بونیر، جزیره‌ای واقع در سواحل شمال آمریکای جنوبی در نزدیکی بخش غربی ونزوئلا است و مانند بسیاری از جزایر کارائیب، برده‌داری در آن تاریخ طویلی داشته است.
اروپایی‌ها برای اولین بار در سال ۱۴۹۹ به «بونیر» آمدند، و بعد از اینکه دیدند این جزیره برای کشاورزی در مقیاس بزرگ کاملاً بی‌ارزش است، تصمیم گرفتند در آنجا اقامت نکنند. در عوض، جمعیت بومی جزیره را به بردگی گرفتند و آنها را با کشتی برای کار در مزارع بزرگ به جزیره هیسپانیولا فرستادند. بونیر در طول پانزده سال تقریباً بدون سکنه شد. این موضوع ادامه داشت تا زمانی که یک فرمانده اسپانیایی تعدادی گاو به آنجا برد و در جزیره به دامپروری و پرورش گاو پرداخت، این‌گونه اسپانیولی‌ها متوجه شدند، بونیر می‌تواند محلی برای پرورش دام، توسط بومیان باشد. در طول چند سال کارگران را به جزیره برگرداندند و جزیره تبدیل به مرکزی برای پرورش احشام ازجمله گوسفند، بز، خوک، اسب و الاغ شد.
کلبه‌های سنگی نارنجی/قرمز، محله زندگی بردگان، هنوز هم در بونیر دیده می‌شود.
در سال ۱۶۳۳، هلندی‌‌ها، بونیر و جزایر اطراف کوراسائو و آروبا را تحت سلطه خود درآوردند. بزرگترین جزیره، کوراسائو، مرکزی برای تجارت برده بود، در حالی که بونیر به جزیره‌ای برای کشت و زرع شرکت‌های هلندی تبدیل شد.
بردگان آفریقایی مجبور بودند در مزارع پرورش ذرت، کارگاه‌های چوب‌بری و برداشت نمک از زمین‌های گسترده نمک، کار کنند. محل‌های زندگی کوچکی که برای بردگان از سنگ ساخته‌شده بود، ارتفاعی به اندازه نصف قد یک مرد و ورودی بسیار کوچکی داشت. برخی از این خانه‌‌های کوچک، که حتی به اندازه ایستادن یک مرد هم جا نداشت، برای خوابیدن چهار تا شش نفر استفاده می‌شد. این کلبه‌ها هنوز هم در منطقه اطراف رینکون و در امتداد مزارع نمک دیده می‌شوند، تا گذشته تلخ بونیر را یادآوری کنند. چند سال پیش، کلبه‌ها بازسازی شدند اما پشت‌بام کاهگلی آنها با تخته‌های سه‌لا بادوام‌تر جایگزین شد، تا احتیاج به تعمیر و نگهداری دائم نداشته باشند.
