لغت شناسان در تعریف واژه “رمضان” نوشته اند: رمضان از ماده “رمض” می باشد که به معنای شدت تابش آفتاب بر خاک است. علت تسمیه آن است که عربها ماه را با زمانی که در آن واقع شود نامگذاری کرده اند. رمضان در زمان شدت گرما بود، از آن جهت رمضان نامیده شد و جمع آن را رمضانات گفته اند. گفته شده است: رمضان از نام های خداوند است.
رمضان از ماده “رمض” به معنای سوختگی است، و چون ماه صیام گناهان را میسوزاند، بدین اسم مسمّی شد.
رمضان نهمین ماه هجری قمری، و یگانه ماهی است که نامش در قرآن آمده است. در این ماه مسلمانان با آداب خاص روزه می دارند.
این که ماه رمضان برای روزه انتخاب شده، به خاطر آن است که این ماه بر سایر ماه ها برتری دارد. در این ماه قرآن نازل شده و در روایات آمده است که همه کتابهای بزرگ آسمانی “تورات”، “انجیل” ، “زبور”، “صحف” و قرآن در این ماه نازل شده اند.
امام صادق(ع) فرمود: “تورات در ششم ماه رمضان و انجیل در دوازدهم و زبور در هیجدهم و قرآن مجید در شب قدر نازل گردید”.
قرآن پژوهان و مورخان باور دارند که روزه در سال دوم هجری بر مسلمانان واجب شد.
البته روزه در امت های پیشین بوده است. در قرآن آمده است: “یا أیّها الّذین آمنوا کُتِب علیکم الصیام کما کتب علی الذین من قبلکم لعلکم تتقون؛ ای کسانی که ایمان آورده اید و روزه بر شما مقرّر شد، چنان که بر کسانی که قبل از شما بودند، نوشته شده بود، تا پرهیزکار شوید”.
منبع : سایت آسمونی
