سخنان بزرگان در مورد آرزو

آرمان هنر اگر جغجغه ي رنگين به دست كودك گرسنه دادن يا رخنه ي ديوار خرابه نشينان را به پرده اي تزئيني پوشاندن يا به جهل و خرافه دامن زدن نباشد، پيشرفت انسان است... هنرمند، بالقوه مي تواند منجي جهان باشد، چرا كه با يقين كامل مي توان حكم كرد كه دل و دماغ جلاد شدن را ندارد.((احمد شاملو)) 

آن كه اميد دارد هر چهار فصل سال بهار باشد، نه خود را مي شناسد، نه طبيعت را و نه زندگي را.((فرانسوا ولتر)) 

خدا اميد و خواب را براي جبران غم هاي زندگي به ما ارزاني داشته است.((فرانسوا ولتر)) 

حتي زماني هم كه بدون اميد زندگي مي كنيم، آرزوهايي داريم.((دانته)) 

همه چشم اميد به محبت ديگران دوخته اند و بيخبر از آنند كه خود نيز مي توانند عامل محبت براي ديگران باشند.((فرانسيس بيكن)) 

خوشبختي، تحقق تدريجي هدف و آرماني ارزشمند است.((برايان تريسي)) 

هرگز فقرا و بيچارگان را كوچك نشماريد و سرنوشت و داستان زندگي آنها را با ديده تحقير ننگريد. زيرا زماني مي توانيد بر خوشبختي هميشگي خود اميدوار باشيد كه دست مستمندان و بينوايان را بگيريد.((لافونتن)) 

انسانهاي ماندگار به چيزي جز آرمان نمي انديشند.((ارد بزرگ)) 

ايمان به حقيقت را هدف و مقصد اساسي زندگي خود قرار دادن و تكاليف را از روي وجدان به جا آوردن، طبع مرد را بلندتر و كاملتر مي سازد. يكي را دوست داشتن و حيات او را آرزو كردن و ديگري را دشمن داشتن و مرگ او را خواستن، ناگزير طبع آدمي را تاريك مي سازد.((كنفوسيوس)) 

نمي توانيد به ساختن دنياي بهتر اميد داشته باشيد؛ مگر آنكه تك تك افراد جامعه پيشرفت كنند. به اين منظور هر يك از ما بايد جز اينكه به پيشرفت خود مي انديشد، در برابر همه افراد بشر نيز احساس مسؤوليت كند. وظيفه ما اين است كه براي كساني كه مي توانيم، مفيد باشيم.((ماري كوري)) 

نقاشي، آرزوها و اميال پنهان انسان را آشكار مي سازد.((اگوست رودن)) 

وقتي دوست مي داري، دلت مي خواهد زنده باشي و وقتي كينه مي ورزي، آرزوي مرگ مي كني.((كنفوسيوس)) 

اگر مي دانستيد كه يك محكوم به مرگ هنگام مجازات تا چه حد آرزوي بازگشت به زندگي را دارد، آنگاه قدر روزهايي را كه با غم سپري مي كنيد، مي دانستيد.((ابوعلي سينا)) 

آرزو دارم كه تا آخرين لحظه، وجودم ثمره بخش باشد و هنگامي بميرم كه هيچ كاري از من برنيايد.((جرج برنارد شاو)) 

شيميداني كه از قلب خود، عناصر شفقت، احترام، آرزو، توجه، تأسف، شگفتي و بخشايش را گرفته و آنها را با هم تركيب مي كند، اتمي را مي سازد كه عشق نام دارد.((جبران خليل جبران))