مختارنامه(رباعیات) عطار

از تفِّ دلم می به صباح ای ساقی

جوشیده چو گشت شد مباح ای ساقی

مستی و مُقامری بسی بهتر از آنک

بر روی و ریا کنی صلاح ای ساقی

گر سبز خطی است، گوشهای خالی گیر

بر مفرش سبزه، رو، کَمِ قالی گیر

اندیشهٔ حال زیر خاکت تا کی

عمر تو چو باد میرود حالی گیر

بر آب روان و سبزه ای شمع طراز

می در ده و توبه بشکن و چنگ بساز

خوش باش که نعره میزند آب روان

میگوید: رفتم که دگر نایم باز

مهتاب به نور دامن شب بشکافت

میخور که دمی خوشتر ازین نتوان یافت

خوش باش و بیندیش که مهتاب بسی

خوش بر سر خاک یک به یک خواهد تافت

چون عهده نمیکند کسی فردا را

یک امشب خوش کن دلِ پر سودا را

مینوش به نور ماه ای ماه که ماه

بسیار بتابد که نیابد ما را

بر روی گل از ابر گلاب است هنوز

در طبع دلم میل شراب است هنوز

در خواب مشو چه جای خواب است هنوز

جانا! می ده که ماهتاب است هنوز

دل گرچه ز عمر پیش خوردی دارد

می ده که دلم هنوز گردی دارد

بر زردی آفتاب دَر دِه می سرخ

کاین زردی آفتاب دردی دارد

روزی که بود روز هلاک من و تو

از تن برهد روانِ پاک من و تو

ای بس که نباشیم وزین طاق کبود

مه میتابد بر سر خاک من و تو

آن لحظه که از اجل گریزان گردیم

چون برگ ز شاخ عمر ریزان گردیم

عالم ز نشاط دل به غربال کنید

زان پیش که خاکِ خاک بیزان گردیم

ای دل چو درین راه خطرناک شوی

از کار زمین و آسمان پاک شوی

مهتاب بتافت، آسمان سیر ببین!

زان پیش که در زیر زمین خاک شوی

خواهی که غم از دل تو یک دم بشود

میخور که چو می به دل رسد غم بشود

بگشای سر زلف بتان، بند ز بند،

زان پیش که بند بندت از هم بشود

صبح از پس کوه روی بنمود ای دوست

خوش باش و بدان که بودنی بود ای دوست

هر سیم که داری به زیان آر که عمر

چون درگذرد نداردت سود ای دوست

بشکفت گل تازه به بستان ای دوست

بر زمزمهٔ هزار دستان ای دوست

میدان به یقین که تو بدین دم که دری

گر جهد کنی رسید نتوان ای دوست

هر روز برآنم که کنم شب توبه

وز جام پیاپی لبالب توبه

و اکنون که شکفت برگ گل برگم نیست

در موسم گل ز توبه یارب توبه

جانا گل بین جامهٔ چاک آورده

وز غنچه صباش بر مغاک آورده

می خور که صبا بسی وزد بی من و تو

ما زیر کفن روی به خاک آورده