نخستين مظهر و نشانهي کوثر که بر دامان پاک فاطمهي اطهر (سلام الله عليها) پا به عرصهي گيتي نهاد، امام حسن عليه السلام بود. نشانهاي از تجلي مقدسترين پديدهاي که از خجسته ترين پيوند انساني، نصيب حضرت محمد (صلي الله عليه و آله)، علي مرتضي (عليه السلام) و فاطمه زهرا (سلام الله عليها) گرديد.
همان لؤلؤي که از برزخ دو اقيانوس نبوت و امامت به ظهور پيوست ومعجزه ي بزرگ «مرج البحرين يلتقيان، بينهما برزخ لا يبغيان، يخرج منهما اللؤلوء والمرجان» . را تجسم بخشيد.
از نيايي الهام گير و پدري پيشوا، وارثي برخاکيان و جلوه اي برافلاکيان، پديد آمد. با وراثتي ابراهيمي، مقصدي محمدي، منهجي علوي، زهرهاي زهرايي که عصاي فرعون کوب موسي را در دست صلح آفرين عيسوي داشت و تنديس زنده ي اخلاق قرآن بود و رايت جاودانگي اسلام را در زندگي توام با مجاهده و شکيبايي تضمين کرد و بقاع امن و ايمان را به ابديت در بقيع شهادت بر افراشت و مکتبش از خاک گرم مدينه به همه سوي جهان جهتيافت و با همه ي مظلوميتش در برابر سياهي و تباهي جبهه گرفت و به حقيقت، اصالت بخشيد و مشعلدار گمراهان و زعيم ره يافتگان گرديد.
به برکت قیام خاموش و مظلوم امام حسن(ع)، و حماسه ی آسمان فرسای حضرت سیدالشهداء(ع) توطئه های پوشیده، عریان، و اندیشه های پلید پنهان، عیان شد. این بغض اسلام بود که در حسن(ع) نهفت و در حسین(ع) به فریاد شکفت، شالوده ی امامت بود که در خون جگر حسن(ع) نطفه بست، و در خون حسین(ع) به بار نشست.
سلام به روح مطهر و منور آن امام بزرگ و کریم و خجسته باد میلاد مبارکش که مایه ی برکت اهل آسمان و زمین است...
السَّلامُ عَلَیْكَ اَیُّهَا الْحَقُّ الْحَقیقُ. اَلسَّلامُ عَلَیْكَ اَیُّهَا الشَّهیدُ الصِّدّیقُ . اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یا اَبا مُحَمَّدٍ الْحَسَنَ بْنَ عَلِی وَ رَحْمَةُ اللّهِ وَ بَرَكاتُهُ
