چشیدن طعم دنیا اشکالی ندارد ولی مواظب باش ذائقۀ تو را خراب نکند. اگر انسان ذائقه‌اش با دنیا خراب شود، طعم عبادت را نخواهد چشید و حتی ممکن است از طعم عبادت مشمئز بشود. شیرین‌تر از طعم واقعیت دنیا، طعم خیال آخرت است.

معمولاً آدم‌ها به همان علت که شاد می‌شوند، به همان علت هم غمگین می‌شوند. اگر می‌خواهید کمتر غمگین باشید و یا به دلائل واهی دچار اندوه نشوید، بی‌دلیل یا به دلائل سطحی و بی ارزش، خوشحال نشوید. خوشحالی بیجا، غم نابجا می‌آورد.

اگر عاشق حق نشوی، گاهی از اوقات بین حق و باطل را تشخیص نمی‌دهی و این مجازات کسانی است که حق را شناختند، اما عاشق آن نشدند. اگر از باطل نفرت نداشته باشی، گاهی از اوقات بین حق و باطل را تشخیص نمی‌دهی و این مجازات کسانی است که باطل را شناختند اما از آن نفرت پیدا نکردند. غیرت حق طلبی، آدم را در راه حق حفظ می‌کند.

تفکر، مهمترین وسیلۀ گشایش قلب و پرواز روح انسان است. ولی تفکر برای انسان‌های سالم و باصفا، نه آدم‌هایی که تا به فکر فرو می‌روند یا حسرت گذشته را می‌خورند یا حرص آینده را، و یا به دیگران حسادت می‌کنند. اینجور آدم‌ها، بهتر است فکر نکنند. شاید ذکر گفتن برایشان بهتر باشد. اگر چه اساساً ذکر، نوای عاشقانۀ اهل فکر است.

مهربانی به دیگران یعنی زیادی خودخواه نباشی و خودخواهی یعنی زیاد به دیگران مهربان نباشی. وقتی زیادی هوای خودت را داشته باشی، زمین خوردن دیگران برایت اهمیت ندارد و وقتی دست دیگران را نگیری، کم کم پشت پا هم به دیگران خواهی زد. آدم نمی‌تواند بدون وجود دیگران، آدم خوبی باشد.

در رنج‌ها به جای اینکه به دنبال مقصر خیالی بگردیم و کینه توزی کنیم، باید حتی‌المقدور مقصرین واقعی را هم ببخشیم. اگر تا می‌توانیم برای عامل رنج‌های خود راه فرار پیدا کنیم، راه نجات ما هم راحت تر پیدا خواهد شد. چون اساساً باید رنجهایمان را امتحان خدا برای رشد خود بدانیم.

اکثر آدم‌ها بااستعدادند ولی در اثر بی‌حوصله بودن و یا تمرکز نداشتن، توانایی تحصیل یا کار علمی را از دست می‌دهند. بی‌حوصله بودن یا تمرکز نداشتن، اکثراً ناشی از عدم توانایی افراد در مخالفت با هوای نفس است. وقتی انسان مخالفتی با دلبخواهی‌های خود نداشته باشد، ضعیف می‌شود و حواس‌پرتی پیدا می‌کند.

هیچ چیزی جای نشاط معنوی را نمی‌گیرد. نشاط مادی و عاطفی در اثر ورزش یا موفقیت در ارتباط‌های انسانی هم نمی‌تواند به اندازۀ نشاط معنوی لذت‌بخش باشد. نشاط معنوی از کجا ناشی می‌شود؟ وقتی کمی با خدا مناجات می‌کنی؛ وقتی با اطاعت و با فداکاری و مبارزه با نفس، خدا را از خود راضی می‌کنی، این نشاط به دست می آید.

بخش تفریح زندگی، تعیین کنندۀ بخش جدی زندگی است. ببینید با چه چیزی تفریح می‌کنید و سرگرم می‌شوید؟ روح حاکم بر قسمت جدی زندگی شما هم همان خواهدبود. اگر کسی با مسخره کردن دیگران سرگرم می‌شود، در زندگی جدی هم خودخواهانه عمل خواهدکرد. اگر کسی با داستان‌های حماسی تفریح می‌کند، در زندگی جدی هم حماسه‌ساز خواهدبود.

توانایی عشق ورزیدن و دوست داشتن خیلی مهمتر از رسیدن به معشوق است. مشکل انسانها این نیست که چگونه می‌توانند به عشقشان برسند، بلکه مشکل این است که نمی‌توانند به این سادگی‌ها عاشق بشوند، یا معشوق لایق پیدا نمی‌کنند یا خودخواهی‌شان نمی‌گذارد که عاشق بشوند. معشوق لایق فقط خداست و اولیاء خدا؛ اگر خودخواهی‌های ما بگذارند.

آرامش به این نیست که گناهان گذشته را فراموش کنی و یا به مرگ و مجازات آینده فکر نکنی. غفلت از گذشته و آینده تنها یک آرامش سطحی و کاذب می‌آورد. آرامش عمیق و واقعی در این است که دربارۀ گذشته و آینده‌ات بارها با خدا حرف بزنی و مناجات کنی. آنگاه این خداست که به تو آرامش می‌دهد و تو را نوازش می‌کند.

قیامت بیش از آنکه پایان حیات دنیا باشد، آغاز حیات جاودانۀ آخرت است. هرکه از دنیا می‌رود، بیش از آنکه حیات دنیاییش پایان یافته باشد؛ حیات آخرتش آغاز شده است. به همین دلیل برایش فاتحه می‌خوانند. فاتحه یعنی آغاز و افتتاحیه، نه پایان و اختتامیه.

حضرت امام (ره) پس از انقلاب 10مرتبه از کلمۀ لیبرالها استفاده کردند که تماما در سال آخر حیات مبارکشان بود، هر مرتبه در کنار کلمۀ «لیبرال‌ها» کلمۀ «منافقین» را هم به کار بردند. شاید برای اینکه لیبرال‌منش‌ها خیلی خود را آرام و اصلاح‌طلب نشان می‌دهند، ولی امام می‌خواهد به ما بگوید لیبرال‌ها با تروریست‌های خون‌آشام همزادند.

آنچه سخت است دنیا است، دین آسان است. زندگی دشوار است نه بندگی. دینداری و بندگی خدا، زندگی در دنیا را آسان‌تر می‌کند. اگر دشواری در دستورات دین احساس می‌کنید، این به خاطر سختی زندگی در دنیاست. دین راه عبور از این سختی‌ها را نشان می‌دهد. مثلاً اگر دین لذتی را منع می‌کند، برای این است که آن لذت زندگی را سخت‌تر می‌کند.

پیامبر اکرم(ص) مهربان‌ترین ولی خدا در جهان است، به همین دلیل خداوند ایشان را رحمة للعالمین نامیده است. اگر تأمل کنیم و بتوانیم با آن شخصیت بی‌نظیر و پرمهر ارتباط عاطفی برقرار کنیم، رحمت و مهربانی او را احساس خواهیم کرد. اینکه او ناظر اعمال ماست، همه از سر محبت است و اساساً پیام‌رسانی او از سر محبت بوده است.