از
«مادری» پرسیدند؛
«کدامیک از فرزندان خود را»،
«بیش از دیگران» دوست میداری؟
مادر گفت؛
غایب آنها را تا وقتی که «بازگردد»،
بیمار آنها را تا وقتی که «خوب شود»،
کوچکترین آنها را تا وقتیکه «بزرگ شود»،
و،
«همهٔ آنها را»،
تا «وقتی که زنده هستم» دوست دارم.!!!
قدر این «گوهر نایاب»،
و «غیرقابل تکرار» را «تا هست»، بدانید،
و «حرمتش» را، «عاشقانه پاس بدارید.
مــــــــادرم
ای ک خاک زیرپایت سُرمه چشمانم
تمام هستی ام فدای نگاهت
