سخنان بزرگان در مورد اشتباه

بسياري از افراد خوب موفقيت را مي بينند. براي من موفقيت با تكرار خطا و درون بيني آن به دست مي آيد. در حقيقت، موفقيت حاصل يك درصد كار است كه خود از 99 درصد خطا به دست آمده است.((سوشيرو هوندا))

آزمايش و خطا بسيار خوب است، تنها يك عيب دارد: مقدار زيادي از سرمايه اي كه همه ي ما كم داريم، يعني زمان، در اين راه صرف مي شود.((آنتوني رابينز))

بهتر است دوباره سوال كني، تا اينكه يك راه اشتباه بروي.((مثل آلماني))

بیان اين «بی‌هودگی» در شعر شاعران بزرگ معاصر، جز تقلید كوركورانه چه مفهوم دیگری دارد؟ و چرا منتقدان، این حضور غلط را هرگز نقد نكردند، ولی صدای واقعی مرا نوستالژی روستا و به تعبیری «ارتجاعی» تلقی كردند؟ منظورم این است كه جامعه و فرهنگ و درنتیجه شعر ما، تا هنوز موضوع نقدی واقعی و عميق قرار نگرفته، تا روشن شود كی حضور درست بقاعده دارد، و كی حضور ژورنالیستی. بسیاری فرآیندهای فكری و فلسفی و هنری، مثل فرآیندهای سياسی، در كشور ما، عمدتا ژورنالیستی و وارداتی است؛ نه مخلوق و محصول حركت طبیعی و رشد جامعه و تحول فردی در رابطه با تحول جمعی. ذهنیت جمعی قرن هشتمی كجا و جنگولك‌بازی مدرنیستی اواخر قرن بیستم كجا؟ منوچهر آتشی

اين يكي از تضادهاي زندگي ما است كه آدم هميشه كار اشتباه را در بهترين زمان ممكن انجام مي دهد.((چارلي چاپلين))

بهترين راه براي اثبات صفاي ذهني ما نشان دادن خطاهاي آن است؛ نهر آبي كه ناپاكيهاي بستر خود را نمايش مي دهد به ما مي فهماند كه آب، پاك و صاف است.((الكساندر پوپ))

بي مايگي و بدكاري پاينده نخواهد بود. گيتي رو به رشد پويندگي است. با نگاهي به گذشته مي آموزيم كه آدميان، اشتباهاتي همچون برده داري، همسر سوزي و ... را رها كرده اند. خردورزي! آدمي را پاك خواهد كرد.((اُرد بزرگ))

بین زندگی انسان و حیوانات هیچ تفاوتی وجود ندارد جز در شکل و شیوه ای که اشتباه می کند یا خودش را باز نمی شناسد. فرناندو پسوا

بزرگترين اشتباهي كه افراد در زندگي مي‌كنند اين است كه از كاري كه آن را دوست دارند، امرار معاش [=گذران زندگي] نمي‌كنند.((مالكوم. اس. فوربز))

پوزش خواستن پس از اشتباه زيباست، حتي اگر از يك كودك باشد.((اُرد بزرگ))

به خودتان فضايي براي اشتباه كردن بدهيد تا فضايي براي رشد كردن داشته باشيد.((ران كافمن))

بيشتر مردم، باورهاي خودشان را با راستي و درستي اشتباه مي گيرند.((ادوين هاركنس اسپاينا))

بنابراین شعر گلگون‌سوار من، شورش من است علیه وضعیت دروغی جامعه روزگاری كه تندیس، نماد شكل سیاسی – اجتماعی آن است. ممكن است انتقاد این باشد كه: شورش عليه تندیس، گذشته را مراد می‌كند، نه آینده را. می‌گویم درظاهر بله؛ چون تا آن لحظه زیبایی گذشته قطعیت دارد، و ما یك زیبا را كشته‌ایم و نعشش را زیر پای یك تندیس دن كیشوتی گذاشته‌ایم. زیبایی آینده باید در استمرار زیبایی گذشته به وجود آید. حرف من این است كه ما گذشته خود را ادامه نداده‌ایم و امروز ما (یا آن روز ما) بر اساس گذشته ما پی‌ریزی نشده است. ما خود را منقطع كرده‌ایم و سپس خانه‌ای در باد بنا نهاده‌ایم. من علیه این انقطاع غلط همیشه شوریده‌ام، یعنی به ندای طبیعت خودم جواب داده‌ام. منوچهر آتشی

بزرگترين اشتباه و چاله ي زندگي يك [ فرد ] زياده خواه در آن است كه پيش از كسب آمادگي لازم، پشت ميز مديريت بنشيند.((ارد بزرگ))

تا زمانی که انسان گمان می کند وجودش می تواند برای جلوگیری از خطا و اشتباه مفید باشد باید در پست خود باقی بماند. آندره موروا