نورالدین عبدالرحمن جامی
نورالدین عبدالرحمن جامی در سال 817 ه.ق در خرجرد جام به دنیا آمد.در جوانی در هرات و درمدرسه نظامیه مشغول تحصیل شد.
جامی به علت ارادتی كه به شیخ الاسلام احمد جام داشت و نام مولدش،تخلص جامی گرفت.وی از علماو عرفای بزرگ ایران است.جامی صوفی و از پیروان طریقه نقشبندیه و سنی ،لیكن از تعصبات خشك این مذهب رب كنار بود.
جامی نه تنها در ایران بلكه در هندوستان ،افغانستان و آسیای صغیر هم معروف بود.سلطان بایقرا و وزیر او امیر علیشیر نوایی وی را محترم می شمردند.سلاطین عثمانی با وی مكاتبه و روابط دوستانه داشتند.به دلیل اطلاعات زیادی كه در خصوص علوم مختلفه داشت، آثار او از تنوع بسیاری برخوردار است به طوری كه به كثرت تالیفات شهرت یافته است.
از مهمترین آثار او میتوان به بهارستان ، نفخات الانس، نقدالنصوص فی شرح نقش الفصوص ، لوایح، لوامع، شواهد النبوه و اشعه اللمعات اشاره كرد.
دیوان جامی شامل قصیده، ترجیع بند، غزل،ملمع،قطعه و رباعی است.
جامی علاوه بر این هفت مثنوی به نام سبعه یا هفت اورنگ سروده است.هفت اورنگ او به تقلید از خمسه نظامی شامل هفت مثنوی به نامهای:سلسله الذهب،سلامان و ابسال،تحفه الابرار،سبحه الابرار،یوسف وزلیخا،لیلی ومجنون و خردنامه اسكندری است.
جامی در سال 898 ه. وفات یافت.
