نخستين گام راه حقيقت، خندان بودن و به رقص درآمدن درژرفاي وجود است.
بايد تمام مانعها را از راه اين رقص برداري.
بايد تمام چيزهايي را كه از تبديل شدن زندگي به جشن شادي جلوگيري مي كنند دور بريزي.
و ما دروجود خود بارهايي را حمل مي كنيم كه ضد شادماني است.
دينداري با عبوس بودن مترادف گشته است.
انسانهاي ديندار بسيار غمگين بنظر مي رسند.
انگار كه خنديدن گناه است.
نمي توانند آواز بخوانند.
نمي توانند برقصند.
نمي توانند شادي كنند.
از زندگي گريزانند.
اين راه رسيدن به حقيقت نيست!
زندگي را دوست بدار.
چيزهاي كوچك زندگي، چيزهاي بسيار كوچك زندگي را دوست بدار.
خوردن، راه رفتن، خوابيدن.
فعاليتهاي معمولي زندگي را به شادماني تبديل ساز.
آنها را با چنان شوري به انجام برسان كه به رقص دگرگون شوند.
آنگاه حقيقت دور نخواهد بود.
لحظه به لحظه به حقيقت نزديك خواهي شد.
همين كه شادي در وجودت فوران كند، حقيقت در تو فرود مي آيد.
و حقيقت رهايي بخش است.
@oshoi
#اشو_مراقبه_شبانه
http://mahsan.rasekhoonblog.com
