سینماپرس: مشخص است که لطیفی تمام تلاش خود را انجام داده تا یک قصه جذاب را روایت کند و صحنه های شادی را برای مخاطبین به وجود آورد اما اساس یک اثر نمایشی قصه و داستان است. داستانی که در سریال با خرده پیرنگ های متعدد بیننده را علاقه مند به تماشای قسمت های آینده می کند.
به گزارش سینماپرس، سایت رجانیوز در نقد سریال رمضانی شبکه یک سیما نوشت: استقبال مردم از سریال طنز دودکش به کارگردانی محمدحسین لطیفی و با متنی از برزو نیک نژاد باعث شد تا مدیران سیما بر آن شوند تا یک بار دیگر به تیم سازنده این سریال اعتماد کنند و دست به تولید سری دوم این سریال بزنند.
اگر از تغییر نام پی در پی این سریال تا رسیدن به نام «پادری» بگذریم سری دوم این سریال دو تغییر مهم داشته است. تهیه کنندگی کار را که در سری نخست زینب تقوایی انجام داده بود به سید محمود رضوی سپرده اند و نویسندگی سریال نیز از برزو نیک نژاد به کورش نریمانی تغییر کرده است.
در سری نخست «دودکش» تکه کلام های به کار رفته به دلیل شخصیت پردازی درست و استفاده از متن خوب خیلی زود بر زبان مردم کوچه و خیابان آمدند. اتفاقی که در این سال ها بر خلاف دهه گذشته برای کمتر مجموعه تلویزیونی رخ می دهد. قوت متن «دودکش 1» و اینکه امضای محمدحسین لطیفی را به عنوان کارگردان پای خودش داشت باعث شد تا مخاطبین علاقه مند به تماشای ادامه قصه کاراکتر ها و تماشای این سریال باشند.
سریال دودکش از آن جهت که قصه دوست داشتنی یک خانواده ایرانی بود جذابیت های فراوانی برای مردم داشت و همین امر دلیل مهمی بود تا تصمیم به ساخت سری دوم آن گرفته شود. رویکردی که از سریال پایتخت در تلویزیون به وجود آمد و مردم ادامه قصه ای را که دوست داشتند به تماشا نشستند.
اما بر خلاف انتظار تا به این جای سریال «پادری» یا همان «دودکش 2» آنگونه که باید انتظارات مخاطبین برآورده نشده و مردم از آن چه به عنوان سری دوم دودکش می بینند متعجب هستند. متن سریال از فرط تکراری بودن جایی مخاطب را آزار می دهد و فراموشش می شود که در حال تماشای یک سریال طنز است. این تکرار بیش از همه ناشی از فقدان متن قوی همچون سری نخست به حساب می آید. حال آن که بازی ها و کارگردانی از متوسط قابل قبولی بر خوردارند.
مشخص است که لطیفی تمام تلاش خود را انجام داده تا یک قصه جذاب را روایت کند و صحنه های شادی را برای مخاطبین به وجود آورد اما اساس یک اثر نمایشی قصه و داستان است. قصه ای که در سریال با خرده پیرنگ های متعدد بیننده را علاقه مند به تماشای قسمت های آینده می کند و او مجاب می شود که ادامه سریال را ببیند.
از نمونه های به تکرار افتادن این سریال می توان به سکانس بازداشت نصرت و فیروز و اتفاقات درون بازداشگاه اشاره کردند. جایی که دیالوگ ها و حتی میزانس عیناً تکرار همان سکانس های دودکش 1 بود و همین نشان می دهد که کمترین خلاقیتی در متن جدید اتفاق نیفتاده است.
این سریال نه همچون سری نخست خود توانست آمپاس این خانواده را دغدغه و نگرانی مخاطب کند و نه حداقل شوقی برای دیدن سریال در ما به وجود آورد. مسئله ای که بیش از هر چیز برای ما که امیدوار به اتفاقی شبیه به پایتخت بودیم تلخ است.
«پادری» هم برای کارگردان و هم برای تهیه کننده یک عقب گرد جدی به حساب می آید. لطیفی به عنوان فیلمساز موفقی که آثار پر مخاطب فراوانی ساخته و در مناسبت های مختلف آثار ارزشمندی همچون «صاحبدلان» را به مخاطب عرضه کرده باید با احتیاط بیشتری سراغ بعضی از متن ها برود. همچنین سید محمود رضوی که در «پرده نشین» نشان داد سریال خوب ساختن را بلد است و متن قوی را تشخیص می دهد و مخاطب را به خوبی می شناسد نباید زیر بار ساختن چنین فیلمنامه ضعیفی می رفت.
این ماجرا یک بار دیگر اهمیت فیلمنامه را برای همه آشکار کرد. برخلاف تصور که گمان می کنند بازیگران طنز را در صحنه بریزید خود به خود صحنه های خنده داری حاصل می شود «پادری» ثابت کرد در نبود متن خوب هیچ کاری نمی توان از پیش برد و بازیگر در قاب تلویزیون برای ایجاد موقعیت کمدی دست و پای بی خود می زند.
