نامه (16)- نامه به يارانش وقت جنگ
وَ كانَ يَقُولُ عَلَيْهِ السَّلامُ لاَِصْحابِهِ عِنْدَ الْحَرْبِ:
با يارانش وقـت جنـگ مى فرمـود:
لاتَشْتَدَّنَّ عَلَيْكُمْ فَرَّةٌ بَعْدَها كَرَّةٌ، وَ لا جَوْلَةٌ بَعْدَها حَمْلَةٌ،
گريزى كه از پىِ آن برگشتن، و گردشى كه به دنبال آن حمله است شما را سخت نيايد،
وَ اَعْطُوا السُّيُوفَ حَقُوقَها. وَ وَطِّئُوا لِلْجُنُوبِ مَصارِعَها، وَ اذْمُرُوا
حقّ شمشيرها را ادا كنيد، پهلوى دشمن را به خاك رسانيد،
نفوس اَنْفُسَكُمْ عَلَى الطَّعْنِ الدَّعْسِىِّ، وَ الضَّرْبِ الطِّلَحْفِىِّ، وَ اَميتُوا
خود را براى زدن نيزه كارى، و ضربت شديد شمشير تشويق كنيد، صداها را در سينه خاموش
الاَْصْواتَ فَاِنَّهُ اَطْرَدُ لِلْفَشَلِ. فَوَ الَّذى فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَاَ النَّسَمَةَ،
نماييد، كه براى دور كردن ترس و بددلى مؤثر است. به خدايى كه دانه را شكافت و انسان را بهوجود آورد،
ما اَسْلَمُوا وَلكِنِ اسْتَسْلَمُوا وَ اَسَرُّوا الْكُفْرَ،
اينان از روى حقيقت اسلام نياوردند، اسلامشان از روى ترس بوده و كفر را در درون خود پنهان داشتند،
فَلَمّا وَجَدُوا اَعْواناً عَلَيْهِ اَظْهَرُوهُ.
و چون يار و ياور يافتند آن را ظاهر نمودند!
