پاسخ به:اشعار دفاع مقدس
آدم بالا می آورد
از بس بالا و پایین می دود
سد امیرکبیر تیر خورده است
چرا اخبار نمی گوید؟
ناصرالدین شاه با قلیانش شلیک می کند
چرا اخبار نمی گوید؟
آب ها هرز می روند وآدم ها هرز
چرا اخبار نمی گوید؟
در هر اداره ای
ناصرالدین شاه
ایستاده با تپانچه اش
به انتظار من!
به سبیل مبارکت قسم آقای دکتر!
من دیوانه نیستم
فقط آدم بالا می آورد
و پایین می رود آدم
سقوط می کنند برج های مراقبت
این قرص ها را از بلاد خارجه آوردند
تا من غنی سازی شوم
صد دیپلمات بالا می روند و
چند میلیارد می سوزد نفس هایم
(گفتم که من نفسم می گیرد
به بوی الکل این تب سنج ها هم حساسم)
دارم صندوق های مهمات را می شمارم از اول
هزار صندوق پایین
ده تابوت بالا
سهام مرگ چند است حالا؟
لطفا با آن ماشین حسابت این ها را ضرب کن در من
مرا ضرب کن در ستاره و موشک
موشک را ضرب کن در باران و باران را ضرب کن در گل
تمام زخم ها را ضرب کن در تمام دریاها
ببینم! دلتنگی ام چند شد؟
دارند تیر خلاص می زنند به ما
وقت نداریم
من می پرسم تو کوتاه جواب بده!
مگر تو ناصرالدین شاه نیستی
که روپوش سپید پوشیده
و این که بر گوشت گذاشته ای
تپانچه نیست
لطفاً بگو:
چه می شوند استخوان ها و گوشت ها؟
- خاک!
و خاک ها و جمجمه ها؟
- شاید زغال، شاید نفت!
و نفت ها؟
- دلار!
دلارها؟
- باروت!
- چه می شوند چشم ها و نفس ها؟
- باران!
و سنگ ها و میزها و عصاها؟
- خاکستر!
و گریه ها و خاطرات و غزل ها؟
- طوفان!
چه می شوند شهیدان؟
- شعر!
(این ها را من گفتم و تو سکوت کردی)
به ساعت اتاق شما
هنوز چند دقیقه ی دیگر فرصت هست
لطفا با قلمت شلیک نکن!
این هفت هزار تومان دیگر
فقط شلیک نکن!
یادت هست آن همه نخلستان
که می دوید رد صدایم؟
حالا در این شلوغی ممتد
دارد تمام می شود این ماه
این دریا
این کوه
این درخت
که پشت سر هم گلوله می خورد و شهادتین می گوید!
آن روز که گفتی بیمارستان
در بیمارستان به من یک برگه دادند و
سه النگوی مادرم پرنده شد!
گفتند: نام کوچک تان...
گفتم: دریا!
گفتند: از کدام شهر...
گفتم: دریا!
گفتند گروه خونی تان...
گفتم: دریا!
دریا پلاک گردن من بود
دریا لباس خاکی من بود
و نام دسته ی ما هم دریا بود
و نام تمام گردان ها دریاست
اروند هم به دریا می ریزد
آن ها به جای تماشای اروند
به من کپسول اکسیژن خالی دادند
و قرص هایی که بوی سیر له شده می داد
و آمپول ها
آن قدر که مرگ ذله شد از دستم
و گریه کرد
حالا نشسته ام این جا
و التماس نمی کنم به مرگ
با زخم هایم می خندم گاهی
و می خندم به سرنیزه های وطنی
به آدم هایی که نمی پرسند دزدی یا قدیس؟
تانکی یا پروانه؟
سنگی یا فرشته؟
به شب های بارانی
به گریه هم حساسم
و به دکترهایی که سبیل ناصرالدین شاهی دارند
به مجریان تلویزیون هم حساسم
به انسان ام پی تری
انسان سخت دل سخت افزار
انسان کولدیسک
به انسان یک مگابایتی
که حافظه اش را ریخته است در memory ها
و ممکن است پاک شود هر لحظه
دیلیت شود
فرمت شود
(باشد، یک هفت هزار تومانی دیگر دود می کنم، اما شلیک نکن)
شب ها نفس شکنجه است و باد شکنجه
گرما شکنجه است و سرما شکنجه
به روزنامه ها هم حساسم
اخبار بوی سیب ترشیده می دهد
حتی گاهی لحاف ترکش می شود و
صدای نفس ها ترکش
باد ترکش می شود و من منور می شوم در آسمان اتاقم
تمام آسمان سینی آتش می شود و
نفس هایم اسپند سوخته
با این همه
هنوز هفت هزار تومان دیگر دارم
و یک کپسول بیست هزاری دیگر
آقای دکتر!
به رژها و لاک ها
به استون و شوینده ها و ادوکلن ها هم حساسم
گفتم که تب ندارم
و فکر می کنم که شما شیمیایی شده اید!
تمام آدم ها شیمیایی اند و نمی دانند!
وگرنه چرا
کسی نفس نمی کشد این جا؟
در پیش چشم این همه ناصرالدین شاه
چشم حسود کور
دارم نفس می کشم آقای دکتر!
چهارشنبه 22 اردیبهشت 1395 3:51 PM
تشکرات از این پست
