امامت حضرت مهدي (عج)
پـيـشـواي دوازدهم در هشتم ربيع الاوّل ، سال 260 هجري قمري پس از رحلت پدر ارجمندش ، در حـالي كـه كـمـتـر از پـنـج سـال از عمر مباركش مي گذشت ، عهده دار امامت شد. امامت آن حضرت در شـرايـطـي آغـاز شـد كه مسند امامت از جهت سياسي و اعتقادي در بحراني ترين وضعيت خود قرار گرفته بود.
حـكـمـرانـان عـبـّاسـي بـه عنوان دشمنان بيروني امامت ، به كمك دستگاههاي اطلاعاتي خود تمام تـلاش خـويـش را بـراي بستن پرونده امامت براي هميشه به كار گرفتند. دشمن دروني نيز از درون كانون امامت در چهره جعفر بن علي ، عموي آن حضرت ، براي نابودي امامت كمر همت بسته و به كمك دشمن بيروني شتافت.
از سـوي ديـگـر، شـيـعيان پس از رحلت امام عسكري (ع) در يك سر در گمي عجيبي فرو رفتند. بـسـيـاري از آنـان از اصل ولادت جانشين آن حضرت آگاه نشدند. برخي ديگر نيز تنها بشارت ولادت حضرت مهدي (عج) بدانان داده شده بود، بدون آنكه به محضرش شرفياب شده باشند. تـعـداد بـسـيـار انـدكـي هـم كه آن حضرت را ديده بودند، جوّ اختناق بگونه اي بود كه جراءت مطرح كردن آن را نداشتند، زيرا هم بر جان خود بيمناك بودند و هم بر جان امام.
ايـن سـر در گـمـي بـا ادعـاي جـانـشيني امام عسكري (ع) توسط جعفر و تصريح وي به اينكه پيشواي يازدهم هيچ فرزندي از خود بر جاي نگذاشته ، شدت مي يافت. منحرف شدن عده اي از شخصيتهاي برجسته شيعي ـ كه برخي از آنان حتّي سمت وكالت امامان پيشين را بر عهده داشتند ـ از خـط امـامـت و ادعـاي سـفـارت دروغـيـن تـوسط بعضي از آنان و ايستادگي در برابر نايبان واقعي آن حضرت ، عامل مهمّ ديگري بود كه بر اين بحران مي افزود. |
|
|
برای ِ زیستن دو قلب لازم است
قلبی که دوست بدارد، قلبی که دوست‌اش بدارند
قلبی که هدیه کند، قلبی که بپذیرد
قلبی که بگوید، قلبی که جواب بگوید
قلبی برای ِ من، قلبی برای ِ انسانی که من می‌خواهم
تا انسان را در کنار ِ خود حس کنم.
یک شنبه 12 دی 1389 1:29 PM
تشکرات از این پست
