ما از اول می‌دانستیم نمی‌توانیم عظمت مقام حضرت زینب(س) را درک کنیم. ما می‌دانستیم زینب کبری ـ سلام الله علیهاـ رکن اصلی حماسه عاشورا هستند؛ اما نمی‌دانستیم حرمش محل تربیت سربازان مقدمه‌ساز ظهور می‌شود و مظلومیت خانه‌اش، بیدارکنندۀ میلیون‌ها مؤمن و زمینه‌ساز فرج خواهد شد. همان‌طور که حضرت زینب(س) نگذاشت حماسۀ حسینی پایان یابد و موجب استمرار آن در بستر تاریخ شد، آغازگر حماسه ظهور هم شده است. ان‌شاءالله.

لازمۀ مهربان بودن، تحمل نامهربانی‌هاست. لازمۀ عدالت‌طلبی برای جامعه، تحمل بی‌عدالتی‌ها علیه خود است. لازمۀ خدمت به دیگران، تحمل قدردانی نشدن است. آدم حسابی شدن تحمل و ظرفیت می‌خواهد.

شدیدترین محبت‌ها به هر چیزی پس از دستیابی به آن کاهش پیدا می‌کند. یادمان باشد که همۀ محبت‌ها به پایان خواهند رسید و تنها خاطره‌ای از دوران کودکانه دوست داشتن آنها برای ما باقی خواهد ماند. تنها محبتی که هر قدر به آن برسی، شدیدتر می‌شود؛ محبت به خدا و اولیاء خداست.

انسان می‌تواند هر روز دریافت تازه و عمیق‌تری از خود پیدا کند و نفس خود را بهتر بشناسد، به شرط آنکه خود را محاسبه کند. اما اکثر آدم‌ها خود را نمی‌شناسند، چون از خود حساب نمی‌کشند. مثلاً از خود نمی‌پرسند هر کاری را چرا انجام داده‌اند. محاسبۀ نفس یکی از مهمترین راههای معرفت نفس است.

نماز فرصتی است برای آشنایی با خدا و آشتی با خود؛ آشنایی با خدایی که هر بار تو را به نزد خود می‌خواند تا خود را بیشتر به تو بشناساند و آشتی با خودی که با او قهر کرده بودی و خواسته‌های عمیق و پنهانش را ندیده گرفته بودی. در نماز هم خودت را پیدا کن و هم خدایت را.

گاهی از اوقات انسان آنقدر سرگرم رسیدن به علاقه‌هایش می‌شود که نمی‌تواند از بالا به خود نگاه کند و وضع خود را ببیند. اگر از بالا به مسیر حرکت خود نگاه کند، می‌بیند که سالهاست در حال دور زدن است و از نقطه‌ای که آغاز کرده، ذره‌ای دور نشده است.

انسان می‌تواند مانند پرنده‌ها پرواز کند، مانند ماهی‌ها شنا کند و مانند دیگر حیوانات روی زمین راه برود، اما نمی‌تواند فراموش کند که انسان است و باید با حیوانات فرق داشته باشد. حیوانات می‌توانند مانند تو غذا بخورند و نفس بکشند، اما نمی‌توانند مانند تو فکر کنند. تفاوت خودت را با حیوانات بیشتر کن!

فردا همان روزی است که ممکن است هرگز آن را نبینی و دیروز همان روزی است که حتما دوباره آن را در قیامت خواهی دید. امروز همان روزی است که دو فرصت مهم دراختیار داری: یکی جبران خرابی‌های دیروز و دیگری زمینه سازی برای خوبی‌های فردا. فردای تو امروز ساخته می‌شود، کار امروز را به فردا نینداز.

کودکان عبور زمان را نمی‌فهمند و زیاد نمی‌توانند گذشته و آینده را درک کنند. بعضی‌ها زیاد از این کودکی خود فاصله نمی‌گیرند و در درک زمان کودکی باقی می‌مانند. نمی‌توانند درک کنند زمان با چه سرعتی می‌گذرد و روزی خواهند مرد.

وقتی با خدا باشی با خودت هم خواهی بود، وقتی خدا را فراموش کنی، خودت را هم فراموش خواهی کرد. وقتی خودت را فراموش کنی دیگر در اندیشۀ منافع خودت هم نخواهی بود و مدام علیه خودت اقدام خواهی کرد. خداوند متعال می‌فرماید: «نسوا الله فانساهم انفسهم».

شاد زندگی کردن لازمۀ شاد بندگی کردن است. کسی که از زندگی خود راضی نیست، از بندگی کردن هم خوشحال نخواهد بود. باید به مشکلات به گونه‌ای نگاه کنیم که شاکی نباشیم و شاکر باشیم تا بتوانیم شیرین بندگی کنیم.

عدالت یعنی هر چیزی سر جای خودش باشد. اما اینکه سرجای هرچیز کجاست، کاملش را فقط خدا می‌داند. حالا بعضی‌ها با ترازوی درک اندک خود از عدالت، می‌خواهند بسنجند و ببینند خدا عادل است یا نه؟! بعضی‌ها با همین ترازوی کوچک، عدالت پیامبر(ص) را اندازه می‌گرفتند که آخر سر خوارج شدند.

دنیا محلۀ صبر است و انسان موجودی عجول؛ خدا اجازه نمی‌دهد خیلی از کارها به سرعت انجام پذیرد چون صبر پایۀ اصلی امتحانات و رشد انسان است. نتیجۀ رفتارهای خوب و بد ما هم معمولاً در دراز مدت به انسان می‌رسد.

محبت داشتن به دنیا طبیعی است اما توانایی دل کندن از دنیا هم طبیعی است به دلیل اینکه انسان با دنیاطلبی شروع می‌کند ولی نمی‌تواند در دنیادوستی باقی بماند. باید دید دنیا برای هرکسی کی و چگونه به پایان می‌رسد و انسان از آن دلزده می‌شود. بعضی‌ها با تحمل رنج، از دنیا دلزده می‌شوند، بعضی‌ها با تفکر در آخرت و ... .

حرص ما به مادیات نمی‌گذارد از معنویات بهره ببریم. مادیات ما تضمین شده است و در وقت خودش به دست ما خواهد رسید. ما فقط باید فکر کسب معنویات باشیم، چون مادیات را به اندازۀ تقدیر به ما می‌دهند ولی معنویات را به اندازۀ تقاضایمان به ما خوهند داد. حداقل تلاش برای مادیات کافی است، اما تلاش برای معنویات تمامی ندارد.