اشعار دفاع مقدس

به دنبال کدام واحد گمشده 
می گشتی 
احد! 
در نیزارهای هویزه 
که باژگونه و آسیمه 
می آیی 
تو قامت بلند رنجی 
بی گمان چشمان غم آلودت 
سیاه تر است 
شکسته باد دست سیاه سرمایه! 
دستمالی از جلبک های سبز 
بر پیشانی 
چلچراغی از قطره های خون 
در دست 
رگ های بگشوده تو 
ساقه های همیشه شکوفای صنوبر است 
هزار چلچله رنج 
بر شانه هایت 
آشیانه کرده است 
هزار زخم 
در دست هایت 
و در سینه ات 
هزار غم 
نشسته است 
شکسته باد دست سیاه سرمایه 
خوشه های پربار گندمزارت 
آبستن بسیاری است 
و دست توانای عشق 
خرمن هایت را در باد 
افشان خواهد کرد 
رؤیای سبزت 
در مرداب ها 
می تابد 
در نیزارها 
و باد 
در نیزارها 
می خواند 
باد 
در سر نیزه ها 
می خواند 
کدام داس کینه 
بافه های سیاه کاکلت را 
سوزاند 
«احد» 
شکسته باد دست سیاه سرمایه! 
اکنون 
رنجبران 
غریو سر داده اند 
و مرگ 
آوازه خوان 
می گذرد 
صدای پای تو 
دیگر 
ترانه خستگی را 
در گوش کوچه های محله علیا 
تکرار نخواهد کرد 
انسان بار زمان را بر دوش می کشد 
و مسلسل خونین خود را 
تا سرزمین خود را 
تا بستیزد 
خویشتن را 
بستیزد آه! 
باری 
در جبهه های جنوب 
جهنم در صبح آغاز می شود 
و مرگ 
بال هایش را 
می گشاید 
رد هزار واحه گمشده 
بر چهره خوزستان مجروح 
چرک و زشت 
چون تبخاله 
افتاده است 
هزار کبوتر شیدا 
در شعله زار جنگ 
پر سوخته اند 
در نخلستان خاکستری 
گرگان و روبهکان 
زوزه می کشند 
و کفتار جنگ 
لاشخورها را 
شبانه می خواند 
آه! 
باتلاق های هویزه 
حفره های آلوده ستم و سیاهی 
چه اندازه در خود دارید 
پیکرهای سیمین سرخ جامگان را 
شکسته باد دست سیاه سرمایه! 
کفتار جنگ 
زوزه کشد 
و ابر 
دانه های درشت خون و سرب 
و زهر 
می بارد 
و من 
به تماشای مردم ایستاده ام 
که مرگ 
او را 
در بازوان گرفته 
و در مخملی از خون و باروت 
فرو پوشیده است 
مردی از تبار سینه چاکان 
که بر هفت دریای عشق می رانند 
و دشت های ظفر را 
به زیر گام می کشند 
و با سینه های شکافته 
و دهانه پر آتش 
سرودخوان 
می گذرند 
و زندگانی را 
چون عشق 
زیبا می خواهند در جبهه های جنوبی 
تمامی مرگ بود 
و دشمن 
که خاک تو را 
آلوده کرده بود 
با گاز خردل 
با باروت 
و با عفونت حضورش 
در جبهه های جنوبی 
میقات مرگ بود 
یا حج اکبر 
«احد!» 
بریده باد دست سیاه سرمایه!

زمین در التهاب خویش می سوخت 
دلم در سوره ی تشویش می سوخت
غروب از راه رفته باز می گشت
و شب از روبه رو آغاز می گشت
من و شب از ازل همزاد هستیم
دوباره آمد و با هم، نشستیم
دو آیه مولوی در جام من ریخت
شرر از کوه خاموشم برانگیخت
دوباره شعله شد در من شرر زد
دوباره کاروان زنگ سفر زد
مرا به شانه های خویش بردند
به من آئینه ای آبی سپردند
درون آینه عکس شما بود
کنار عکستان، عکس خدا بود
کبوتر در کبوتر بال بودید
همه زخمی ولی خوشحال بودید
مرا بردید و خود را هم ندادید
مرا راهی به درگاهم ندادید
پس از آن قسمتم یک روح دلسرد
دلی پیچیده در شولایی از درد
پَرِ گل بارِن قله قل بِکه
اِ باخ زرد وخْتَ گل بکه
هرچه کوتِر و ویرا رد بونه
اگر بزانی کر مردن چونه
مِنه و وختِ تینی مردن
جنازه خود و کول خود بردن
الان چن ساله چَوِرِ مرگم
پیوتار و هِشک و بی بار و برگم
جو و دوزخ آگر چولَ هناصم کی
لیْ شو سید سینی تقاصم
ولی ای ایل از پا مانده ی من
غرور از نفس وامانده ی من
ببین ای سرزمین زخم خورده
شکوه زخم های ناشمرده
هنوز این سرزمین مشتاق خون است
به دست عقل ما جام جنون است
هنوز این خاک تشنه داغ دارد
شقایق از عطش جان می سپارد
به لبهایم دو حافظ می بریزید
دو سعدی عشق پی در پی بریزید
که می خواهم سماعی تازه تر را
پر از ترکش کنند این خیره سر را
که شاید سرزمینم جان بگیرد
شب همزاد من پایان بگیرد
شما که خنجری در پشت دارید
و جان را هدیه ای در پشت دارید
شما که خودخوریها پیرتان کرد
غم نامردمی، جان سیرتان کرد
امید سرزمین من شمایید
دلم می گیرد از اینان کجایید؟



ترجمه ابیات کردی:
برگ گلی بیاورید که در شور و جوشش و غلیان باشد
این باغ زرد هنگام به بار نشستن گل های آن است
کبوترهای شهید ما همه از اینجا رد شده اند
راستی تو می دانی که پسر مردن چه رنجی دارد؟
به واقع از تشنگی مردن می ماند به وقتیکه جنازه خود را بر دوش خود حمل کنی
من سالهاست که چشم به راه مرگم و بعد از شما مانند درختی خشک
بی برگ و پوکم مثل گرمای دوزخ و جهنم آتش از نفس هایم بر می خیزد
دیگر کی از این شب تاریک و سیاه تقاص و انتقام مرا می گیری