پینی را ممنوع کرد و مردم با اضافه کردن یک پین دیگر، این قانون را دور زدند و در نتیجه از آن تاریخ به بعد بازی با ده پین انجام می‌شد.

بازی مدرن

بازی مدرن بولینگ در آمریکا بسیار شبیه به بازی بولینگ 9 پینی در آلمان است. اولین سالن بازی بولینگ در نیویورک، سالن نیکرباکرز بود که در سال 1840 ساخته شده بود. در سال 1914، برانسویک توپ‌های بولینگ چوبی را با توپ های پلاستیک سخت مینرالیت جایگزین کرد. این تغییر با استقبال بسیاری روبرو شد.

بازی بولینگ در سال‌های اخیر در رسانه‌ها نیز محبوبیت بیشتری پیدا کرده است و مجلات مربوط به این ورزش خوانندگان بیشتری پیدا کرده‌اند.

بازی بولینگ

بازی بولینگ ده پینی، به ده دور(فریم) تقسیم می‌شود. در هر فریم، هر بازیکن دو فرصت دارد تا تمام هدف‌های بازی را بیندازد. به این هدف‌ها پین می‌گویند. زمانی که پس از اولین پرتاب هنوز پین‌هایی نیفتاده باشند ، پین‌های افتاده را شمرده و کنار می‌گذارند.

اگر بیش از یک بازیکن برای استفاده از یک مسیر پرتاب برنامه‌ریزی شده باشند، تا زمانی که همه بازیکنان آن فریم را به پایان نرسانند، بازی به بازیکن بعدی منتقل نمی‌شود. بازی در فریم بعدی ادامه پیدا می‌کند. فریم دهم، یا آخرین فریم بازی ممکن است شامل سه توپ باشد.

پین‌ها از یک تا ده شماره‌گذاری شده‌اند ، به‌طوری‌که شماره از یک در جلو شروع‌شده و با شماره‌ی ده در ردیف عقب و سمت راست به پایان می‌رسد. این روش برای آسان کردن ارتباطات استفاده شده است:  مثلاً یک نفر می‌تواند بگوید که شماره‌ی 4 و 7 هنوز ایستاده‌اند. پین‌های کنار هم بافاصله‌ی 30 سانتی‌متر نسبت به هم قرار دارند که این فاصله از مرکز اندازه‌گیری می‌شود. با وجود فاصله‌ی پین و اندازه‌ی توپ‌، غیرممکن است که توپ با همه‌ی پین‌ها تماس برقرار کند. بنابراین برای انداختن همه آن‌ها، یک ضربه ماهرانه مورد نیاز است که پین ها به یکدیگر برخورد کرده‌ و به زمین بیفتند. در یک ضربه ایده‌آل برای بازیکن راست‌دست، توپ تنها با پین‌های 1، 3، 5 و 9 برخورد کرده و برای یک فرد چپ دست، به شماره‌ی 1، 2،5 و 8 می‌خورد.

برای اینکه امتیاز در نظر گرفته شود ، پین باید با برخورد توپ کاملاً به زمین بیفتد. اگر زمانی که ماشین اتوماتیک پین آن‌ها را برمی‌دارد،  پین در حال تلوتلو خوردن باشد ، این پین به عنوان پین ایستاده در نظر گرفته‌شده و امتیازی به آن داده نمی‌شود.

سبک‌های پرتاب توپ

سه نوع سبک متفاوت وجود دارند که برای پرتاب توپ روی مسیر استفاده می‌شوند. این سه سبک عبارت‌اند از : استروکر، کرنکر و تووینر.

پرتاب‌کننده‌ی استروکر اغلب شانه‌ی خود را به حالت عمودی با خط خطا نگه داشته و توپ اغلب خیلی بالاتر از سطح موازی زمین پرتاب نمی‌شود. این نوع پرتاب میزان چرخش توپ را کم کرده و به همین دلیل پتانسیل ضربه چرخشی و قدرت ضربه آن را کاهش می‌دهد.

پرتاب‌کننده‌ی کرانکر تلاش می‌کند تا با استفاده حرکت مچ دست، چرخش زیادی به توپ بدهد. کرنکرهایی که بر نیروی دست تکیه دارند ممکن است برای پرتاب، خیلی توپ‌ را به عقب برده و شانه‌های خود را باز کنند تا سرعت توپ افزایش پیدا کند.

پرتاب‌کننده ‌تووینر، از روشی استفاده می‌کند که مابین استروکینگ و کرنکینگ قرار دارد. در این روش اصلاح شده پرتاب، توپ کمتر از یک استروکر کامل به عقب برده شده و کمتر از یک کرانکر کامل، از حرکت مچ برای دادن چرخش به توپ استفاده می‌شود.

تجهیزات بولینگ

محوطه‌ی بازی بولینگ

بازی بولینگ ده پینی، بر روی یک سطح صاف و باریک انجام می‌شود که به آن خط (مسیر) گفته می‌شود. طول این راهرو باریک، از خط خطا تا پین شماره‌ی یک 18.29 متر است. حدود 4.57 متر قبل از خط خطا، فلش‌های راهنما قرار دارند. این راهرو حدود 1.05 متر پهنا داشته و شامل حدود 40 تخته‌ی چوبی بوده و یا از یک ماده مصنوعی ساخته می‌شود.

پین بولینگ

قوانین مشخص می‌کند یک پین باید 38 سانتی‌متر ارتفاع و در پهن‌ترین نقطه خود که با توپ تماس پیدا می‌کند حدود 12 سانتی متر عرض داشته باشد. روی پین‌ها باید نام و مارک سازنده مشخص شده باشد. پین جلویی یا پین شماره‌ی یک روی تخته‌ی شماره‌ی 20 مسیر قرار می‌گیرد.

یک توپ بولینگ برای چرخش به صورت عمودی طراحی شده است و مرکز آن متمایل به یک سمت است، تا اگر شصت و انگشتان در مکان‌های مناسبی قرار بگیرند، به طور طبیعی حرکت چرخشی داشته باشد. این چرخش با چرخاندن دست در جهت پادساعتگرد، تا زمانی که دست روی توپ قرارگرفته و دو انگشت در زاویه ساعت 12 قرار گیرند و شصت در زاویه ساعت 6 باشد، ایجاد می‌شود. در این زمان، انگشتان و شصت در یک لحظه از توپ جدا می‌شوند. ساعد دست برای ایجاد چرخش روی توپ و هل دادن توپ روی خط استفاده می‌شوند.

ابعاد توپ 21.59 سانتی‌متراست و محیط توپ نباید بیش از 0.69 متر باشد و توپ نباید بیش از 7.26 کیلوگرم وزن داشته باشد. سبک‌ترین وزن مجاز توپ برای بازی 2.72 کیلوگرم است. سطح روی توپ باید صاف باشد، به جز سوراخ‌ها و دندانه‌هایی که برای گرفتن توپ استفاده می‌شوند.

امتیازدهی

در کل برای هر پینی که می‌افتد یک امتیاز داده می‌شود. اگر یک بازیکن با اولین ضربه بیش از سه پین را بیندازد، سپس با ضربه‌ی دوم شش پین بیفتد، بازیکن برای آن فریم در کل 9 امتیاز می‌گیرد. اگر بازیکن با اولین ضربه 9 پین را بیندازد اما ضربه‌ی دوم را از دست بدهد 9 امتیاز کسب می کند. اگر پس از هردو پرتاب نتواند همه‌ی 10 پین را بیندازد به عنوان یک فریم باز شناخته می‌شود. در زمانی که همه‌ی 10 پین به وسیله‌ی یک بازیکن در یک فریم بیفتند، به او پاداش داده می‌شود.