"سروساریناما" رشته‌کوهی در پارک ملیِ "جائو سروساریناما" می‌باشد که در جنوب‌غربی ایالت بولیوار در ونزئولا و نزدیکی مرز برزیل واقع شده است.
همچنین از این کوه با عنوان "تاپوی" نیز یاد می‌شود. نام این کوه از افسانه‌ی بومی این منطقه، یعنی "سرخپوستان یاکوانا" نشات گرفته است. این نام، اشاره به یک روح شیطانی دارد که در غاری در بالای کوه زندگی می‌کند. گاهی اوقات، صدای این روح شیطانی در حال خوردن گوشت انسان از اعماق کوه‌ها شنیده می‌شود؛ سپس صدای وحشتناکی مانند "ساری...ساری..." به گوش می‌رسد.
"تاپوی" در یکی از دور افتاده‌ترین مناطق کشور واقع شده که نزدیک‌ترین جاده به آن، صدها مایل آن طرف‌تر است. برخلاف تاپوی، سروساریناما پوشیده از درخت‌هایی با ارتفاع ۱۵ تا ۲۵ متر است که کاملا منطقه را پوشانده است؛ به‌طوری که اگر از بالا به آن نگاه کنید چیزی جز درخت نخواهید دید. این زیست‌بوم دورافتاده، گونه‌های بسیاری از گیاهان و حیوانات بومی را در دل خود جای داده است.
برجسته‌ترین ویژگی سروساریناما که آن را به‌نحوی متمایز می‌سازد، گودال‌های عظیم‌الجثه‌اش است که مجموعا ۴ عدد هستند. از میان این ۴ گودال، بزرگترین آنها، "سیما هامبولت" نام دارد که ۳۵۲ متر عرض و ۳۱۴ متر عمق دارد. البته عرض گودال سیما هامبولت در عمق‌های پایین‌تر، به ۵۰۲ متر هم می‌رسد. "سیما مارتل" دیگر گودال معروف این منطقه است که دست به اندازه‌ی سیما هامبولت بی‌نظیر می‌باشد. عمق این گودال ۲۴۸ متر است. هر دو گودال تقریبا دایره‌ای شکل هستند و تنها ۷۰۰ متر از یکدیگر فاصله دارند. منظره‌ی این گودال‌ها از بالا بسیار شگفت‌انگیز است.
این گودال‌ها برای اولین بار توسط خلبانی به‌نام هری گیبسون در سال ۱۹۶۱ کشف شدند اما اولین اردوی اکتشافی به این منطقه در سال ۱۹۷۴ انجام شد. این گروه، متشکل از جهانگردان و متخصصان بسیاری بود که با کمک طناب به داخل این گودال‌ها رفتند؛ اما دریافتند که بیرون آمدن از این گودال‌ها اصلا کار ساده و راحتی نیست. هر چه بیشتر به عمق گودال‌ها می‌رفتند، عرض آن بیشتر شده و در نتیجه باعث تاب‌خوردن آزادانه‌ی طناب می‌شد. بعد از چندین روز تلاش سخت برای بریدن درختان، بالاخره موفق شدند فضایی باز برای فرود هلیکوپتر درست کنند. در نهایت با استفاده از نردبان کابلی (نردبان‌هایی از جنس طناب که از هلیکوپتر آویزان می‌شود) بیرون آمدند اما فقط خدا می‌داند که چند گونه از گیاهان نادر و کمیاب در خلل نجات آنها از بین رفت.
دومین اردوی اکتشافی دو سال بعد از آنان و بسیار مجهزتر به این گودال‌ها سفر کردند. این گروه، سومین گودال به‌نام "سیما د لا لوویا" را کشف کردند که غاری از جنس سنگ کوارتز بود. حدوداً به‌مدت ۲ دهه، سیما د لا لوویا با طول ۱.۳۵ کیلومتر، بلندترین غار "کوارتزی" شناخته‌شده در جهان بود.
