ته دسه هيمه و رسن بورده / ته قد نشا و خرمن بورده
اتا دم راحت دنيا نکردي/ ته عمر صحرا بتتن بورده
لالالالا خسه تن بلاره / شه مار بوي پيرن بلاره
ته مه گره دايي توئه بلاره / ته شو مسه نشي خوئه بلاره
مسه لالا خوندسي تا صواحي / مسه داشتي آرزوئه بلاره
لالا دل دارنه ارمونه بلاره / بي ته دنيا مه زندونه بلاره
ته دوش مشته هيمه، من ته بلاره / ته دس پره پينه، من ته بلاره
يا نشاء کردي يا مال په دئي / ته سر ا تن خسه، من ته بلاره
لالا چش مشته اسري بلاره / ته مه دنياي خشيه بلاره
افتاب ته دل گوشه نوونه / بهار ته دسه ونوشه نوونه
اگه دنياي خشي مه بووشه / جان مار گرم کشه نوونه
لالالالا شه غمخواره بلاره / اسا ونه تن نخاره بلاره
معنی فارسی شعر:
دستت را هيزم و طناب بريده و زخمي کرده است/
قدت را نشاء و خرمن کوبي خم نموده است/
حتي يک لحظه در دنيا نياسودي/
عمرت در گشتن و دويدن در جنگل و صحرا تمام شده است/
لالالالا، به قربان تن خسته ات/
فداي بوي پيراهن مادرم بشوم/
به فدايت که مرا در گهواره تاب مي دادي/
به فدايت که شب ها برايم نمي خوابيدي/
برايم تا صبح لالايي مي خواندي/
به فدايت که برايم آرزوها داشتي/
لالا، به فدايت که دلم پر از حسرت و آرزوست/
بدون تو دنيا برايم زندان است/
به فدايت که کوله باري از هيزم بر پشتت نهادي/
به فدايت که دستانت پينه بسته است/
يا مشغول نشاء و يا به دنبال دام ها روانه بودي/
لالا، چشمم پر از اشک است، به فدايت/
تو خوشي دنياي من بودي/
خورشيد، حتي گوشه دل تو نمي شود/
بهار، نيز بنفشه دستانت نخواهد شد/
اگر تمام خوشي هاي دنيا برای من باشد/
هرگز ارزش خوابيدن در آغوش گرم مادر را نخواهد داشت/
لالا، به فداي غمخوار خودم/
به فدايش که اکنون تنش بيمار و رنجور است.
شعر از: شعبان نادري رجه،شاعر سوادکوهي.
