دانشگاه‌ها باید آن بخش از گزاره‌های علوم تجربی که غلط بودن آنها به تجربه ثابت شده است را از سرفصل‌ها حذف کنند تا دانشگاهی به معنای واقعی کلمه علمی داشته باشیم. این همان دانشگاه اسلامی است. اسلامی شدن دانشگاه یعنی هرچه عالمانه شدن سرفصل‌ها و متون درسی. و این محتاج یک جنبش علمی علیه سرفصل‌های منسوخ است.

انتظار عدم رضایت به وضع موجود است و اعتقاد به وضع مطلوب.

انتظار حیات روح است.

اگر چه مظلومان و محرومان همیشه به دنبال رفع ظلم و فقر بوده‌اند، اما مهمترین عامل موفقیت حکومت مهدوی، نه شعار عدالت طلبی است و نه وعدۀ عمران و آبادانی؛ بلکه ولایت پذیری مردمی است که راه نجات را تنها در استقرار ولایت ولی خدا بر زمین می‌دانند. عدالت و دیگر برکات حکومت مهدوی همه در سایۀ استقرار ولایت است.

محبت اهل بیت(ع) آورندۀ همۀ خوبی‌ها و برندۀ همۀ بدی‌ها است.

محبت به خوبان (اهل بیت (ع)) راحت‌تر از محبت به خوبی‌ها در وجود انسان عمق پیدا می‌کند.

ولایت مداری علامت سلامت ایمان و عامل تکمیل آن است. ایمان به خدا گام اول رشد است که به دلیل وجود علاقۀ فطری به پرستش، امر سهلی است. در این مرحله انکار خدا کار دشواری است. اما اگر بخواهی ایمانت از حد اولیۀ فطری اوج پیدا کند، باید با پذیرش برتری ولی خدا بر خودت، سلامت ایمانت به خدا را به اثبات برسانی و تکمیل کنی.

هرگاه نشاط حاضر نبود ایمان غایب است.

نشاط در سختی‌ها و لبخند صمیمانه در اندوه یعنی در اوج  آغوش خدا بودن.

سرمایه‌گذاری فرهنگی باید روی موضوعاتی باشد که بیشترین سود را داشته باشد. هر کس میخواهد به اخلاق و معنویت جامعه بیشتر کمک کند، باید بر روی مفاهیمی کار کند که ماندگارترین، عمیق‌ترین و فراگیرترین آثار را داشته باشد. و الّا سرمایۀ خود را هدر داده است. اباعبدالله‌الحسین(ع) ارزشمندترین موضوع برای هر نوع سرمایه‌گذاری فرهنگی و معنوی است.

همۀ بدی‌های انسان از تمایلات خوب آغاز می‌شود. هر خصلت بد از عناصری تشکیل می‌شود که برخی از آنها بسیار ارزشمندند. وقتی انسان تمایلات خوب خود را درست پاسخ ندهد و جهت‌دهی الهی پیدا نکند، همان تمایل با جهت‌گیری و مصداق‌یابی غلط، انسان را به ورطۀ هلاکت خواهد کشاند. اگر آدم خودش را بشناسد، درمی‌یابد که با تمام وجود فقط خدا را می‌خواهد.

عفاف یعنی حیا داشتن و هوس نداشتن برای خوردن غذای دیگران.

عفاف پذیرفتن محدودیت‌های دنیا است با لبخند رضایت.

عبادت کاری است متفاوت با همۀ فعالیت‌های روزمره، که برای کسب درآمد و رفع هر نوع نیاز دنیوی انجام می‌دهیم. عبادت از جنس دنیای ما نیست، همانطور که ما هم از جنس دنیا نیستیم و چند روزی قفسی ساخته اند از بدن ما. عبادت، چند لحظه سر از قفس بیرون آوردن است.

آب بدون جاری شدن مرداب می‌شود و مرد بدون هجرت مردار می‌گردد.

اگر هجرت روح در پی هجرت تن نباشد غربت در فراق محبوب است ولی اگر هجرت تن در پی هجرت روح باشد قربت به محبوب خواهد بود.

روزی خواهد آمد که انسان‌ها به دلیل عقل و علم تسلیم دین بشوند. در آن‌روز اگر کسی بی‌دینی کند آدم احمقی جلوه می‌کند. مردم آن روزگار داستان امروز ما را باور نخواهند کرد که بعضی‌ها با بی‌دینی برای خود شأنی قائل بودند. آن روز اگرچه همه به دلیل عقلانیت تسلیم دین خدا خواهند شد؛ اما همه نمی‌توانند عاشقانه دینداری کنند. فرق است بین مسلم و مؤمن.

شهادت طلبی بیش از آنکه به عاشقی وابسته باشد ناشی از عقلانیت است. شما ببینید آنان که شهادت طلب نیستند چه وصفی دارند.

شهادت‌طلبی پس از ظهور هم ادامه خواهد داشت

اشکالی ندارد انسان در ابتدای راه باشد و از دینداری و اخلاق کاملی برخوردار نباشد ولی نباید دین را حداقلی بداند و تحریف کند. دین و اخلاق حداقلی نجات بخش نیست و مهمترین فایده‌اش برای زورگویان عالم و مستکبران است. چون حاضرند مردم را با حداقل اخلاق و دیانت سرگرم و آرام کنند، تا خود به غارت وگسترش ظلم بپردازند و کسی جلودارشان نباشد.

گاهی از اوقات دین حداقلی و اخلاق حداقلی از بی‌دینی و بداخلاقی بدتر است و نقش مخرب‌تری در زندگی فردی و اجتماعی انسان‌ها دارد. آدم بی‌دین و بداخلاق وضعش معلوم است و تکلیف دیگران با او روشن است و الگو قرار نمی‌گیرد. ولی کسانی که دین را نصفه نیمه معرفی می‌کنند در واقع به تحریف دین می‌پردازند و راه نجات و امید جامعه را می‌بندند.