همشهری آنلاین/ «هرکس از یاد خدا رویگردان شود شیطانی را به سراغ او می‌فرستیم و همواره (آن شیطان) قرین او باشد. و آنها این گروه را از راه خدا باز می‌دارند، درحالی‌که گمان می‌کنند هدایت یافتگان حقیقی آنها هستند.
تا زمانی که نزد ما حاضر شود می‌گوید: ای کاش میان من و تو فاصله مشرق و مغرب بود، چه بد همنشینی هستی تو» (سوره مبارکه زخرف، آیات 36-38).
ذکر، سبب اتصال انسان به خداست؛ هر چه این اتصال محکم‌تر باشد همنشینی انسان با هر آنچه رحمانی است بیشتر خواهد شد. اگر ذکر و یاد خداوند همواره همراه انسان نباشد و باورها و رفتارهایش را برمبنای آن استوار نکند، هر خلئی که پیش بیاید، جایش را به قرین شدنِ شیطان می‌دهد. در این حال این شیطان، انسان را همراهی می‌کند و مبدأ تصمیمات او می‌شود؛ مثل دوست و همنشینی که در همه کارها با او مشورت می‌کند. گویی که هدایتی و نقصی در صحبت‌های همنشینانه‌اش نیست. این همجواری، از فقدان ارتباط با خدا حاصل می‌شود؛ با فقدان نماز، روزه و...، یعنی فاصله گرفتن از هر آنچه از احکام آمده است و دوری از تمام اموری که ذکرآفرین است. این وضعیت انسان را به غفلتی دچار می‌کند که فقط زمانی که خود را در پیشگاه خدا حاضر ببیند متوجه وجود این همنشین بد می‌شود و بُعد فاصله‌ای که از خدا گرفته را می‌بیند و می‌گوید: ای کاش فاصله‌ام با تو نزدیک بود ای رحمان، طوری که الان نزدیک و نزدیک‌تر به تو بودم.
هر کاری در زندگی‌ات کردی وقتی انحراف، نادرستی، هوای نفس و... را در آن دیدی بدان که لحظه‌ای با شیطان قرین شده و از ذکر و یاد پروردگار دور شده‌ای، این زمان است که انسان باید خود را حاضر در پیشگاه رحمان ببیند و به ارزیابی خود بپردازد و ببیند که کجای کار را خطا رفته است و از همانجا اصلاح را شروع کند. از این روی بهتر است انسان هر زمان که متوجه همنوایی شیطان با خود شد-که خودش را با تصمیمات غیرعاقلانه و ضرر‌زننده به انسان نشان می‌دهد- برگردد و خود و زندگی‌اش را بررسی کند و ببیند که این نزدیکی از کجا حاصل شده است. برای دوری از این اتفاق ناخوشایند بهتر است انسان خود را در مقابل خدا حاضر دیده و او را ناظر بر خویش بداند.
ماه رمضان، ماه اتصال دائم به ذکر رحمان و زندانی شدن شیطان است، قدرش را بدانیم. اینگونه فرصت‌ها کم هستند.
