نماز پیوندی است میان گذشتۀ حیات انسان با آیندۀ آن. در نماز یادآوری می‌کنی از کجا آمده‌ای و به کجا خواهی رفت. در نماز به یاد می‌آوری عدم بوده‌ای و دیگر هرگز معدوم نخواهی شد. نماز به یادت می آورد از خاک سر برآورده‌ای و به خاک سر خواهی گذاشت.

دین بیشتر از آنکه از مقولۀ نقل و روایت باشد، از مقولۀ درک و درایت است. به همین دلیل معصوم(ع) فرموده اند: «علیکم بالدرایة لا بالروایة». بدون تفکر نمی‌شود دیندار شد و بدون تحلیل نمی‌شود دیندار باقی ماند. هرچه نور است برای قرآن و روایات معصومین(ع) است، ولی تفکر آن چشم بینایی است که این نور را می‌بیند.

قصۀ دنیا این است که یا تو باید رنج دیگران را ببری یا دیگران باید رنج تو را ببرند. اگر تو رنج دیگران را تحمل کنی، بهتر از آن است که دیگران رنج تو را تحمل کنند. چون اگر کسی را رنج ندهی، شادی‌هایی به تو خواهد رسید که رنج دیگران را برایت قابل تحمل‌تر خواهد کرد.

بازی‌ها و سرگرمی‌ها را باید جدی گرفت؛ چون سرگرمی‌های ما، تعیین‌کننده‌ترین بخش‌های زندگی ما هستند. آنقدر که ما در هنگام تفریحات و سرگرمی‌ها تحت تأثیر قرار می‌گیریم، کارهای جدی در ما تأثیرگذار نیستند. چون معمولاً سرگرمی‌ها را با میل خودمان انتخاب می‌کنیم و با لذت به سراغ آنها می‌رویم. خوش به حال کسانی که سرگرمی‌شان قرآن است.

ما در نهایت به نزد خداوند متعال بازخواهیم گشت و مستقیماً در محضر او قرار خواهیم گرفت. این یک اتفاق نیست، این سرنوشت ماست. سرنوشتی که کافی است روزانه کمی دربارۀ آن فکر کنیم. آنگاه خواهیم دید چه تحولات عمیقی در ما پدید خواهد آمد.

کمتر کسی باور می‌کند لذت‌های اندک گناه، انسان را از چه مواهب ارزشمندی که لذتشان به مراتب بیشتر از لذت گناه است، بازمی‌دارد. اگر خودمان هم کمی فکر کنیم، متوجه می‌شویم گناه، لذت اندکی دارد و لذائذ معنوی بسیار شیرین‌تر از هر لذتی است.

اگر اهل محبت باشیم، اهل بیت(ع) را درک خواهیم کرد. کسی که غیر از خودش را دوست ندارد، نمی‌تواند بفهمد امام(ع) چگونه کسی است. باید کمی از جنس امامان(ع) باشیم تا بتوانیم معرفت به مقام بلند و ارزشمندشان پیدا کنیم.

مشکل این است که ما آدم‌ها درد اصلی خود را درک نمی‌کنیم. هر کسی بتواند درد اصلی خود را درک کند، رنج‌هایش کاهش خواهد یافت. درد اصلی همۀ انسان‌ها چه خوب و چه بد، دوری از خداست. خوب‌ها یک جور، بدها یک جور.

گاهی از اوقات هرچه برای حل مشکلاتت بیشتر وقت بگذاری، کمتر نتیجه می‌گیری. بهتر است در کنار تلاش مختصر و معقول برای حل مشکلات، اصل توجه و تلاشت را برای جلب نظر خدایی که مقدراتت در دست اوست بگذاری.

هدف زندگی باید آنقدر ارزشمند باشد که بشود خود را فدای آن کرد و الا زندگی با اهدافی کم ارزش، ارزش ندارد. هدف زندگی می‌تواند مهمتر از زندگی باشد و الا زندگی قابل تحمل نخواهد بود.

دنیا محل آشنایی و خواستگاری است و آخرت، محل وصال است و زندگی. ما در این دنیا بناست ببینیم و بپسندیم و در آخرت می‌توانیم آنچه را در دنیا پسندیده‌ایم، بطور کامل به دست بیاوریم. حالا ببینیم در حال علاقه‌مند شدن به چه چیزهایی هستیم. امیدوارم محبوب‌های ما در عالم آخرت در دوزخ نباشند.

وقتی کمبود محبت نداشته باشی، بی مهری‌های دیگران زیاد برایت سنگین و تلخ نخواهد بود. پس برای اینکه زیاد به تو سخت نگذرد خودت را از نیاز به محبت دیگران خلاص کن. این یک نقطه ضعف است. قبل از اینکه به ضعف‌های دیگران نگاه کنی، ضعف‌های خودت را برطرف کن.

موقع عصبانیت فرزاندانتان را تنبیه یا موعظه نکنید، چون او تصور می‌کند شما دارید عصبانیت خود را ارضاء می‌کنید؛ نه آنکه از یک حقیقت با ارزش سخن می‌گویید و در مقابل عصبانیت شما، بیشتر به دنبال فرار کردن از تنبیه است تا تنبه یافتن.

برای اینکه فردایت مثل دیروز نشود، از امروز بهترین بهره را ببر. بهترین بهره از امروز، تاسف برای دیروز نیست؛ توبه از دیروز است. فرق تأسف و توبه این است که وقتی در توبه، تأسف می‌خوری در آغوش گرم خدا هستی و او تو را نوازش می‌کند و برایت گذشته را جبران می‌کند. اما انسان در تأسف، تنهاست و هیچ کمکی به او نمی‌رسد.

معنویت، تنها در معرفت و محبت خلاصه نمی‌شود بلکه به یک سلسله مهارت‌های خاص هم نیازمند است. یکی از مهمترین مهارت‌های معنوی قدرت تعیین زاویۀ دید است. اگر بتوانی هر پدیده‌ای را از آن زاویه‌ای ببینی که باید، نه از آن زاویه که خود را به تو نشان می‌دهد، به قدرت تعیین زاویه دید رسیده‌ای و نجات یافته‌ای.