بارها این نکته از سوی وهابیان مطرح شده است که مخالفان ایشان از میان مسلمانان، رفتاری انجام می‌دهند که کاملاً شبیه و منطبق با رفتار مشرکان است، مثلاً در توسل و طلب شفاعت از صالحان و اولیاء الهی که در قید حیات نیستند، و اموری چون نذر و قربانی و... این‌گونه اعمال را دقیقاً شبیه اعمالی می‌دانند که مشرکان زمان پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و نیز مشرکان زمان ما، در کنار بت‌های خود انجام می‌دهند. لذا به دنبال این تشبیه مسلمانان را به کفر و شرک متهم می‌سازند.[۱]
بطلان این قول در کتب و مقالات بسیاری به اثبات رسیده است که به صرف شباهت ظاهری نمی‌توان برای کسی حکم به کفر نمود،[۲] اما اکنون از یک زاویه‌ی دیگر به این مساله نگاه می‌کنیم و آن عبارت از این است که بر فرض، ما نیز مثل وهابیان به این مبنا اعتقاد داشته باشیم که با دیدن یک وجه شباهت ظاهری میان دو گروه، حکم یکی را به دیگری نسبت دهیم، در این صورت مناسب‌ترین لقبی که می توان برای وهابیان برشمرد این است که آن‌ها را شبیه خوارج و بلکه خود خوارج بنامیم.
به عبارت دیگر، اگر بنا باشد با شباهت، حکم گروهی، به دیگری سرایت کند، سوال این است که کدام گروه به دیگری شباهت بیشتری دارد، مسلمانان که به خدای یگانه ایمان داشته و بدان اعتراف دارند، و تمامی اعمالشان منطبق با آیین اسلام است، مسلمانان که تنها به خدا یگانه سجده می‌کنند و کسی جز او را عبادت و پرستش نمی‌کنند، به مشرکان شبیه‌ترند یا وهابیان که در تکفیر و حلال شمردن خون مسلمانان بی‌گناه دقیقاً بر مبنای خوارج عمل می‌کنند؟[۳]
پس سردمداران وهابیت باید بدانند که اگر مبنای ما شباهت ظاهری یک عمل باشد، آن‌ها در اعمالشان به مراتب به خوارج نزدیک‌ترند، تا سایر مسلمانان به کفار و مشرکین. پی‌نوشت:
[۳] مالکی، حسن بن فرحان، داعیا و لیس نبیا، ص۵۵، ناشر: مرکز دراسات تاریخی، اردن، ۲۰۰۴م
