رباعیات خاقانی

ای راحت سینه، سینه رنجور از تو

وی قبلهٔ دیده، دیده مهجور از تو

با دشمن من ساخته‌ای دور از من

با دوری تو سوخته‌ام دور از تو

دود افکن را بگو که بس نالانم

دودی بر شد که دودگین شد جانم

بر من بدلی کرد به دل جانانم

دل گردانی مکن که سرگردانم

خاقانی ازین چرخ سیه کاسهٔ دون

چونی تو در این گلخن خاکسترگون

از چشم و دلی چو دیگ گرمابه کنون

کآتش ز درون داری و آب از بیرون

خاقانی اگر یار نماید رخسار

رخسار چو زر به ناخنان خسته مدار

از ناخن و زر چهره برناید کار

کز تو همه زر ناخنی خواهد یار

کو آن می دیرسال زودافکن تو

محراب دل من ز حیات تن تو

میخانه مقام من به و مسکن تو

خم بر سر من، سبوی در گردن تو

ای چشم بد آمده میان من و تو

داده به کف هجر عنان من و تو

از نطق فروبست زبان من و تو

من دانم و تو درد نهان من و تو

خود را به سفر بیازمودم بی‌تو

جان کاستم و عنا فزودم بی‌تو

هم آتش غم به دست سودم بی‌تو

هم سودهٔ پای هجر بودم بی‌تو

دل دل طلبید از پی ره دلجویم

بدرود کنان کرد گذر در کویم

گفتم که ز راه راه و دل دل کم کن

بنگر که من آه آه و دل دل گویم

صد ساله ره است از طلب من تا تو

در بادیهٔ طلب من آیم یا تو

جانی به سه بوسه شرط کردم با تو

شرطی به غلط نرفت ها من، ها تو

دل سغبهٔ عشق توست با تن مستیز

اینک دل و تن توراست با من مستیز

بیداد تو ریخت خونم انصاف بده

ای دوست کش و غریب دشمن مستیز

خاقانی را غم نو و درد کهن

آورد بدین یک نفس و نیم سخن

تا من به تو زنده‌ام به دل کس نکنم

چون من رفتم تو هرچه خواهی میکن

گاهی که کنی عهد و وفا با یاران

زنهار وفای عهد خود واجب دان

بی‌شکر خدا مباش هرگز نفسی

تا بر تو شود ابر کرم‌ها باران

گفتی که تو را شوم مدار اندیشه

دل خوش کن و بر صبر گمار اندیشه

کو صبر و چه دل کانکه دلش می‌گوئی

یک قطرهٔ خون است و هزار اندیشه

از حلقهٔ زلف تو سر افکنده‌ترم

وز جرعهٔ جام پراکنده‌ترم

گرچه ز شبه دل تو آزادتر است

از لعل نگین تو تو را بنده‌ترم

کو عمر؟ که داد عیش بستانم از او

کو وصل؟ که درد هجر بنشانم از او

کو یار؟ که گر پای خیالش به مثل

بر دیده نهد دیده نگرانم از او