بخش دوم: دوران امامت‏

اوضاع دشوار دانشمندان مكتبى و مبارز
دشواريها و شكنجه‏هاى دانشمندان بزرگ و هواخواه اهل بيت نيزبسيار سخت بود. مگر آنان "شيعه" آل محمّدصلى الله عليه وآله نبودند؟! به همين‏دليل‏آنها هم بايد در بلايا وسختيها، ائمه‏عليهم السلام‏را مقتداى خويش قرار دهند. 
يكى از اين دانشمندان كه دچار سخت‏ترين بلايا شد محمّد بن ابو عميرازدى نام داشت كه در عين حال دانشمندى گرانقدر به شمار مى‏آمد. او درنزد عامه و خاصّه از همگان مطمئن‏تر، پرهيز كارتر و عابدتر محسوب‏مى‏شد. از جاحظ نقل شده كه در باره وى گفته است: محمّد بن ابو عمير، در ميان مردم روزگار خويش، در همه امور بى همتا و يگانه بود. همچنين جاحظ در توصيف وى گفته است: او يكى از سران رافضه بود. در روزگار رشيد به حبس افتاد تا زمانى كه منصب قضاوت را بپذيرد و نيزگفته‏اند علّت زندانى شدن وى اين بوده كه شيعيان و ياران امام موسى بن‏جعفرعليهما السلام را معرفى كند. به همين خاطر آن چنان مورد ضرب نيز قرارگرفت كه نزديك بود به خاطر دردهاى زيادى كه مى‏كشيد اقدام به‏اعتراف كند. چون محمّد بن يونس بن عبد الرحمن از تصميم او مطلع شدبه وى گفت: از خدا بترس اى محمّد بن ابو عمير! محمّد، شكيبايى واستقامت به‏خرج داد تا آنكه خداوند نيز زمينه آزادى او را فراهم ساخت. 
"كشّى" در رجال خود گويد: محمّد بن ابو عمير در روزگار حكومت‏هارون 120 ضربه چوب خورد و سندى بن شاهك او را مورد ضرب قرارداد. علّت اين امر پيروى او از تشيّع بوده است. او به زندان افتاد و آزادنشد تا آنكه 21 هزار درهم از مال خود پرداخت. 
همچنين روايت شده است كه مأمون او را زندانى كرد تا آنكه قضاوت‏يكى از شهرها را بر عهده او نهاد. 
شيخ مفيد در كتاب "اختصاص" در اين باره نوشته است: او 17 سال‏دربند بود و در طول اين مدّت دخترش كتابهاى او را دفن كرد. 4سال‏سپرى شد وتمام كتابها از بين رفتند. همچنين گفته‏اند: دختر محمّد بن‏ابوعمير كتابهاى پدرش را در اتاقى گذارد و باران آنها را از بين برد. از اين‏رو محمّد، احاديث را از حافظه خويش و نيز از روى آنچه قبلاً براى‏مردم نقل كرده و در دست آنان موجود بود، نقل مى‏كرد. وى روزگار امام‏كاظم‏عليه السلام را درك كرد، امّا از آن‏حضرت نقل حديث نكرده است. همچنين روزگار امام رضا و امام جواد را درك كرده و از آنها حديث نقل‏كرده است. سر انجام وى در سال 217ه. ق از دنيا رفت.(7)
نفوذ در دستگاه حكومت‏
شايد يكى از روشن‏ترين دلايل قدرت جنبش مكتبى در روزگار امام‏كاظم‏عليه السلام گسترش نفوذ عناصر اين جنبش در دستگاه حكومت و برخى ازنهادهاى رسمى آن بوده باشد و بعيد نيست كه رأس نظام نيز از اين حركت‏و هوادارى دست اندركارانش از اهل بيت‏عليهم السلام‏و لو بطور اجمالى مطلع‏بوده است، امّا به خاطر وجود علل و عواملى از كودتا عليه آنان احساس ‏ناتوانى مى‏ كرده است. 
پيش از نقل برخى از ماجراهاى تاريخى در باره اين نفوذ بايد بدانيم كه‏استحكام شبكهّ سازماندهى كه جنبش مكتبى از آن سود مى‏برد وتوانسته‏بود عناصر خود را در سطوح مختلف و در نهادهاى گوناگون وحساس‏نظام جاى دهد مى‏تواند نمونه خوبى براى سازمانها و تشكيلات مكتبى درهر جا قلمداد شود. 
1 - به نظر مى‏رسد كه برخى از استانداران و يا به تعبير آن روز، واليان، به جنبش وابسته بودند. به عنوان مثال شهر رى يكى از مراكز اهل‏سنّت در آن روزگار بود، با وجود اين والى اين شهر در جرگه دوستداران‏وهواخواهان اهل بيت جاى داشت. اين نكته را مى‏توان از كتاب "قضاءحقوق المؤمنين" نوشته ابو على بن طاهر الصورى به اسنادش از مردى ازاهالى رى دريافت. وى در اين كتاب گويد: يكى از كُتّاب يحيى بن خالد برما والى شد. مقدارى بقاياى خراج از او بر عهده‏ام بود كه اگر آن را مطالبه‏مى‏كرد فقير مى‏شدم. مى‏ترسيدم كه او مرا به پرداخت خراج مجبور سازدو مرا از نعمت و رفاهى كه در آن بودم محروم كند. به من گفته شد: او)والى (پيرو اين مذهب) شيعه (است، امّا من ترسيدم كه پيش او بروم، زيرا اگر اين خبر نادرست بود به وضعى كه از آن بيم داشتم، گرفتارمى‏شدم. اوضاع بدين گونه بود تا آنكه به خدا پناه بردم و به زيارت خانه‏خدا رفتم و مولايم امام موسى بن جعفرعليهما السلام را زيارت كردم و از حال‏خود پيش آن‏حضرت زبان به شكايت گشودم. آن‏حضرت پس از شنيدن‏عرايض من مكتوبى اينچنين نوشت:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ
بدان كه خداوند را در زير عرش سايه‏اى است كه كسى در زير آن‏سكنى نمى‏گزيند مگر آنكه فايده‏اى به برادرش رساند و يا مشكل او را برطرف سازد ويا دل او را شاد كند و اين برادر توست. والسلام‏
پس از گزاردن حج به شهر خود بازگشتم و شبانه به نزد والى رفتم و ازاو اجازه حضور طلبيدم و گفتم: من پيك امام موسى بن جعفرعليهما السلام‏هستم. يحيى خود پا برهنه آمد و در را به رويم گشود و مرا بوسيد و درآغوش گرفت و ميان دو چشمم را بوسه داد. هر بار هم كه از من درباره‏ديدن امام مى‏پرسيد، همين كارها را تكرار مى‏كرد و چون او را از سلامت‏حال امام مطلع ساختم، شاد شد وخدا را سپاس گفت سپس مرا به‏خانه‏اش داخل كرد و در بالاى اتاق نشانيد وخود رو به رويم نشست. نامه‏اى را كه امام خطاب به او نوشته و به دست من داده بود به وى تسليم‏كردم. او ايستاد و نامه را بوسيد و خواند. سپس پول ولباس طلبيد. پولهارا دينار دينار و درهم درهم و جامه‏ها را يك به يك با من تقسيم كردوحتّى قيمت اموالى را كه تقسيم آنها نا ممكن بود به من پرداخت. او هرچه كه به من مى‏داد، مى‏پرسيد: برادر آيا تو را شاد كردم؟ و من پاسخ‏مى‏دادم: آرى به خدا تو بر شادى من افزودى. سپس نام مرا از ليست‏بدهكاران ماليات حذف كرد و نوشته‏اى مبنى بر معافيت از پرداخت آن‏به من داد. من نيز با او خداحافظى كردم و بازگشتم. با خود گفتم كه من‏از جبران خدمات اين مرد ناتوانم جز آنكه وقتى در سال آينده به حج‏رفتم، برايش دعا كنم و چون امام موسى بن جعفرعليهما السلام را ديدم از آنچه اوبا من كرد، آگاهش سازم. چنين كردم و مولايم صابر -امام هفتم- عليه السلام راديدم و از آنچه ميان من و آن مرد گذشته بود، سخن گفتم. سيماى‏آن‏حضرت از شادى مى‏شكفت. عرض كردم: سرورم! آيا اين خبر موجب‏خوشحالى شماشد؟ فرمود: آرى. به خدا اين خبر مرا و اميرالمؤمنين‏وجدّم، رسول‏خداصلى الله عليه وآله، و خداى متعال را مسرور كرد.(8)
2 - على بن يقطين وزير خليفه بود و بر سرزمين پهناور اسلامى در آن‏روزگار اشراف و نظارت داشت. وى يكى از نزديك‏ترين مشاوران‏هارون الرشيد بود ودر عين حال در سر هواى دوستى با خاندان پيامبرصلى الله عليه وآله‏داشت.(9)
ما به خواست خداوند برخى از رواياتى را كه بيانگر مواضع على بن‏يقطين هستند و نيز رواياتى را كه نشان مى‏دهند سياست تقيّه ياپنهانكارى، سياستى مقطعى و موقت نيست و به مثابه استراتژى كار درازمدّت است، نقل مى‏كنيم. شايد نظر ائمه‏عليهم السلام‏آن بوده كه جا دادن افرادخود به هر شكل در مراكز حكومت بهترين وسيله براى اصلاح وضع امّت‏است. از اين رو آنان نيازى به ايجاد تغيير سريع در رأس هرم قدرت‏وعهده دارى مستقيم مسئوليّتهاى حكومت احساس نمى‏كردند و از طرفى‏تا زمانى كه امّت از نظر تربيتى به آن پختگى لازم نرسند نمى‏توانند عهده‏دار نظامى الهى كه مورد نظر ائمه اهل بيت‏عليهم السلام‏است، باشند. به عبارت‏ديگر، استراتژى "مخالفت" با نظام حاكم از طريق نفوذ به مراكزونهادهاى حساس و سلب قدرت نظام از داخل از جانب مخالفان، شايددر چنين شرايطى بهترين استراتژى به شمار آيد. 
الف - ماجراى "جُبّه"
در همان هنگامى كه على بن يقطين به هارون الرشيد نزديك بود، جاسوسان و خبر چينان هارون همواره او و ديگر وزيران حكومت رازير نظر داشتند، زيرا كابوس هوادارى وزيران هارون از امام بر حق، حضرت موسى بن جعفرعليهما السلام، شبانه روز او را عذاب مى‏داد، امّا دانش‏الهى ائمه اهل بيت اجازه نمى‏داد كه هارون جرمى را در حق على بن يقطين‏ثابت كند. از طرفى انضباط على بن يقطين و شدّت پاى بندى او به اوامرفرماندهى فرصتهاى بسيارى را از هارون، در اين باره سلب مى‏كرد. ازجمله اين فرصتها همين جريان "جُبّه" است كه در زير به شرح آن‏مى‏پردازيم:
ابراهيم بن حسن راشد از ابن يقطين نقل كرده است كه گفت: پيش‏هارون الرشيد بودم كه هداياى پادشاه روم را برايش آوردند. در ميان اين‏هدايا جُبّه سياه و ابريشمين و طلا بافتى نيز بود كه از آن بهتر، چيزى‏نديده بودم. بدان جُبّه مى‏نگريستم و هارون هم آن را به من بخشيد و من‏نيز آن را خدمت ابو ابراهيم (امام كاظم‏عليه السلام) فرستادم 9 ماه از اين ماجراگذشت. روزى بعد از آنكه با هارون ناهار خوردم از پيش او برگشتم. چون وارد خانه شدم پيشكارم كه جامه‏ام را با بقچه‏اى روى دست گرفته‏بود نامه‏اى را كه مُهر آن هنوز خشك نشده بود، جلو آورد و گفت: مردى‏همين حالا اينها را به من داد و گفت: زمانى كه مولايت به خانه آمد اينهارا به او بده. مُهر نامه را شكستم و ديدم كه نامه از سرورم امام موسى‏كاظم‏عليه السلام است. در آن نامه نوشته شده بود: اينك زمانى است كه تو به‏اين جُبّه نيازمندى لذا آن را برايت فرستادم چون گوشه بقچه را كنار زدم، همان جُبّه را ديدم و شناختم. در همين اثنا خدمتكار هارون، بدون‏كسب اجازه بر من وارد شد و گفت:
اميرالمؤمنين تو را طلبيده است. پرسيدم: چه حادثه‏اى رخ داده؟ 
گفت: نمى‏دانم. 
من سوار شدم و نزد هارون رفتم. عمر بن بزيع رو به روى هارون‏ايستاده بود. هارون از من پرسيد: با آن جُبّه‏اى كه به تو بخشيدم چه‏كردى؟ گفتم: اميرالمؤمنين جبّه‏ها و چيزهاى بسيارى به من عطا كرده‏است، منظور كدام يك از جُبّه‏هاست؟ هارون گفت: آن جُبّه ابريشمين‏سياه رنگ رومى طلا بافت؟ گفتم: با آن كارى نكردم. جز آنكه برخى‏اوقات آن را در بر مى‏كنم و با آن چند ركعتى نماز مى‏گزارم. همين چندلحظه پيش كه از خانه اميرالمؤمنين به منزل خويش رفتم آن را طلبيدم تابر تن كنم.. هارون به عمر بن بزيع نگريست و گفت: بگو آن را بياورند. من پيشكارم را فرستادم تا جُبّه را بياورد. چون هارون جُبّه را ديد به عمرگفت: بعد از اين سزاوار نيست كه بر ضدّ على بن يقطين سخنى بگويى. سپس دستور داد پنجاه هزار درهم به من بپردازند. من نيز پولها و جُبّه رابه خانه‏ام بردم. على بن يقطين در ادامه نقل اين ماجرا گفت:
شخصى كه از من نزد هارون، بد گويى كرده بود پسر عمويم بود، امّاخداوند الحمد للَّه رو سياهش كرد و دروغگويش جلوه داد.(10)
ب - مخفى بودن تماسها
ممكن است اين پرسش مطرح شود كه با وجود چنين جوّى، ارتباطميان امام‏عليه السلام و شيعيان وى كه سعى در پوشيده نگه داشتن گرايشهاى خودداشتند، چگونه حاصل مى‏شده است؟ 
ما در باره چگونگى بر قرارى اين ارتباطات، جزئيات چندانى دردست نداريم، امّا پژوهشگران مى‏توانند اين جزئيات را از لابه لاى برخى‏از اخبار پراكنده به دست آورند. نحوه كار يك مورخ در اين باره همچون‏شيوه كار يك كار شناس امور كشاورزى است چنين كار شناسى اگر در كارخود مهارت داشته باشد مى‏تواند با ديدن يك سيب، به نوع خاك، آب، هوا، بذر، كود و... كه موجب پرورده شدن اين ميوه شده‏اند، پى ببرد. مورخ نيز مى‏تواند با غور وتأمل در ابعاد واقعه تاريخى، به جزئيات‏واطلاعات بيشترى دست يابد. 
به عنوان نمونه حادثه تاريخى زير مى‏تواند نمايانگر تماسهاى مخفيانه‏ميان ائمه‏عليهم السلام و پيروانشان باشد:
از محمّد بن مسعود، حسين بن اشكيب، بكر بن صالح، اسماعيل بن‏عباد قصرى، اسماعيل بن سلام و فلان بن حميد روايت شده است كه‏گفتند: على بن يقطين به ما پيغام داد كه براى سفر دو مركب بخريد و ازبيراهه در سفر شويد. او همچنين اموال و نامه‏هايى به ما داد و گفت: به‏سفر خود ادامه دهيد تا آنكه اموال و نامه‏ها را به دست ابوالحسن موسى‏بن جعفرعليهما السلام برسانيد ونبايد كسى از كار شما مطلع شود. ما به كوفه درآمديم و دو مركب خريديم وتوشه‏اى هم مهيّا كرديم و از بيراهه عازم‏سفر شديم چون به بطن الرمه رسيديم، مركبهاى خود را نگه داشتيم‏وبراى آنها علف ريختيم و خود نيز نشستيم تا چيزى بخوريم. در اين حال‏بوديم كه ناگهان ديديم سوارى به سوى ما مى‏آيد. چون سوار به ما نزديك‏شد دريافتيم كه ابوالحسن امام موسى‏عليه السلام است. 
برخاستيم و بر او درود فرستاديم و نامه‏ها و اموالى را كه همراه داشتيم‏به او تسليم كرديم. آن‏حضرت نيز از آستين جامه‏اش نامه‏هايى بيرون‏آورد و به ما داد و گفت: اين پاسخ نامه‏هاى شماست عرض كرديم: توشه‏ما تمام شد اگر اجازه دهيد به مدينه در آييم تا هم به زيارت مرقد رسول‏خداصلى الله عليه وآله رويم و هم آذوقه فراهم كنيم. آن‏حضرت فرمود: آذوقه‏اى كه‏همراه داريد، بياوريد. آذوقه خود را براى آن‏حضرت آورديم و ايشان آن‏را با دستهايش بر هم زد وگفت: اين مقدار شما را تا كوفه مى‏رساند و امّادر باره زيارت مرقد رسول خداصلى الله عليه وآله بايد بدانيد كه شما او را ديده‏ايد. من‏با آنها نماز صبح را گزاردم و مى‏خواهم نماز ظهر را با ايشان به جاى‏آورم. شما دو تن در پناه خدا باز گرديد.(11)
ج - تقيه حتّى در وضو گرفتن‏
تلاشهاى خبر چينان و جاسوسان رژيم در افشاى ماهيّت على بن‏يقطين با شكست رو به رو شد. از اين رو هارون در صدد بر آمد تا على بن‏يقطين را شخصاً زير نظر بگيرد، امّا تلاش او نيز، بنابر آنچه كه درروايت زير آمده است، به شكست انجاميد:
محمّد بن اسماعيل از محمّد بن فضل روايت كرده است كه گفت: درباره مسح پاها در وضو ميان اصحاب ما اختلاف پديدار شد كه آيا مسح‏پاها از انگشتان تا كعبين است يا بر عكس؟ 
على بن يقطين نامه‏اى را به امام موسى كاظم‏عليه السلام نوشت و در آن ازاختلاف اصحاب در باره مسح پاها جويا شد و عرض كرد: چنانچه صلاح‏مى‏دانيد، نظر خود را در اين باره به من بنويسيد تا ان شاء اللَّه بر آن عمل‏كنم. امام در پاسخ به او نوشت: آنچه كه در باره اختلاف اصحاب درخصوص وضو گفته بودى، دانستم. وضو اين گونه است تو را بدان امرمى‏كنم. سه بار آب در دهان و سه بار آب در بينى مى‏گردانى. صورتت راسه بار مى‏شويى و محاسنت را به هنگام وضو با دست از هم باز مى‏كنى. تمام سرت وظاهر گوشها و درون‏آنها را نيز دست مى‏مالى وسه‏بار پاهايت‏را تا كعبين مى‏شويى و نبايد با اين حكم مخالفت كنى. چون نامه‏آن‏حضرت به دست على بن يقطين رسيد، از آنچه در آن آمده بود شگفت‏زده شد، زيرا تمام شيعيان بر خلاف اين نظر اجماع داشتند، امّا على بن‏يقطين گفت: سرورم بدانچه فرموده داناتر است و من فرمان او را به جاى‏مى‏آورم. از آن پس او وضو را همان گونه مى‏گرفت كه امام به او دستورداده بود و به خاطر فرمانبردارى از امام مورد مخالفت بسيارى از شيعيان‏قرار گرفت. از طرفى سخن چينان نزد هارون رفتند و به وى گفتند: على‏بن يقطين را فضى و با تو مخالف است. 
هارون به يكى از نزديكانش گفت: پيش من در باره على بن يقطين‏ومخالفت او با ما و تمايلش به شيعه بسيار سخن گفته‏اند حال آنكه من‏در خدمتگزارى او تقصيرى نمى‏بينم و بارها او را آزموده‏ام، ولى از آنچه‏وى را بدو متهم مى‏كنند اثرى نديدم! دوست دارم وضع او را چنان كه‏خودش هم پى نبرد زير نظر بگيرم تا حقيقت كار او بر من معلوم شود. 
به او گفته شد: رافضيان در وضو با جماعت (اهل سنّت) اختلاف‏دارند ووضو را به تفصيلى كه جماعت بدان اعتقاد دارند، نمى‏گيرند آنان‏معتقد به شستن پاها در وضو نيستند. او را در اين مورد بيازما آن چنان‏كه خودش هم پى‏نبرد. هارون گفت: چنين كنم. اين كار وضع او را روشن‏مى‏كند. 
هارون مدّتى دست از على بن يقطين برداشت و به او كارى در خانه‏سپرد. چون وقت نماز فرا رسيد، على بن يقطين در يكى از اتاقهاى خانه‏خلوت كرد تا وضو بگيرد و نماز بگزارد. در اين هنگام رشيد در پس ديواراتاق ايستاد چنان كه مى‏توانست على بن يقطين را ببيند و در ضمن خودش‏را هم از ديد او پنهان نگاه دارد. على آب خواست. سه بار مضمضه و سه‏بار استنشاق كرد و صورتش را سه بار شست و محاسنش را از هم باز كردودستانش را سه بار از انگشتان تا آرنجها شست و سر وگوشش را مسح‏كرده پايش را نيز شست. 
هارون الرشيد ناظر تمام اين صحنه بود. چون شيوه وضو گرفتن على‏بن يقطين را ديد نتوانست خويشتندارى كند. لذا از مخفيگاه خود بيرون‏آمد و على او را ديد. هارون بانگ بر آورد: اى على بن يقطين هر كس‏گمان كند كه تو رافضى هستى، دروغ مى‏گويد!!
بدين ترتيب موقعيّت على بن يقطين در نزد هارون تثبيت شد. پس ازاين واقعه نامه‏اى از جانب امام موسى بن جعفرعليهما السلام خطاب به على بن‏يقطين رسيد كه متن آن چنين بود:
از حالا، آن گونه وضو بساز كه خداوند فرموده است. يك بار شستن‏صورت واجب و بار دوّم به منزله تكميل آن است. دستهايت را از آرنج تاانگشتان بشوى و با ترى حاصل از وضويت جلوى سر و روى پاهايت رامسح كن. اينك بيمى كه بر تو بود، مرتفع شد. و السلام.(12)
3 - مسيّب، جانشين رئيس شرطه (رئيس شهربانى) حكومت يعنى‏سندى بن شاهك بود. مسيّب مأمور زندان امام كاظم‏عليه السلام بود و چنان كه‏از برخى متون تاريخى فهميده مى‏شود از هواخواهان آن‏حضرت به حساب‏مى‏آمد و اوامر امام را به پيروانش مى‏رساند. 
در واقع بسيارى از كسانى كه امام پيش آنها زندانى بود، به خاطر ديدن‏معجزات آن‏حضرت قايل به امامت و ولايت او بودند بشّار بنده سندى بن‏شاهك در اين باره مى‏گويد:
من يكى از سرسخت‏ترين دشمنان آل ابوطالب بودم. روزى سندى بن‏شاهك مرا خواست و گفت: من مى‏خواهم تو را به كارى بگمارم كه‏هارون با اطمينان مرا بر آن گمارده است. گفتم: در اين صورت هيچ‏چاره‏اى ندارم. سندى بن شاهك گفت: اين موسى بن جعفر است كه‏هارون او را به من سپرده است و من تو را به پاسبانى از او گماشتم. بشّارگويد: سندى بن شاهك، موسى بن جعفر را بدون خانواده در اتاقى‏محبوس كرد و مرا بر او گماشت. من چندين قفل بر در اتاق زدم و چون درپى كارى روانه مى‏شدم، همسرم را به پاسبانى مى‏گذاشتم و او از آنجاتكان نمى‏خورد تا من باز مى‏گشتم. بشّار در ادامه گويد: خداوند بغض‏وكينه‏ام به آن‏حضرت را مبدل به مهر و محبّت كرد. 
روزى آن‏حضرت مرا طلبيد وگفت: به‏زندان قنطره برو وهند بن حجّاج‏را بخواه وبه‏او بگو: ابوالحسن تو را فرمود به سوى او بروى. او تورا مى‏راندو بر تو بانگ مى‏زند، چنانچه اين كار را كرد به او بگو: من اين خبر را به‏تو گفتم وپيغام امام را به تو رساندم. اگر مى‏خواهى آنچه را كه گفته‏انجام‏ده و اگر هم نمى‏خواهى كارى نكن و سپس اورا واگذار وباز گرد. 
بشّار گويد: من در پى اطاعت از فرمان امام بيرون آمدم، قفلها راهمچنان كه بود بر در زدم و همسرم را در كنار در نشانيدم و به او گفتم:تكان نخور تا باز گردم. 
به طرف زندان قنطره رفتم و بر هند بن حجّاج وارد شدم و گفتم:ابوالحسن خواسته است كه به‏سوى او روى. هند بر من بانگ زد و مرا راند. 
من نيز به او گفتم:
من پيغام را به تو رساندم تو اگر مى‏خواهى انجام بده و اگر نمى‏خواهى‏كارى مكن. سپس بازگشتم و او را ترك كردم و به نزد ابوالحسن آمدم. همسرم همچنان در كنار در نشسته بود و درها هم بسته بود. من يك به‏يك قفلها را باز كردم تا به زندان امام رسيدم. آن‏حضرت را ديدم و ماجرارا باز گفتم. امام كاظم‏عليه السلام فرمود: آرى او نزد من آمد و رفت!!
پيش همسرم بازگشتم و از او پرسيدم: آيا پس از من كسى آمده و وارداين اتاق شده است؟ پاسخ داد: به خدا سوگند نه. من از اين در فاصله‏نگرفتم و اين قفلها تا زمانى كه تو آمدى، باز نشد!! (13)