نقد و بررسی Samsung Galaxy J7 Dual SIM SM-J700H/DS Mobile Phone

تمام اجزای تشکیل‌دهنده‌ی بدنه‌ی اصلی سامسونگ J7 پلاستیکی هستند. حتی نوار نقره‌ای‌رنگ و براق قاب دور گوشی هم که جلوه‌ای مثل فلز دارد، پلاستیکی است. این نوار جلوه‌ی متفاوتی به گوشی داده است. مثل گوشی «سامسونگ گلکسی E7»، برش‌هایی روی لبه‌های بالایی و پایینی این نوار وجود دارند. می‌توان توجیه ایجاد برش روی لبه‌ی پایینی را، استفاده‌ی ساده‌تر از پورت microUSB و جک 3.5 میلی‌متری صدا دانست؛ اما توجیه خوبی برای برش لبه‌ی بالایی وجود ندارد.

شاید این برش هم برای تقارن با لبه‌ی پایینی روی آن ایجاد شده باشد. قاب پشتی گوشی که قابلیت باز شدن هم دارد، از پلاستیکی نسبتا براق ساخته‌ شده است؛ این براقی حتی در رنگ مشکی هم جلب‌توجه می‌کند. برخلاف چیزی که به نظر می‌رسد، صاف و صیقلی‌ بودن این پلاستیک، امکان سر خوردن گوشی را از دست افزایش نمی‌دهد؛ در واقع این پلاستیک به‌گونه‌ای پرداخت شده تا حالت چسبندگی به پوست کف دست داشته باشد و خیال کاربر را از سر نخوردن ساده‌ی گوشی راحت کند.

لبه‌ی بالایی گوشی خالی است. لبه‌ی سمت چپ، کلید‌های کنترل صدا را روی خود جا داده و کلید روشن/خاموش روی لبه‌ی سمت راست قرار دارد. لبه‌ی پایینی گوشی نسبتا شلوغ به نظر می‌رسد؛ جایی که پورت microUSB، جک 3.5 میلی‌متری صدا و میکروفون اصلی گوشی روی آن قرار دارند. قاب جلوی گوشی ظاهر جدیدی ندارد. نمایشگر 5.5 اینچی J7، تقریبا 70 درصد روی این گوشی را پوشانده است. مثل اکثر گوشی‌های سامسونگ،  بالای این نمایشگر، شاهد اسپیکر مکالمه، دوربین سلفی و حسگر مجاورت هستیم؛ اما  در J7، فلشی هم برای دوربین سلفی در نظر گرفته‌ شده که بالای نمایشگر قرار گرفته است. زیر نمایشگر هم کلید فیزیکی خانه به همراه دو کلید لمسی بازگشت و مدیریت برنامه‌ها با همان چیدمان قدیمی سامسونگ قرار دارند. برند تجاری سامسونگ روی قاب پشتی گوشی، توجه را به خود جلب می‌کند. بالای این برند دوربین اصلی، اسپیکر اصلی گوشی و فلش LED کنار هم قرار گرفته‌اند. روی قاب پشتی J7، مورد توجه‌برانگیز دیگری به چشم نمی‌خورد.

سامسونگ در طراحی این گوشی از همان سبک قدیمی خود استفاده کرده است. ظاهر تکراری قاب جلویی گوشی، محل قرارگیری کلید‌های لمسی و کلید خانه، همچنین شکل‌وشمایل قاب پشتی به‌علاوه‌ی محل قرارگیری دوربین و فلش و البته اسپیکر گوشی، همان طراحی سنتی سامسونگ را در ذهن تداعی می‌کنند. این طراحی دقیقا همان سبک‌وسیاقی است که در گلکسی‌های پیش از J7 هم شاهدش بودیم. طراحی‌ تکراری می‌تواند در طول این سال‌ها، برای خریداران کمی آزاردهنده باشد.

باید سامسونگ را به دلیل استفاده از نمایشگر‌های امولد در گوشی‌های میان‌رده‌اش تحسین کرد. با در نظر گرفتن رده‌ی قیمتی مناسب J7، سامسونگ با سیاست جلب مشتری، از نمایشگر‌های اولد با فناوری سوپر امولد در این گوشی استفاده کرده است. سامسونگ گلکسی J7 به نمایشگری 5.5 اینچی با رزولوشن 1280 در 720  مجهز شده است؛ همچنین این نمایشگر تراکم 267 پیکسل بر اینچ دارد. صفحه‌ی لمسی این نمایشگر می‌تواند تا 10 لمس را به صورت هم‌زمان پشتیبانی کند. نبود هیچ محافظی برای حفاظت از این نمایشگر در برابر خط‌وخش و صدمه‌های احتمالی و همچنین مجهز نشدنش به حسگر روشنایی، از ضعف‌های این نمایشگر هستند.

امکان جدیدی که سامسونگ برای بهبود روشنایی این گوشی زیر نور خورشید و استفاده در فضای باز قرار داده، نگرانی‌ها را بابت روشنایی کم نمایشگر از بین برده است. این حالت با نام «فضای خارجی» (Outdoor) در تنظیمات نمایشگر گنجانده شده است. با انتخاب این گزینه، روشنایی نمایشگر برای مدت 15 دقیقه به‌اندازه‌ی ‌توجه‌برانگیز و مطلوبی افزایش می‌یابد. این روشنایی آن‌قدر زیاد است که می‌تواند خوانایی محتویات نمایشگر گوشی را زیر نور خورشید در حد مطلوبی افزایش دهد. با همه‌ی این کم‌وکاستی‌ها، می‌توان گفت این نمایشگر کیفیت و روشنایی مطلوبی دارد و برای انجام کار‌های روزمره مناسب به نظر می‌رسد.

یکی از نقاط قوت J7 استفاده از سیستم‌عامل اندروید لالی‌پاپ نسخه‌ی 5.1.1 است. در کنار این سیستم‌عامل، رابط کاربری «تاچ‌ویز» (TouchWiz) که همچنان با همان شکل‌وشمایل قدیمی‌اش کاربران را رنج می‌دهد، امکانات خوبی با خود به J7 آورده است. در این نسخه از رابط کاربری، قسمت ‌جدیدی با نام «مدیریت هوشمند» (Smart Manager) اضافه شده که شامل بخشی برای امنیت دستگاه، بخشی برای مشاهده‌ی میزان استفاده و عملیات مدیریتی روی رم گوشی و حافظه‌ی داخلی و همچنین بخشی برای کنترل مصرف باتری است. به لطف رم 1.5 گیگابایتی J7، رابط کاربری تاچ‌ویز روان و سبک به نظر می‌رسد و کار کردن با آن مثل سری «کور سامسونگ» (Samsung Core) عذاب‌آور نیست.

تراشه‌ی اختصاصی اگزینوس 7580 سامسونگ برای این گوشی در نظر گرفته شده که پردازنده‌ای 8 هسته‌ای با معماری کورتکس A53 و قدرت پردازش 1.5 گیگاهرتز برای پردازش‌های اصلی دارد؛ همچنین پردازنده‌ی 650 مگاهرتزی Mali-T720MP2 برای پردازش‌های گرافیکی و 1.5 گیگابایت رم هم روی این تراشه قرار دارند. این مجموعه‌ی سخت‌افزاری در آزمون AnTuTu نمره‌ی پذیرفتنی 38484 را به دست آورد. در آزمون گرافیکی هم از 60 فریم ورودی با رزولوشن fullHD، در بهترین حالت، فقط 22 فریم پردازش و نمایش داده شد. این تعداد فریم برای J7  که با محوریت بازی ساخته شده، آن‌چنان مطلوب نیست. برای این گوشی 16 گیگابایت حافظه‌ی داخلی در نظر گرفته شده که از این 16 گیگابایت، فقط 11 گیگابایت در اختیار کاربر است. امکان استفاده از کارت حافظه‌ی جانبی تا حجم 128 گیگابایت هم برای کاربران گوشی فراهم‌ شده تا بابت این حافظه‌ی کم، نگرانی‌ وجود نداشته باشد.

برای J7 که از دو سیم‌کارت و شبکه‌‌ی 4G پشتیبانی می‌کند، امکان استفاده از Wi-Fi، بلوتوث و رادیو هم در نظر گرفته شده است؛ همچنین این گوشی برای مکان‌یابی دقیق از A-GPS و GLONASS بهره می‌برد. باتری این گوشی از نوع لیتیوم-یون، با ظرفیت 3000 میلی‌آمپر ساعت و قابلیت تعویض انتخاب شده تا بتواند تا دو روز و نیم کاربری عادی گوشی، پاسخ‌گوی کاربران باشد. نکته‌ی امیدوارکننده‌ی دیگر، پشتیبانی این گوشی از دو سیم‌کارت و کارت حافظه‌ی جانبی به‌صورت هم‌زمان است. برخلاف گوشی‌های سری A، سامسونگ در سری J، این قابلیت محبوب را دوباره به میان‌رده‌هایش بازگردانده است. روی‌هم‌رفته تجربه‌ی کاربری با سیستم‌عامل و رابط کاربری J7 مطلوب بوده و روانی کار با این گوشی برخلاف بسیاری از میان‌رده‌های دیگر سامسونگ لذت‌بخش است. استفاده از افکت‌های مناسب، احساس‌ تکراری بودن گوشی را از بین برده و اضافه کردن بخش‌های کاربردی، قابلیت‌های مفیدی را به این نسخه از تاچ‌ویز افزوده است.

دوربینی با سنسور 13 مگاپیکسل به‌عنوان دوربین اصلی J7 ایفای نقش می‌کند. کیفیت تصاویر این دوربین، نسبت مستقیمی با نور محیط عکاسی دارد. در محیطی با نور مناسب، دوربین این گوشی عملکردی فوق‌العاده دارد؛ اما در محیط‌های با نور نامناسب و بعضا کم، تصاویر ثبت‌شده علاوه‌بر بافت نویز آزاردهنده، روشنایی مطلوبی هم ندارند. تصاویر ثبت‌شده به کمک دوربین اصلی J7، رنگ‌هایی نزدیک به طبیعت دارند، حدومرز رنگ‌ها در آن‌ها رعایت شده است؛ همچنین کنتراست رنگ‌های سفید و سیاه هم قابل‌قبول به نظر می‌رسد.

رابط کاربری دوربین هم علاوه بر سادگی، امکانات مناسب و تنظیمات وسیعی را در اختیار کاربر قرار می‌دهد. با ورود به برنامه‌ی دوربین، آیکون‌هایی برای کنترل حالت فلش، استفاده از افکت‌های رنگی مختلف و عکاسی با تایمر  به‌صورت دم‌دستی در نظر گرفته شده‌اند؛ البته امکاناتی نظیر تغییر سایز تصویر، تغییر کیفیت ویدیو و فعال‌سازی خط‌کش در منویی جداگانه در دسترس هستند. امکان تغییر نوع کارکرد کلیدهای کنترل صدا هم هنگام عکاسی وجود دارد. اسلوب مختلف عکاسی که شامل حالت اتوماتیک، حالت پیشرفته، پاناروما، عکاسی متوالی، عکاسی ورزشی و چند گزینه‌ی دیگر می‌شوند، در منوی دیگری قابل‌تغییرند.

این دوربین ویدیوهایی را با نهایت رزولوشن 1920 در 1080 پیکسل، سرعت 30 فریم بر ثانیه و صدای استریو ضبط می‌کند. این ویدیو‌ها کیفیت و سرعتی قابل‌قبول دارند. امکان تهیه‌ی ویدیو با کیفیت پایین‌تر هم وجود دارد. گوشی J7 از معدود گوشی‌های سامسونگ به شمار می‌رود که دوربین سلفی‌اش به فلش مجهز شده است. این فلش که از نوع LED است، برای سلفی‌دوستان مفید به نظر می‌رسد. با توجه به ماهیت فلش که باید در زمان نیاز فعال شود، فلش J7 از حالت اتوماتیک بی‌بهره است. فلش جلوی این گوشی، عملکردی شبیه به چراغ‌قوه با دو حالت خاموش یا روشن دارد. در حالت روشن، به‌قدری پرنور است که حتما چشمان شما را آزار خواهد داد.

کیفیت تصاویر این دوربین پذیرفتنی است و رابط کاربری این دوربین به رابط کاربری دوربین اصلی شباهت دارد؛ اما امکانات کمتری دارد.

سری J سامسونگ با تمرکز روی قدرت بازی و دوربین سلفی به بازار عرضه شدند. سامسونگ برای گوشی گلکسی J7، قابلیت‌های متعددی در نظر گرفته و سعی کرده آن‌طور که کاربرانش انتظار دارند، این گوشی‌ را طراحی و تولید کند. این گوشی علاوه‌بر قوت‌هایش، ضعف‌های ‌توجه‎برانگیزی دارد که برای این بازه‌ی قیمت کمی نامعقول به نظر می‌رسد.

دوربین اصلی و سلفی باکیفیت، نمایشگر امولد با رزولوشن HD، اندروید لالی‌پاپ در مقابل فقدان حسگر نور محیط، استفاده از تراشه‌ای بی‌نام‌ونشان، طراحی سنتی سامسونگ نمی‌توانند هر کاربری را برای خرید این گوشی  متقاعد کنند؛ اما خوش‌دستی این گوشی، مقدار 1.5 گیگابایت رم و استفاده از فلش برای دوربین سلفی می‌توانند مواردی باشند که J7 سامسونگ را کمی بالاتر از هم‌رده‌هایی مثل «هوآوی آنر 6» (Huawei Honor 6) و «آلکاتل آیدول 3» (Alcatel Idol 3 6540K) قرار دهند.