خراسان - نویسنده : احمد صبریان
بی تردید در میان تولیدات سینمایی ایران و جهان همواره آثاری به ثبت رسیده که نزد برخی تماشاگران، سینما دوستان، کارگردانان، بازیگران و منتقدان سینما جایگاهی ویژه داشته ودر مقایسه با دیگر فیلم‌ها از محبوبیت خاصی بر خوردار بوده و به دلایل مختلف ساختاری و مضمونی مورد پسند آن‌ها قرار گرفته است.
اگر چه ممکن است این آثار سینمایی با سلیقه همگان همخوان نباشد و برخی بر این انتخاب‌ها خرده بگیرند اما در این شکی نیست که شماری از این فیلم‌ها ممکن است در فهرست مشترک تماشاگران، کارگردانان، بازیگران، منتقدان و اهالی سینما جای گیرند. نشریه« امپایر» در نوشتاری به سراغ فیلم‌های محبوب برخی کارگردانان و ستارگان هالیوود رفته است.
فیلم‌هایی که نزد آن‌ها جایگاه ویژه‌ای دارند و به عبارتی محبوبیت آن هاست. به گزارش سایت سینمایی «7فاز»در این نوشتار صاحب نامان سینمای هالیوود ضمن نام بردن فیلم‌های محبو بشان به دلایل دلبستگی خود و ویژگی‌هایی که آن‌ها را در مقایسه با دیگر فیلم‌هایی که دیده یا پسندیده‌اند متمایز کرده اشاره کرده اند. فیلم‌هایی که ممکن است در فهرست برگزیده‌های هر یک از ما نیز وجود داشته باشد و به عبارتی در این خصوص با آن‌ها سلیقه مشترک سینمایی داشته باشیم.
دنی بویل:
تا هر زمانی می‌تواند در یادها بماند
با تماشای فیلم « بیگانه» به این نکته پی می‌برید که «ریدلی اسکات » نابغه است. فیلم‌های متکی بر فناوری صرف،اغلب تا 25 سال پس از ساخت می‌توانند ماندگار باشند. اما « بیگانه» تا هر زمانی می‌تواند در یادها بماند. فیلم‌های کمی هستند که می‌توانیم آن‌ها را جاودان بنامیم و « بیگانه» یکی از آن هاست. «ریدلی اسکات» قهرمان بزرگ من است، با این حال هیچ وقت ملاقاتش نکردم.
سم مندس:
فقط کافی است فیلم را ببینید
فکر می‌کنم در آینده وقتی مردم می‌خواهند بفهمند زندگی در نیمه اول قرن بیستم در آمریکا، در طی بزرگترین انقلاب، چه حس و حالی داشته« پدر‌خوانده یک و دو» همان چیزهایی خواهد بود که تماشا می‌کنند. نمی‌دانم « فرانسیس فورد کاپولا» چگونه این کار را کرد،اما فقط کافی است که «پدر خوانده3 » را ببینید تا متوجه شوید این کار چقدر سخت است.
استیو کارل:
انتظاراتم را به مبارزه طلبید
آخرین فیلم کمدی که به معنای واقعی خنده‌ام را درآورد «مری یه جوریه» بود. فیلمی کاملا راضی‌کننده که دوستش داشتم و انتظاراتم را به مبارزه طلبید. مثلا صحنه‌ای که« بن استیلر» خودش را زخمی می‌کند به‌خودی خود خنده‌دار است. «برادران فارلی» مستقیما نشان نمی‌دهند اواین‌کار را می‌کند. این فیلم با وجود این که جسور و مضحک بود ولی شخصیت هایش همگی عمق داشتند.
پیتر جکسون:
فرار از واقعیت
و ماجراجویی
اصلا مطمئن نیستم اگر این فیلم را ندیده بودم فیلمساز می‌شدم یا نه. پس از دیدن «کینگ کونگ » ساخت استاپ موشن‌های کوتاه را آغاز کردم. فیلم ترکیبی فوق‌العاده از فرارِ از واقعیت و ماجراجویی و رمز و راز و رمانس است. «کینگ کونگ»تمام کارهایی راکه فیلم و سینمای انزوا‌طلب باید انجام دهند به خوبی انجام می‌دهد و شما را به جاهایی می‌برد که هیچ‌وقت قرار نبوده از آن جا سر درآورید.
ادگار رایت:
یکی از ترسناک‌ترین 60 ثانیه‌های سینما
صحنه‌ای که آن جن‌گیری معروف اتفاق می‌افتد این جمله را با خودش به همراه دارد: «تو می‌دونی اون چیکار کرد؟ ». جمله‌ای که تا به حال هیچ کس رو نکرده وخیلی غافلگیرکننده است. این جمله ترکیبی از مراسم جن‌گیری است، با آن حالتی که سرش را برمی‌گرداند و حرفش را با لهجه بریتانیایی می‌گوید و در این حین شما هم درحال تماشای 60ثانیه از ترسناک‌ترین مراسم احضار روح تاریخ سینما در فیلم «جن‌گیر»هستید. این 60 ثانیه تا همیشه یکی از ترسناک‌ترین 60 ثانیه‌های تمام فیلم‌های این چنینی باقی می‌ماند.
کریستوفر نولان:
12 بار در سینما تماشایش کردم
نخستین «جنگ ستارگان »جایگاه مخصوصی در قلب من دارد. فکر می‌کنم این فیلم باورنکردنی است و یادم هست که 12 بار در سینما تماشایش کردم. هدیه تولد هربچه‌ای در 1977 می‌تواند یک سفر به سینما برای تماشای جنگ ستارگان باشد. فیلم حسی از غوطه‌وری در یک دنیای دیگر را به شما می‌دهد که می‌توانید ساعت‌ها در آن گشت و گذار کنید. فیلم «20001،یک اودیسه فضایی» را نیزدرهفت سالگی دیدم. پدرم برادرم و من را برد تا فیلم را برپرده بزرگ سینمای میدان اودین لیکستر (لندن) ببینیم. فقط می‌توانم بگویم تجربه‌ای حیرت‌آور بود. از آن زمان به بعد یکی از طرفداران پروپاقرص «استنلی کوبریک» شدم. همه دوستانم فیلم را دیده و عاشقش شده بودند. ما فیلم را درک نکرده بودیم اما عادت داشتیم سر مفهوم آن با هم بحث کنیم. تماشای فیلم احساس خاصی داشت چرا که می‌توانست با همه مردم از همه سنین حرف بزند. مردم فراموش کرده بودند ما بچه‌های کوچک هم فیلم را دوست داشتیم وهمه ما ن عاشق «سفینه‌های فضایی »بودیم.
پیتر فارلی:
هنگام تماشا
به هق‌هق افتاده بودم
برای مدتی طولانی از تماشای این فیلم خودداری می‌کردم. اما روزی به خودم گفتم : «باید فیلم «فهرست شیندلر» را ببینم .» درواقع شاهکار اسپیلبرگ در این فیلم وسعت دید اوست . من با شنیدن نام فیلم بلافاصله صحنه‌ای را به یادمی آورم که بچه‌ها در دستشویی‌ها قایم شده بودند، جایی بیرون از خانه تا خرخره در کثافت فرو رفته و از دست سربازها مخفی شده بودند و جایی که حدود 300 نفر آدم لاغر و نزار به صف می‌شوند. با این که از آن دسته آدم‌ها نیستم که به آسانی اشک بریزند هنگام تماشای این فیلم به هق‌هق افتاده بودم.
جود لاو:
نمی‌توانی ازاو چشم‌برداری
فیلم «شکارچی شب» را در 12 سالگی دیدم «رابرت میچم »در بهترین بازی اش ضد قهرمان این فیلم است. شما نمی‌دانی باید دوستش داشته یا از او متنفر باشی، اما قطعا نمی‌توانی ازاو چشم برداری. «شلی وینترز» هم بهترین بازی اش را ارائه می‌کند. به نظرم یکی از جنبه‌های مهم فیلم، فیلم برداری« استنلی کورتیز» است. در دقایق پایانی فیلم صحنه‌ای وجود دارد که بچه‌ها به سوی آزادی‌شان سفر می‌کنند و این صحنه عجیب‌و‌غریب‌ترین شکل استفاده مدرن از فانتزی است که تا به حال دیده‌ام، فقط به همراه موسیقی نه دیالوگ.
پل ورهوفن:
همچنان از این منظره لذت می‌برید
فیلم محبوب همیشگی من «لارنس عربستان» است. این تصاویر باشکوه نتیجه بی‌پروایی و جسارت «دیوید لین»است. تدوین و موسیقی فیلم حیرت‌انگیز و همه‌چیز در توازن و هماهنگی است. فیلم داستان دراماتیک مردی است که در دنیای عرب زندگی می‌کند و شب هنگام وسط صحرایی نشسته و از آن الهام می‌گیرد.
مردم مثل حشراتی گرد این تمثال هستند و حتی تصویر او بیست، سی ثانیه محو می‌شود، اما شما همچنان از این منظره لذت می‌برید.
کرتیس هنسون:
حرف‌های زیادی برای گفتن دارد
«هفت سامورایی » یک شاهکار سینمایی است. جدا از این که فیلم محشر و سرگرم‌کننده‌ای است، در مورد زندگی و روابط آدم‌ها هم حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. با وجود این که از فرهنگ دیگری می‌آید اما همچنان برای من و دیگرعشق فیلم‌ها معنا دارد و این اطمینان را به من می‌دهد که برای عشق فیلم‌های آینده هم عزیز خواهد بود. با توجه به این که فیلم «هفت سامورایی » بارها منبع الهام فیلم‌های دیگری چون« هفت دلاور» قرار گرفته می توان نتیجه گرفت حتما فیلم خوبی بوده است.
جاس ودون:
فک‌ام به زمین
کوبیده شد
فیلم شماره یک من «ماتریکس »است. اولش فکر کردم تریلر (آنونس) فیلم خوب بود، یک فیلم علمی- تخیلی که حتما باید بروم وآن را ببینم. تا آن صحنه که «کیانو ریوز» می‌فهمد دنیای واقعی چه شکلی است از فیلم «ماتریکس » هیچ چیز نفهمیدم. آن جا بود که فک‌ام کوبیده شد به کف زمین . فیلم مایه‌های فلسفی بسیاری دارد و خیلی بیشتر از یک افسانه‌پردازی صرف است. یک اثر فلسفی یا مذهبی یا روانشناختی است و در باره هر مرتبه‌‌ای از هرچیزی که بگویید کار کرده است.
راب راینر:
محبوبیت این فیلم تعجب آور نیست
فیلم «همشهری کین» محبوب همه است و همیشه از درخشندگی تکنیکی آن حرف می‌زنند. اما من این فیلم را به خاطر درخشندگی احساسی‌اش دوست دارم، این که همه‌چیز را باهم ترکیب می‌کند دیدگاهی بی‌نظیر در باره صنعت و سیاست آمریکایی است.
فیلم از لحاظ تکنیکی عالی است و داستان محشری دارد. همه چیز را بسیار استادانه با یکدیگر ترکیب می‌کند، تعجبی ندارد که نامش در فهرست‌های زیادی دیده می‌شود.
سایمون پگ:
بازی لذتبخش
کارگردان با روایت
«پالپ فیکشن »یا همان«داستان‌های عامه پسند» اثری فوق‌العاده و عصاره واقعی علاقه‌مندی‌های تارانتینو است . به عنوان یک کارگردان پست مدرن، فکر می‌کنم مرد پیشتاز آن دوره از سینما بود. از لحاظ بازتاب پذیری و در آغوش گرفتن ادبیات عامه سینما پیشگام بود، چیزی که امروزه واقعا از دست رفته است. یادم هست وقتی تماشایش می‌کردم چقدر از بازی که با روایت فیلم می‌کرد خوشم می‌آمد. کنایه و طنز این قضیه خیلی قدرتمند بود.
جورج رومرو:
مملو از لحظات جالب و خنده‌دار
تقریبا تنها فیلم مدرن ژانر وحشت که چشم مرا گرفت «شان آف د دد » است. این فیلم خیلی بیشتر از یک تمرین و خیلی بیشتر از «خدای من بیاین ما هم یکی از اینا بسازیم»است. مملو از لحظات جالب و خنده‌داره. فیلم مثل یک میهمانی برای شروع یک پروژه جدید نیست و حتی رمانتیک است. یک جورهایی مثل یک آهنگ عاشقانه است . من هم بلافاصله عاشق فیلم شدم و گفتم: «این‌ها داستان رو گرفتن و کاری رو که می‌کنن دوست دارن. » من به این دلایل فیلم «شان آف د دد » را دوست دارم.
دارن آرنوفسکی:
این شاهکار چه اسم دیگری می‌توانست داشته باشد
یادم هست دبیرستانی بودم و دوستم«فاس »اصرار داشت باید برویم این فیلم را که کلی نقد مثبت در باره آن نوشته شده بودحتما ببینیم. پرسیدم اسم فیلم چیست و جواب داد «برزیل». با تعجب پرسیدم که چی؟!
چون عنوان فیلم واقعا راضی ام نکرد. تمام طول راه تا سینما را ناله و شکایت می‌کردم. حتی داخل سالن هم در حال نالیدن بودم اما پس از شروع فیلم و تماشای صحنه آغازین که دوربین در طول خودرو عقب می‌رفت و همین طور که واقعیت تیره و تارتر می‌شد و صحنه پیش می‌رفت دهان خاموش من از هیبت صحنه‌ای که می‌دیدم باز مانده بود. و حالا با نگاهی نگران از خودم می‌پرسم این شاهکار چه اسم دیگری‌می‌توانست داشته باشد؟هیچ‌وقت یک فیلم را از روی عنوانش قضاوت نکنید.
