اشعار دفاع مقدس

چيزي شکفته در من
شوري، صدايي، نوري، لبخندي
با من سرشار بال سوخته قمريان
چتري سوراخ سوراخ
در باراني بي‌امان
نوري پريده رنگ، که در پستوي خانه نهان مي‌شود
عطري غريب، که در تاريکي سرگردان است
شکوفه‌ي تاباني که رو به زمستان دارد
چيزي شکفته در من
جمله جهان را فرياد مي‌زنم
عطر وطن دهانم را پر مي‌کند

آن روز که در مدرسه تکبیر زدیم 
بر قوت دست خصم زنجیر زدیم 
تا شعشعه مهر ولایت دیدیم
در شام ستم ناله شبگیر زدیم 
با دست خدا گرگ ستم را راندیم
سر پنجه مهر بهر نخجیر زدیم 
تا رهبر ما گفت که تطهیر کنید
دیوانه ز خود به بحر تطهیر زدیم 
در همرهی معلم عشق نشستیم به بحث
بر محو ستم حقه ی تدبیر زدیم 
بر مدعیان زور ما شوریدیم
بر دشمن خلق نام تکفیر زدیم 
در حمله به حامیان زور تا پیوستیم 
در خانه زور حرف تسخیر زدیم 
آن روز که صبر خلق ما پایان یافت 
بر دولت ظلم مهر تغییر زدیم 
13 آبان 1365 عاصی

تفنگ ای یاور دیرینه من
رفیق و مونس بی کینه من
تفنگ ای بسته بر پشتم شب و روز
هلا ای شعله های تو، ستم سوز
مرا باور تویی ای یاور من
مرا یاور تویی ای باور من
بیا تا در ره ایران بجنگیم 
که ما همزاد باروت و فشنگیم
تفنگا، محرم راز منی تو
بدان که زندگی ساز منی تو
اگر چیره شود دشمن بر ایران
کند ایران ما یکباره ویران
همان کاری که با ما کرد چنگیز
کند این دشمن جلاد خون ریز
به فرمان هوس بر خاک ما تاخت
ولی در رزم با ماه عاقبت باخت
هزاران بی گنه را غرق خون کرد
اساس زندگی را واژگون کرد
تفنگ ای خصم را کوبیده در هم
ز تو دشمن شده در ماتم و غم
بیا تا هم قسم با رهبر خود
به پا داریم محکم سنگر خود
درون جبهه ها سنگر به سنگر
به زیر پرچم الله اکبر
به سوی دشمنان دین بتازیم
در این ره چون شهیدان سر ببازیم
ز تو خاک وطن آزاد گشته
تفنگ ای از تو من آباد گشته

پرواز را بهانه ی بال و پرم کنید
من هم کبوترم به خدا، باورم کنید
بالم ز لای لایی شب خواب رفته است
لختی رها ز وسوسه ی بسترم کنید
از غنچگی درآمدم و گل شدم، هلا! 
هنگام آن رسیده دگر پرپرم کنید
آغاز را به غفلت و وحشت گذاشتم
پس عاقبت به خیر، در این آخرم کنید
هستیم بی حساب، من و عقل و عافیت
آگاه از محاسبه ی محشرم کنید
امشب برای جشن خداحافظی، امیر! 
پرواز را بهانه ی بال و پرم کنید

مثل حقیقتی است که سال هاست با من است 
حس نگاهت
سال هاست که با من است
اما من گنگم، ماتم
در کوچه های سرگردانی
عقل و ادراک
من کودکم را گریه می کند
در آغوش نامادری زمین
آه، حس بلوغ بشر، کاش مرا به خود می آورد
تا حقیقت نامت را
دریابم

به یاد مفقودان...
بخوان به نام پرنده
که از تبار درختان است
و چشم‌اندازش هر سپيده
گلي از باغ آسمان
بخوان به نام چشمه
وقتي که مي‌جوشد
بخوان
که مردان کوچک ما
رنج هزار افسانه را
در سينه‌ي شقايق خويش
پنهان دارند
در کوله‌بارشان
خنجري‌ست
و نگاهشان
وسعتي تا جنگل
حماسه‌ي سبز آسمان باشد
وقتي که مي‌ميرند
وقتي که زنده مي‌شوند
آتش در کنارشان
آغاز زندگيست
آتش در نگاهشان
فرياد ديگريست