به تازگی یک عکاس به نام بلر بانتینگ موفق شده عکس‌های خارق العاده از این هواپیمای شناسایی راهبردی بگیرد.
لاکهید اس‌آر-۷۱ بلک‌برد نوعی هواپیمای شناسایی دوربرد بود که اولین فروند آن در سال ۱۹۶۴ به پرواز درآمد و از سال ۱۹۶۶ تا ۱۹۹۸ در خدمت نیروی هوایی آمریکا بود. بلک‌برد با بیشینه سرعتی بالای ۳ ماخ همچنان با اختلاف قابل توجه، رکورددار سریعترین هواپیمای سرنشین‌دار تاریخ است. در مجموع ۳۲ فروند از این هواپیما ساخته شد که ۱۲ فروند آن بر اثر سوانح مختلف از دست رفتند اما مورد اصابت آتش هوایی یا زمین قرار نگرفتند.
این هواپیما بر پایه مدل آ-۱۲ و YF-۱۲A ساخته شد و طراحی آن مدیون کلارنس جانسون است. او به همراه تیم مهندسین شرکت لاکهید اس‌آر-۷۱ را به عنوان جانشین هواپیمای جاسوسی یو-۲ ساختند. سرعت پرواز عادی این هواپیما ۳.۳ ماخ در ارتفاع ۲۴ هزار متری بود. هر چند این هواپیما مشکلات فنی مختلفی داشت اما سرعت بالا و ارتفاع پروازی بسیار بالای این هواپیما باعث می‌شد تا در مقابل هر تهدیدی چه از ناحیه پدافند موشکی زمینی و چه از ناحیه جنگنده‌های رهگیر دشمن ایمن باشد.
دست کم میگ۲۵ با وجود سرعت بالا ولی به دلیل ضعف الکترونیک و تسلیحاتی نتوانست از پس اس ار ۷۱ بر بیاید ولی در اوائل دهه ۱۹۸۰ با ورود میگ۳۱ که دارای رادار و موشک مناسب برای سرنگونی اس ار ۷۱ بود و سامانه اس ۳۰۰ اس آر ۷۱ در معرض خطر قرار گرفت. بخش عمده اس ار ۷۱ از تیتاینوم ساخته شده زیرا با در نظر گرفتن سرعت بالایی که داشت نیاز به آلیاژی برای تحمل بالا دما بود و به همین خاطر ۸۵ درصد بدنه از تیتانیوم و مواد ترکیبی ساخته شد . برای حفظ دمای هواپیما در درون بدنه نیز دارای یک استر حرارتی قرار دارد تا دمای بیرون بر روی سامانه های درون هواپیما تاثیر نگذارد . در نهایت اما همیشه بزرگترین چالش طراحی اس ار ۷۱ همین دمایی بالای آن بود.
به دلیل نحوه جوشکاری بدنه و همچنین عایق کاری درون بدنه از درون هرگز بدنه به خوبی عایق کاری نشد و همیشه اس ار ۷۱ دچار مشکل نشت سوخت از بدنه بود. این مسئله خطر ناک بود زیرا در سرعت بالا با گرم شدن بدنه باعث اتش سوزی می شد از این رو ترکیب سوخت جدید با نام جی پی ۷ برای این هواپیما ساخته شد که دارای دمایی بسیار بالای برای اشتعال بود.
در هنگام سکون روی زمین، از باکهای آن در بال، بنزین نشت می‌کرد و راه حلی نیز برای آن وجود نداشت.زیرا هیچ ماده‌ای که در حرارت۴۲۶ درجه ذوب نشود و برای آب بندی قطعات بال بکار رود پیدا نشد.طول بدنهٔ هواپیما در سرعت ۳ ماخ (۳۵۰۰ کیلومتر بر ساعت) بر اثر حرارت به وجود آمده ناشی از اصطکاک هوا و بدنه در سرعت بالا ۳۲ سانتی متر افزایش پیدا می‌کند ( این افزایش طول در کنکورد نیز اتفاق می افتاد)و هنگام فرود بر اثر انبساط و انقباض قسمت‌هایی از جایگاه سوخت سوراخ می‌شود به همین دلیل برای هر پرواز، حدود ۳۵ ساعت کار بر روی هواپیما نیاز است.
روی بدنه تمام تیتانیوم این هواپیما با یک رنگ مخصوص جذب کننده امواج راداری پوشانده شده که باعث ایجاد خصوصیت رادارگریزی نسبی برای آن شود.
گرچه ایده‌هایی در طراحی هواپیما برای کاهش بازتاب راداری اتخاذ شد اما در عمل این هواپیما قابلیت رادارگریزی ندارد به طوری که از فواصل طولانی حتی توسط رادارهای کنترل هوایی قابل ردگیری است. از طرفی حرارت بالای تولید شده آن را یک هدف بزرگ مادون قرمز می‌سازد. با این حال خصوصیت اصلی که آن را دربرابر تمام حملات موشکی طی ۳۵ سال خدمتش ایمن ساخت سرعت بالای آن بود. به طوری که در طی مدت خدمتش بیش از چهار هزار تلاش برای رهگیری آن شکست خورد.
شیشه جلو از کوارتز ساخته شده بود تا دمایی ۶۰۰ درجه سانتیگراد مقاومت می کرد و بدنه با پوشش خاصی برای مقاومت در برابر ۵۸۰ درجه سانتیگراد پوشیده شده بود که همیشه مشکلات خود را داشت زیرا ممکن بود به دلیل برخورد یک جسم خارجی اسیب ببیند.
این هواپیما توسط دو موتور پرات اند ویتنی J۵۸ هر یک به قدرت ۳۲۵۰۰ پاند تجهیز شده است. این موتورهای برای عملکرد بلند مدت با پس‌سوز در سرعتهای بالا طراحی شده است که تنها مشابه آن را در جت مسافربری کنکورد می‌توان یافت. این موتور در سرعتهای پایین همانند یک موتور جت معمولی عمل می‌کند و در سرعتهای بالا به صورت یک رم‌جت عملکرد دارد. در واقع یک موتور جت که داخل یک رم‌جت کارگذاشته شده است.
در دهه هفتاد کنگره و نیروی هوایی در مورد هزینه‌بربودن این هواپیماها تحقیقاتی انجام دادند در آن زمان بیشترین توجه روی ارتقای بمب‌افکن‌های ب-۵۲ و بی-۱ لنسر بود لذا دستور به توقف این پروژه داده شد. یکی از علل این تصمیم هزینه بالای نگهداری این ناوگان بود.
