رباعیات مولوی

در عهد و وفا چنانکه دلدار منست

خون باریدن بروز و شب کار منست

او یار دگر کرده و فارغ شسته

من شسته چو ابلهان که او یار منست

بر هر جائیکه سرنهم مسجود او است

در شش جهت و برون شش، معبود اوست

باغ و گل و بلبل و سماع و شاهد

این جمله بهانه و همه مقصود اوست

زان می خوردم که روح پیمانه اوست

زان مست شدم که عقل دیوانهٔ اوست

شمعی به من آمد آتشی در من زد

آن شمع که آفتاب پروانهٔ اوست

جانی و جهانی و جهان با تو خوش است

ور زخم زنی زخم سنان با تو خوش است

خود معدن کیمیاست خاک از کف تو

هرچند که ناخوشست آن با تو خوش است

در بتکده تا خیال معشوهٔ ما است

رفتن به طواف کعبه در عین خطا است

گر کعبه از او بوی ندارد کنش است

با بوی وصال او کنش کعبهٔ ما است

بیرون ز تن و جان و روان درویش است

برتر ز زمین و آسمان درویش است

مقصود خدا نبود بس خلق جهان

مقصود خدا از این جهان درویش است

خویی به جهان خوبتر از خوی تو نیست

دل نیست که او معتکف کوی تو نیست

موی سر چیست جمله سرهای جهان

چون مینگرم فدای یک موی تو نیست

سر سخن دوست نمیرم گفت

دریست گرانبها نمیرم سفت

ترسم که بخواب دربگویم سخنی

شبهاست که از بیم نمیرم خفت

چونی که ترش مگر شکربارت نیست

یا هست شکر ولی خریدارت نیست

یا کار نمیدانی و سرگشته شدی

یا میدانی ز کاسدی کارت نیست

تا من بزیم پیشه و کارم اینست

صیاد نیم صید و شکارم اینست

روزم اینست و روزگارم اینست

آرام و قرار و غمگسارم اینست

جان و سر آن یار که او پرده‌در است

این حلقهٔ در بزن که در پرده‌در است

گر پرده‌در است یار و گر پرده‌در است

این پرده نه پرده است که این پرده‌در است

با ما ز ازل رفته قراری دگر است

این عالم اجساد دیاری دگر است

ای زاهد شبخیز تو مغرور نماز

بیرون ز نماز روزگاری دگر است

جانی که به راه عشق تو در خطر است

بس دیده ز جاهلی بر او نوحه‌گر است

حاصل چشمی که بیندش نشناسد

کو را بر رخ هزار صاحب خبر است

در مجلس عشاق قراری دگر است

وین بادهٔ عشق را خماری دگر است

آن علم که در مدرسه حاصل کردند

کار دگر است و عشق کاری دگر است

با عشق نشین که گوهر کان تو است

آنکس را جو که تا ابد آن تو است

آنرا بمخوان جان که غم جان تو است

بر خویش حرام کن اگر نان تو است