بقعه امام زاده عبدالله بخش چترود در مجاورت روستاهای ده زیر و دهنوا حدفاصل بی بی حیات و چشمه گز واقع شده است.
تشیع ایرانیان و عشق و علاقه آنان به اهل بیت عصمت و طهارت سابقه دیرینه دارد؛ اما گسترش آن مرهون حضور امام رضا در خراسان و آمدن سادات و علویون به ویژه برادران آن حضرت یعنی اولاد امام کاظم(ع) به ایران با هدف زیارت آن بزرگوار بوده است؛ از جمله نوشته اند حدود چهارصد نفر از سادات با حضرت فاطمه معصومه(ع) و ششصد نفر دیگر همراه احمد بن موسی معروف به شاع چراغ وارد ایران شدند.
امام هفتم حضرت موسی بن جعفر(ع) ملقب به کاظم، فرزندان زیادی داشته اند. یکی از فرزندان بلافصل آن حضرت عبدالله عوکلانی بن موسی الکاظم می باشد که نسل وی به عوکلانیون معروف اند.
ابوجعفر عبدالله عوکلانی بن موسی الکاظم، سیدی جلیل القدر بوده و نسل وی از پنچ فزرند منتشر گشته است که عبارتند از: مسی نصیبی، احمد، محمد، حسن و حسین، مسی نصیبی هشت فرزند داشته که یکی محمد نصیبی بوده و در سیرجان زندگی می کرده است.
محمد نصیبی نسلش از سه فرزند به نام های جعفر ملاح، الوالقاسم حسین و موسی بوده است.
اعقاب جعفر ملاح عبارتند از: ابوالحسن محمد، عبدالله و علی. از این که یکی از نوادگان امام کاظم به نام محمد نصیبی در سیرجان بوده و ایشان نواده ای داشته به نام عبدالله و با توجه به نزدیکی سیرجان به منطقه ای که بقعه امام زاده عبدالله واقع شده، می توان حدس زد که این امام زاده عبدالله همان عبدالله نواده محمد نصیبی است که از سیرجان به سامان هجرت نموده و ملجا و پناهگاه دوستان اهل بیت عصمت و طهارت گردیده و در همین منطقه رحلت کرده یا به شهادت رسیده و ارادتمندان خاندان پیامبر برای ایشان بقعه و زیارتگاه بنا نمودند.
جالب توجه این که کتاب های مقاتل الطالبیین مربوط به قرن چهار و منتقله الطالبییه مربوط به قرن پنچ هجری به حضور عموزادگان ایشان هم در سیرجان تصریح دارند که این مطلب گویای رفت و آمد این خاندان به منطقه می باشد.
