اشعار دفاع مقدس

با یاد شهیدان عاشق «ماشاالله سرهنگی» 
بیا عاشقی را رعایت کنیم 
ز یاران عاشق حکایت کنیم 
از آن ها که خونین سفر کرده اند 
سفر بر مدار خطر کرده اند 
از آن ها که خورشید فریادشان 
دمید از گلوی سحر زادشان
غبار تغافل ز جان ها زدود 
هشیواری عشق بازان فزود
عزای کهنسال را عید کرد 
شب تیره را غرق خورشید کرد 
حکایت کنیم از تباری شگفت 
که کوبید درهم، حصاری شگفت 
از آن ها که پیمانه ی «لا» زدند 
دل عاشقی را به دریا زدند 
ببین خانقاه شهیدان عشق 
صف عارفان غزل خوان عشق 
چه جانانه چرخ جنون می زنند 
دف عشق با دست خون می زنند 
سر عارفان سرفشان دیدشان 
که از خون دل خرقه بخشیدشان 
به رقصی که بی پا و سر می کنند 
چنین نغمه ی عشق سر می کنند : 
هلا منکر جان و جانان ما 
بزن زخم انکار بر جان ما 
اگر دشنه آذین کنی گرده مان 
نبینی تو هرگز دل آزرده مان 
بزن زخم این مرهم عاشق است 
که بی زخم مردن غم عاشق است 
بیار آتش کینه نمرودوار 
خلیلیم! ما را به آتش سپار 
که پروانه – در خلسه- طی طریق 
به پایان برد با دو بال حریق 
در این عرصه با یار بودن خوش است 
به رسم شهیدان سرودن خوش است 
بیا در خدا خویش را گم کنیم 
به رسم شهیدان تکلم کنیم
مگو سوخت جان من از فرط عشق
خموشی ست هان! اولین شرط عشق 
بیا اولین شرط را تن دهیم 
بیا تن به از خود گذشتن دهیم 
ببین لاله هایی که در باغ ماست 

چو فریاد با حلق جان می کشند 
تن از خاک تا لامکان می کشند
سزد عاشقان را در این روزگار 
سکوتی از این گونه فریادوار 
بیا با گل لاله بیعت کنیم 
که آلاله ها را حمایت کنیم 
حمایت ز گل هاگل افشاندن است
هم آواز با باغبان خواندن است.... منبع :کتاب حماسه های همیشه جلد 1 صفحه 389

دیشب از چشمم «بسیجی» می چکید 
از تمام شب «دوعیجی» می چکید
باز باران شهیدان بود و من
باز شب های «مریوان» بود و من
دست هایم باز تا «آهنج» رفت
تا غروب «کربلای پنج» رفت
یادهای رفته دیشب هست شد
شعرم از جامی اثیری مست شد
تا به اقیانوس های دور دست
هم چنان رودی که می پیوست شد
مثنوی در شیشه ی «مجنون» نشست
آن قدر نوشید تا بدمست شد
اولین مصرع چو بر کاغذ دوید
آسمان در پیش رویم دست شد
کوچه های پیچ پیچ خاک، آه!
پشت پرچین تنم بن بست شد
یک نفر از ژرفنای آب ها
آمد و با ساقی ام هم دست شد
خواب دیدم «کربلا» باریده بود
بر تمام شب خدا باریده بود 
خواب دیدم خاک هم بستر نداشت
یک نفر می سوخت، خاکستر نداشت
خواب دیدم مرگ هم ترسیده بود
آسمان در چشم ها ترکیده بود
ای غریو توپ ها در بهت دشت! 
آه ای اروند! ای «والفجرهشت»!
در هوا این عطر باروت است باز
روی دوش شهر تابوت است باز
باز فرهادم بگو تدبیر چیست؟
پای این «البرز» هم زنجیرِ کیست؟
پشت این لبخندها اندوه ماند
بارش باران ما انبوه ماند
هم چنان پروانه ها رفتید، آه! 
بر دل ما داغتان چون کوه ماند
خواب دیدم سایه ای جان می گرفت
یک نفر در خویش پایان می گرفت
در هجوم خاک تنها مانده ام
مردها رفتند و من جا مانده ام
خواب دیدم چشم ها انگور شد
اشک من مضراب و شب سنتور شد
در هجوم شعله ها دل ها تاخ شد
زیر باران چترها سوراخ شد
ای سواران بلندای سهیل
شوکران نوشان «گردان کمیل» 
آمدیم و قاف ها در قید ماند
قلب ما در «پاسگاه زید» ماند
طالب فرهادها جز کوه نیست
مرهم این زخم، جز اندوه نیست
عقده ها رفتند و علت مانده است
در گلویم «حاج همت» مانده است
زخمی ام، اما نمک حق من است
درد دارم، نی لبک حق من است
از خدا یک روح آویزان کجاست؟
شور شب های «قلاویزان» کجاست؟
«یسطرون» هم رفت و ما «نون» مانده ایم
بعد «لیلا» باز «مجنون» مانده ایم
پشت آغازی که اقیانوس شد
در سکوت خویش «جیحون» مانده ایم
فاتحان رفتند و پای برج ها
در تکاپوی شبیخون مانده ایم
بعد اتمام بیابان ها هنوز
ما بیابانگرد و «مجنون» مانده ایم
بحر مرداب است بی امواج، آی! 
عشق یک شوخی ست بی «حلاج» آی! 
یک نفر از خویش دلگیر است باز
یک نفر بغض گلوگیر است باز
جان من پوسید در شبغارها
آه ای خمپاره ها! خمپاره ها!

مثل باران، مثل چشمه، مثل رود
مثل باغ و غصه و شعر و سرود
مهربانی با تو معنا می گرفت
آسمانی در دلت جا می گرفت
دستهایت هر سحر وقت نماز
غرق می شد در گل و راز و نیاز
چشمهایت غرق تبسم می شدند
با گل و سجاده همدم می شدند
دستهایت بوی بال و پر گرفت
ناگهان در آسمان ها پر گرفت
پر کشیدی، تا ستاره تا به اوج
پیکرت جاماند و اشکم موج موج
پیکرت را مثل یک گل کاشتیم
خاک را با بوی تو انباشتیم
خاک با بوی تو بالیدن گرفت
ابر هم احساس باریدن گرفت
بی تو این دنیا برایم تنگ شد
آسمان در چشم من بی رنگ شد
تا که امشب آمدی در خواب من
خنده کردی بر دل بی تاب من
بوی تو قلب مرا آرام کرد
اشکهای وحشیم را رام کرد
خانة تنگ دلم گلزار شد
مهربانی در دلم تکرار شد
بعد از این ای مهربانتر از بهار !
مثل یک آهوی تنها، بی قرار
من به دشت یاد تو رو می کنم
جای پاهای تو را رو می کنم.