هر چند سؤال «دولت ائمّه چگونه است؟» یک سؤال ساده‌ی نیم خطّی است؛ امّا پاسخ دادن به آن از پس هیچ کس بر نمی‌آید؛ مگر خود اهل بیت(علیهم السلام). می‌دانید چرا؟ چون وسعت حکومتی که خداوند وعده داده، نه فقط زمین، که آسمان نیز هست. از طرف دیگر، مردمان این حکومت فقط انسان‌ها نیستند؛ حالا شناخت من و شما از آسمان و موجودات غیر از انسان چقدر است؟ هرچقدر از آنها بدانیم باز هم کافی نیست تا بفهمیم که خداوند متعال چه قلمروی وسیع و نیرومندی را در اختیار حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) قرار داده است.
امّا بیایید بیینیم که این حکومت براستی چیست و چه عجایبی در آن نهفته است.
آب دریا را اگر نتوان کشید، هم به قدر تشنگی باید چشید...
مُلک امامان، قلمرو اطاعت است
همه ی موجودات عالم، تحت فرمانروایی ائمّه(ع) هستند.(1) این را خداوند خواسته است. در برخی روایات آمده است که آن سرزمین و مُلک عظیمی که خداوند به ائمّه داده است، همین قلمرو فرمانروایی آنهاست. به عبارت دیگر، در هر سرزمینی که موجودی زندگی می‌کند، آن موجود تحت فرماندهی اهل بیت(ع) است؛ بدین ترتیب در هر سرزمینی که موجودی زندگی می‌کند، اهل بیت(ع) پادشاه هستند. این سخن را بگذارید کنار این مفهوم که زمین و آسمان و باد و خورشید و... دیگر اجرامی که ما اشیاء می‌دانیم نیز، پیرو اهل بیت(ع) و گوش به فرمان سخنان آنهایند.(2) با این سخن آیا جایی باقی می‌ماند که اهل بیت(ع) فرمانروا نباشند.
از امام محمّدباقر(ع) روايت شده است که درباره سخن خداوند عزّوجلّ که فرمود: «وَ آتَيْناهُمْ مُلْکاً عَظِيماً؛ و به فرزندان ابراهیم(ع) مُلک و فرمانروایی عظیمی بخشیدیم»، فرمودند: «آن [مُلک]، طاعت مفروضه (واجب) است»(3)
مُلک امامان جاودانه است
هرچند حکومت و دولت‌ها تا به حال در دست افراد ناشایست و شایستة بسیاری دست به دست چرخیده است، نکتة قابل توجّهی دربارة همة آنها وجود دارد و آن، «بی‌دوام» بودن آن دولت‌هاست. درحالی که دولت اهل بیت(ع) هرچند بعد از همه به دست صاحبانش می‌رسد و آخرین دولت است،(4) امّا تا قیامت در دست آنها باقی می‌ماند:
امام باقر (ع) ضمن حدیث بلندی می فرمایند:
«...فرموده‌ی پروردگار که: «... ما به خاندان ابراهيم کتاب و حکمت داديم، و به آنان ملکى بزرگ بخشيديم.». کتاب، همان نبوّت است، و حکمت همان پيامبران حکيم از برگزيدگان، و ملک عظيم همان امامان هدايتند از برگزيدگان و همه ايشان از نسل يکديگرند و همان عالمانی هستند که خداوند بقایای خویش را در آنها مقرّر کرده است و عاقبت و حفظ ميثاق در آنهاست، تا دنيا به سر رسد...»(5)
بهشت، در مُلک اهل بیت(ع)
دیده‌اید می‌گویند «فلان جا بهشت است!» و منظورشان این است که: «فلان‌جا آنقدر آب و هوا و امکانات خوبی داشت که انگار انسان به همان بهشت توصیف شده‌ی خداوندی وارد شده است!» جالب است بدانید که مُلک و سرزمین اهل بیت(ع) یکی از آن بهشت‌هایی است که خداوند در قرآن تعریف آن را کرده است. همان بهشتی که شاخساران در هم فرو رفته‌اش بر بلندای جویبارهای زلال و جاری‌اش جای گرفته‌اند و مؤمنان بر تخت‌هایی رو به روی همدیگر تکیه زده اند.(6) این بهشت، مخصوص مؤمنان است و کافران اصلاً سهمی از آن ندارند.(7) چنانچه خداوند در «سورة حديد، آية 21»، تعريف کرده است:
«سابِقُوا إِلى مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّکمْ وَ جَنَّةٍ عَرْضُها کعَرْضِ السَّماءِ وَ الْأَرْض ...؛
براي رسيدن به مغفرت پروردگارتان سبقت بگيريد و بهشتي که عرض آن مانند عرض آسمان و زمين است، براي کساني که به خدا و رسولانش ايمان آوردهاند؛ آماده شده است.»
حضرت اميرالمؤمنين(ع) در مورد بهشت ياد شده در اين آيه ميفرمايند:
«آسمانها و زمين که قرار است اين بهشت در آن به پا شود، عبارت از آسمانها و زمين قبل از قيامت خواهد بود؛ زيرا بعد از قيامت ديگر آسمان و زميني در کار نخواهد بود و تبديل خواهند شد.»(8)
مؤمنان برای زیستن مؤمنانه رجعت می‌کنند
از مهم‌ترین ویژگی‌های دولت کریمه، آن است که مؤمنان خالصی که نتوانسته‌اند به اهداف مؤمنانه‌ی خود در دنیا دست پیدا کنند، به دنیا رجعت(9) می‌کنند تا سهمی بزرگ در دولت کریمان داشته باشند. اصلاً مگر می‌شود که دولت ائمّه(ع)، بدون امام حسین(ع) و حضرت امیرمؤمنان علی(ع)، دولت ائمّه(ع) بشود؟!
یکتاپرستی در مُلک اهل بیت(ع) سراسری می‌شود
از مهم‌ترین ویژگی‌های حکومت اهل بیت(ع)، غیر از جهانی بودنش، فراگیر بودن فرهنگ اسلام است. یعنی تمامی مردم، در هر کجا که باشند، تمامی کجروی‌ها و کج‌اندیشی‌ها را کنار می‌گذارند و یکپارچه فریادی را سر می‌دهند که روزی خداوند در روز الست از آنان پیمان گرفت:
«خدایی جز خدای یگانه نیست؛ محمّد(صلی الله علیه و آله) رسول او و علی(ع) امیر مؤمنان و ولیّ اوست.»(10)
امام باقر(ع) نيز در اين باره ميفرمايند:
«در آن روز حکومتي جز حکومت اسلامي نخواهد بود و سراسر زمين همانند ورق نقره از هر گونه تيرگي پيراسته خواهد بود».(11)
پی‌نوشت‌ها:
1. امام ششم(ع) كه فرمود: راستى براى خدا عزّ و جلّ 12000 عالم است كه هر كدام بزرگترند از هفت آسمان و هفت زمين، و هيچ كدامشان نميدانند كه خدا عزّ و جلّ عالم ديگرى دارد، و من حجت بر همه آنها هستم. (مجلسى، محمّد باقر، آسمان و جهان (ترجمه كتاب السماء و العالم بحار الأنوارجلد 54)، تهران، چاپ اوّل، 1351، ج1، ص243.)
2. همان.
3. كلينى، محمّد بن يعقوب، الكافي (ط، الإسلامية)، تهران، چاپ چهارم، 1407 ق. ج1، ص186.
4. الامالي، صدوق، ص 396؛ روضة الواعظين، صص 234 و 293.
5. كلينى، محمّد بن يعقوب، الكافي (ط، الإسلامية)، تهران، چاپ چهارم، 1407 ق. ج8، ص117.
6. الكهف : 31 أُولئِكَ لَهُمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْري مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهارُ يُحَلَّوْنَ فيها مِنْ أَساوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَ يَلْبَسُونَ ثِياباً خُضْراً مِنْ سُنْدُسٍ وَ إِسْتَبْرَقٍ مُتَّكِئينَ فيها عَلَى الْأَرائِكِ نِعْمَ الثَّوابُ وَ حَسُنَتْ مُرْتَفَقا.
7. بحارالانوار، ج 52، صص 376 و 381.
8. بحارالأنوار، ج 6، ص 245؛ تفسير صافي، ج 2، ص 473؛ البرهان في تفسير القرآن، ج 3، ص 136.
9. مطالب رجعت را می‌توانید در سایت مستور، بخش مقالات مهدوی، پس از ظهور بخوانید.
10. کلینی، محمّد ین یعقوب، «الكافی»، تهران، علمیه اسلامیه، ج1، ص: 412
11. الملاحم و الفتن، ص 66.
