اشعار محلی ملک‌ الشعرای بهار

اِمْشَوْ دَرِ بِهشتِ خُدا وٰایَهُ پِنْدَرِیٖ

ماهر عرس منن شو آرایه‌ پندری

او زهره گَه مِگی خَطِرَیْ ماهِرَه مِخَهْ

وَاز مُوشْتِری بزهره خَطِرْ خوایَهْ پِنْدَری

ماه تِمُوم‌، یوسفَ وُ زهره کنج ابر

از پُوشتِ پرده چشم زلیخایَهْ پِنْدَرِی

چُخْدِ فِلک مثال بساط جواهری

پُوْر از جواهِرَه‌، ته دِریایَه‌ْ پِنْدَرِی

یا وَخْتِ صُحْبِ‌، رویِ چمن واوُ نیمه‌وا

سیصد هزار نرگس شهلایَهْ پِنْدَرِی

اَیْ بُرِّ زر وِرَقْ که بِزِی چُخْدِ آسمون

چِسْبُنْده‌اَن‌ْ، بِرِی خَطِرِ مایَهْ پِنْدَرِی

چِسْبُنْدَه قُشْدِلی به کَغَذْباذِشْ آسمون

ور کهکشونش دُنْبَلَه پیدایَهْ پِنْدَرِی

سه خواهرون کشیده به پیش‌جدی قطار

سه چوچه دَنْبَلَهْ سرِ بابایَهْ پِنْدَرِی

گُسبَندِگر ‌نِگا بفلک‌، چهره با گُذَل

میدون شاخ جنگی و دعوایَهْ پِنْدَرِی

جوزا گیریفته گورَنَه افتاده پوشت گو

بومب فلک مثال گورگایه پندری

خرچنـگ کرده خف که بچسبه بِگُند او

ایساخ که پوشت لمبر جوزایه پندری

اُ‌و شیرِ گَز نگـا مِخَه گُندُم چرا کنه

نزدیک‌ خوشه وِسْتَدَه‌، چار وایَهْ پِنْدَرِی

عقرب نشسته پوشت ترازوی ظالمی

یا چالدار و شاطر و نونوایه پندری

نیمسب‌، نِصب تَن اَدِمَه‌ی تیرکمون بدست

نصب دیگش به عسب معینایه‌پندری

اُ‌و بوز‌غَلَر نگا، مِزِنَه ور بپیش چا

ازتوشنگی و، دل بته چایه پندری

ماهی به بوز مِگَه که اگر اَو مِخَی بُدُم

بوزپوز مگردنه که اُ‌وت لایه پندری

ای خیمگای شو بَزِیَ و ای عَرُسچه‌هاش

حکم عرسچه‌های مقوایه پندری

اینا همش‌ درغگنی و پوچ ای رفیق

از پوچ و از درغ چه تمنایه پندری

نزدیک‌اگر بری تو مبینی که هیچه نیست

اوکه ز دورگنبد مینایه پنده‌ری

از بس شنیده گوش توکلپتره و جفنگ

بالای آسمون خنه شایه پنده‌ری

هستک خدا مثال یکی پادشای پیر

آه‌رکش دمین عالم بام‌فه پنده‌ری

بالایِ آسمون تو مِگی عَرشَه و خدا

بالای عرش یکتنه ور پایه پندری

تو پندری خدا بمثال فریشتهٔه

یا نه مثال مزدم دنیایه پندری

هرجاکه را مره آدماش با خدش مرن

دیوون ختش چو حیطه مصفایه پندری

شُو تا سحر مُخُسبَه و از صُحب تا بِه شُو

مشغول جنب وجوش وپقلابه‌پتذری

هر روز دِ مینِ حُولی بیرونیَه مِگی

هر شو دمین حولی سیوایه پندری

لاپرت بنده هاره بزش هر سعت مدن

لاپرت‌ها دمین پکتهایه پندری

فم‌برت هاژه هی مخنه هی حکم مده

حکمش د حق ما و تو مجرایه ‌پندری

هرکس که مومنه به بهشتش متپثن

اونجه اجیل مجتهدا رایه پند‌ری

هرکس که کافر بجهندم مره یقین

اونجه بری مو و تو درش وایه ه‌پندری

یک بنده ر مکوشه یکی ر مزاینه

قِصّابَه العیاذم و ما مایَه پِندَ‌رِی

آجاش دلش نسخته بذی مردم فقیر

او دشمنِ فقیر و مِقیرایَه پِندَرِی

رزق خلایقاره د صندق قیم منه

بخشیدنش بخلق به دلخوایه پندری

از عاقلا مِگیرَه مِبَخشه به جاهلا

از بیخ عدوی مردم دانایه پندری

دانا بِرِی دو پول دَرِ دِکّون مَعَطّلِه

احمق نشسته مین‌ اتل‌، شایه پنده‌ری

نون و دِراغ و هِندَوَنهٔ کَغ اگر نبود

درویش‌ پیش زن بچه رسوایه پندری

اخکوک و نون کنجل وزردک اگررسید

کارگر دمین کرخنه آقای پندری

مردم به‌عیدآلیش مکثن رخت ورخت ما

آلیش نرفته‌، پست تن مایه پندری

خرکس برو که یک بیک کار خرکسا

امروزشا نمونهٔ فردایه پندری

با کیسن خلی‌ امدن ما بذی بساط

تنها بری‌ نگا و تماشایه ‌پندری

فرخ اگر جواب کنه ای قصیده ره

با ما هنز مثال قدیم وایه پند‌ری

ما یک کِلیمه گفتم از اسرار و گپ تموم

کار خدا بهار معمایه پندری

یقین درم اثر امشو بهایهای مو نیست

که یار مسته و گوشش بگریه‌های مو نیست

خدا خدا چه ثمر ای موذناکامشو

خدا خدای شمایه خدا خدای مو نیست

نمود خو‌نمه پامال و خونبها مه نداد

زدم چو بر دمنش دست‌، گفت پای مو نیست

بریز خونمه با دست نازنین خودت

چره که بیتر ازی هیچه خونبهای مو نیست

بهار اگر شو صدبار بمیرم از غم دوست

بجرم عشق و محبت‌، هنوز جزای مو نیست

گفتی که ممیر وخته مو لبیکمه گفتم

هی هی بخدا خوب تو گفتی مو شنفتم

ای شیر نر عشق‌، تقلای مو پوچه

ای بوده مقدر که بچنگال توبفتم

تا زور دری تیز بزن بازوی صیاد

مو کِفتَرِ جُون سَختُم و آسُون نَمِیُفتُم

گفتم که بپایت نخلد خار و مو امشو

با جاروی مژگون سر راه تو ره رُفتُم

دیشو بخیال صدف سینهٔ صافت

تا وقت سحر مُروِرِیِ اشک مُسُفتُم

همدوش بهارُم مو که هم‌جفتُمُ هم‌طاق

در بی‌طَقَتی طاقُم و با یاد تو جُفتُم

روی ماهت‌ ر ببین تا عشقم باور کنی

رنگ زردم ر ببین تا جورت کمتزه کنی

نصب شو وخت که بوی زلفهات ر مشنوم

کرببینی روزمز، خاک سیا وزسرکنی

زلف کر لیلیزآزی بیشتر مزن قیچی که واز

مثل پیشتر نِمْتَنی چرخ مُو رَ چِنْبَرْ کِنِی

ای بهار اُ‌قذر به پیش مو مخن والنازعات

گر بحال مو بیفتی الذی را ز برکنی

زلفای قجریر درهم و بشکسته مکن واز

درهای سلامت ر بروم بسته مکن واز

گر مار مخی‌،‌ها، نمخی نه‌، دوکلیمه

اینبار مور مثل همه بار خسته مکن واز

یار اینجیه ا‌مشو مخن‌ آوازه موذن

تام‌، خادم مچد، درگلدسته مکن واز

از زلف کتا ابروی پیوسته شو و روز

عمرم رکتا، رنجم ییوسته مکن واز

مو مخام خوذم بزو ‌چشمه نوشت بزنم

لبام غنچه کنم شرق توگوشت بزم‌نم

دل تو سنگ بیا دلت بدست مو بده

تا بمغز رقیب خرده فروشت بزم‌نم

ای بهار طور نمیری که بگن شکرکه مرد

گور بگورکه ز دستش بعذاب عالم بود

خوب آدم بمیره طورکه مخلوق بگن

ایها الناس کیک‌ه مرد عجب آدم بود

بالای نقره زلف سیارکله پا مکن

ای نازنین بشهر شلق شوربپا مکن

مثل همه بما مکنی ابروت تروش

ابکار ر با همه بکن اما بما مگن

خون کزد چشمای تو دلم ر وحیا نکرد

یکباربذش بگو: مکن ای بیحیا مکن

اگر مخی‌ه بهارکه دلت نگادری

اُ‌ه‌قذر بروی بچهٔ مردم نگا مکن

روی تو دیدم ز عمر دست کشیدم

چشم مو کاش کور مرفت که تور نمدیدم

ای بچه آهوی چین بروکه مو امروز

هرچه دویدم ردت‌، بذت نرسیدم

ابرو و چشمای تو چار آس و تو شاهی

دست خلی چار آس جورته دیدم