درختکاری، کار و تفریح

کشاورزی،درختکاری یا باغبانی، نوعی اشتغال درآمد زاست که رزقی پاک و حلال از آن به دست می آید. همچنین، کارکردن در دل طبیعت، بسیار لذت بخش است. درختکاری و کشاورزی، افزون بر درآمدزا و خداپسندانه بودن، نوعی سرگرمی و کاری مفید و فرح بخش نیز به شمار می آید؛ چه در سطحی کلان و برای تأمین نیاز جامعه و روزی خانواده، و چه تنها برای سرگرمی و تأمین مصارف خانواده. در روایتی از حضرت علی علیه السلام آمده است: «کسی که آب و خاک در اختیار دارد و در عین حال فقیر است، خداوند او را از رحمت خود دور سازد». امام صادق علیه السلام نیز در این باره می فرماید: «کشاورزی و درختکاری کنید. به خدا قسم آدمی زاده هیچ عملی حلال تر و پاکیزه تر از آن انجام نمی دهد».

عناب میوه ای است که هم بعنوان میوه و تنقلات و هم بعنوان گیاه دارویی کابرد دارد. برای تکثیر درخت آن باید در فاصلهء نزدیک درخت یکی از پاجوشهایی را که از ریشه های روندهء آن منشعب شده پیدا کنیم و بعنوان نهال به محل جدید منتقل نماییم. درخت عناب نیاز کمی به آب دارد. فقط در فصل باردهی برای درشت شدن میوه هایش باید آب کافی به آن برسد. در برابر شرایط محیطی سخت نسبتا مقاوم است و با کم آبی مشکلی پیدا نمی کند.

رختان نشانه های معاد

خشکیده و سپس سبز و خرم شدن درختان، یا به عبارتی دیگر مرگ و حیات دوباره آن ها، خود نمودی از معاد، و گواهی است بر اثبات فرموده خداوند که انسان را نیز همین گونه پس از مرگ، از خاک بیرون می آورد و بر این کار تواناست.

خداوند متعال در بسیاری از آیات قرآن، آنان را که در وقوع قیامت و بر قدرت خدا بر برانگیختن مردگان شک دارند، به خلقت انسان و مرگ و زندگی درختان، به عنوان نمونه ای مسلّم از معاد توجه داده است. در آیاتی چنین می خوانیم: «و زمین را (در فصل زمستان) خشک و مرده می بینی، اما هنگامی که آب باران فرو می فرستیم، به حرکت درمی آید و می روید واز هر نوع گیاهان زیبا می رویاند. این به دلیل آن است که (بدانید) خداوند حق است و اوست که مردگان را زنده می کند و بر هر چیزی تواناست، و این که رستاخیز آمدنی است و شکی در آن نیست و خداوند تمام کسانی را که در قبرها هستند، زنده می کند».

سلام

من یه درخت هستم. امروز میخوام داستان زندگیمو برای شما تعریف کنم.

از جایی که یادم میاد. من یه بذر بودم به همراه تعداد زیادی بذر دیگه، بعضی هامون از یه خونواده بودیم و بعضی هامونم نه.

همه ی مارو بردن تو یه جایی که تا چشم کار می کرد هیچی نبود. زمین کنده و آماده بود تا ما رو توش بریزن. و این کاروهم کردن. بعد هم دوباره کمی خاکهارو جابه جا کردن طوری که روی ما رو خاک گرفت. تعجب می کردم دوروبرم تاریک بود ولی اصلاً احساس خفگی نمی کردم برعکس احساس امنیت می کردم و خیالم راحت بود. بعدش روی ما آب ریختن.ولی ما غرق نشدیم و کمی از اون آب ها رو خوردیم. کم کم جوونه زدیم و سر از خاک بیرون آوردیم ولی نه همموم. یه سری از بذرهایی که با ما بودن نتونستن جوونه بزنن و خراب شدن. ما چند نفری که جوونه زدیم و سر از خاک بیرون آوردیم باهم دوست شدیم. و یه دوست همیشگی هم داشتیم که اسمش باد بود. گهگاهی به ما سر میزد. گاهی تند و گاهی ملایم بود. گاهی مثل یه نسیم روی ساقه و برگ جوونه ما می وزید و ما رو نوازش می داد. گاهی هم عصبانی می شد و ما رو از ریشه درمی آورد. چند تا از جوونه ها اینطوری از بین رفتن.

ما چند نفری که موندیم کم کم قد کشیدیم و ساقه و شاخ و برگ بیشتر و محکم تری درآوردیم ولی هنوز هم ضعیف بودیم. همون دوست همیشگیمون مارو دلداری می داد. تنها دوستی که داشتیم. می گفت من سراسر زمین رو گشتم و خیلی چیزا دیدم و خیلی چیزا هم بلدم. ما کم کم بزرگ و بزرگ تر می شدیم و باد هم مرتب برامون خبر می آورد. از دنیای اطرافمون. می گفت شما رو از یه کارگاه کوچیک آوردن اینجا ولی الآن اونجا یه کارخونه بزرگ شده. خیلی بزرگ. می گفت شما اینجا سر جاتون میخ کوب هستید و از دور و برتون خبر ندارید. آدم ها همونهایی که شما رو اینجا کاشتن و رفتن الآن خیلی زیاد شدن. و برای همین ساختمون های زیادی ساختن تا بتونن توش زندگی کنن. خونه هایی از چوب، سنگ، خاک و .... . با شنیدن کلمه چوب خیلی تعجب کردیم. چوب یعنی عضوی از بدن ما. و هزاران سوالی که به ذهنمون خطور می کرد. آدم ها ما رو کاشتن تا از چوبمون خونه بسازن؟ آخه چرا؟

حالا دیگه هرکدوم از ما درختان بزرگ و تنومندی شده بودیم. دوستان خوبی برای هم بودیم. تو برف و بارون، تو گرما و سرما با هم بودیم. همصحبت هم بودیم. تا اینکه کم کم  متوجه صداهای عجیب غریبی شدیم. باد دوست همیشگی مون کمتر بهمون سر می زد. و ما هم نمی تونستیم بفهمیم که صداها برای چیه. تا اینکه یه روز باد اومد و برامون خبر آورد که آدم ها اومدن اینجا و دارن اطراف ما رو ساختمون سازی می کنن.

ما یاد اون حرف باد افتادیم که آدم ها از چوب هم خونه می سازن. و ترسیدیم که نکنه سراغ ما هم بیان. ترسمون به جا هم بود. و آدم ها سراغ ما اومدن. هرکدوم از دوستای منو از کف بریدن و قطع کردن. و با وسیله های بزرگی که باد می گفت آدما به اینا می گن ماشین با خودشون بردن. من روی یه بلندی بودم. و ظاهراً باهام کاری نداشتن. البته چند باری تا نزدیکی من اومدن ولی منو قطع نکردن. چند سالی گذشت و من دیگه تنها شده بودم. فقط باد بود و سرو صدای آدما و ماشین هاشون.

یه روز باد برام خبر آورد. از دوستام. برام گفت دوستاتو بردن تو یه ساختمون خیلی بزرگ که بهش می گفتن کارخونه. اونجا با وسیله هایی به اسم تبر و اره اونها رو قطعه قطعه کردن. و از هر کدومشون یه استفاده ای بردن. یکی شونو کردن تخته سیاه و بردن تو مدرسه ای که بچه ها با گچ روش بنویسن و پاک کنن. تازگی ازش خبر دارم حالش خوب نبود ولی به روی خودش نمی آورد. یه درخت دیگه رو بردن و ازش مداد و دفتر و کتاب درست کردن. از خرده چیزایی که مونده بودن دیدن کردم حالشون خوب نبود ولی بعضی هاشون ناراضی هم نبودن. اینم سرنوشت اونا بود.
درخت دیگه ای رو بردن و در و دیوار ازش ساخت و تو ساختموناشون ازش استفاده کردن. اونها هم ......
و درختای دیگه ..............

هرکدوم نگران دیگری بودن. من سلام تو رو به همشون رسوندم و سلام همه دوستاتو برای تو آوردم. و اینکه بگم دلشون برای تو خیلی تنگ شده بود.
بهم گفت به خاطر ساختمون های بزرگی که آدما ساختن کمتر می تونه بیاد بهم سر بزنه.

یه روز یکی از همین آدما اومد و زیر سایه شاخه های من نشست. معلوم بود خیلی ناتوانه و خیلی خسته. یه نگاهی به من می کرد و یه نگاهی به خودش. من آروم بودم چون اون ناتوان تری از اونی بود که بتونه به من آسیبی برسونه. یه کم همونجا نشست و بعد بلند شد تا بره دوباره یه نگاهی به من کرد و یه نگاهی به خودش. و شنیدم زیر لب یه چیزی گفت. گفت من و تو هم سنیم. تو انقدر محکم ولی من .... . گفت تو رو پدر من همزمان با تولد من کاشته. برای همین من نگذاشتم تو رو قطع کنن. پدر من کسی که تو رو کاشت چند سالی هست که فوت کره، من پیر و ناتوان شدم ولی تو همچنان محکم و استواری. خوشحالم. خوشحالم که تونستم از تو به عنوان بهترین یادگاری از پدرم محافظت کنم. اونجا بود که فهمیدم چرا همه دوستانم رو قطع کردن و منو نه.

چند وقتی گذشت و بازهم دوست همیشگی و همدم تنهایی هام اومد. اینبار تنها نبود. با تکه کاغذی که روی اون عکس یه پیرمردی بود. عکس همون محافظم. همونی که نگذاشته بود منو قطع کنن. همونی که من همزمان با تولدش کاشته شده بودم. نمی دونم چرا انقدر ناراحت شدم. بیشتر از موقعی که دوستانم رو جلوی چشمم قطع می کردن و می بردن. بیشتر از اون موقعی که خبر سرنوشت هر کدومشون رو از باد می شنیدم. دیگه کسی نبود تا از من محافظت کنه. شاید به همین خاطر بود. باد به ممن گفت نگران نباشم اون پیرمرد وصیت کرده که هیچ کس هیچ وقت منو قطع نکنه. و هم اینکه اطراف من بازم درخت بکارن. خیلی خوشحال شدم. دیگه از تنهایی درمیومدم. بازم می تونستم دوستانی داشته باشم. و این اتفاق هم افتاد.
حالا دیگه من خیلی پیر شدم ولی دور و برم پر از درخت های جوون و شادابه. با وجود پیری من کسی منو قطع نمی کنه. درخت های جوون هم منو دوست دارن وجودشون رو مدیون من می دونن. منو برکت می دونن برای خودشون.

......................

سلام

نه واقعاً ارزش نداره. مخصوصاً وقتی میشه جایگزین استفاده کرد.

بهتره بیشتر قدر داشته هامونو بدونیم تا بعداً حسرت از دست دادنشونو نخوریم.

اهمیت درختکاری از نظر اسلام

درخت مظهر زیبایی و حیات و یکی از زیباترین و پرثمرترین نعمت‌های بیکران خداوند است که بخش مهمی از نیازهای انسان را برآورده می‌سازد.

به گزارش خبرنگار دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران‌(ایسنا)، به مناسبت 15 اسفند که روز درختکاری نام گرفته شده است به مختصر فوایدی از درختکاری از نظر اسلام می‌پردازیم.

امام صادق (ع) فرموده‌اند: شش چیز است که پس از وفات مومن به او ملحق می‌شود و ثوابش به او می‌رسد: فرزندی که برای او استغفار کند و قرآن و مصحفی که از خود به جای گذارد و مردم آن را تلاوت کنند و درختی که بکارد و صدقه آبی که جاری گرداند و چاه آبی که بکند و سنتی که پس از مرگ او به آن اخذ و عمل شود.

" براساس این حدیث از اعمال ماندگار مومنان که حتی پس از مرگ مومن برایش سود و اجر الهی پایدار دارد، درختکاری است. باید سیره عملی و رفتار و گفتار پیامبر (ص) و امامان (ع) در درختکاری اسوه و الگوی مسلمانان قرار گیرد و درختکاری در بین مسلمانان رواج یابد. درختکاری عمل صالح و مستحب الهی است.

حضرت رسول (ص) فرمودند: خداوند درخت را برای انسان آفرید، از این‌رو او باید درخت را بکارد، آن را آبیاری کند و در حفظ آن بکوشد. ایشان در حدیثی دیگر می‌فرماید: هر وقت عمر جهان به آخر رسیده، هرگاه قیامت بخواهد قیام کند و عالم بخواهد منقرض شود و در دست یکی از شما نهال درختی باشد چنانچه بقدر کاشتن آن فرصت باشد، باید آن را بکارد و از فرصت باقیمانده استفاده نماید.

امام علی (ع) نیز می‌فرمایند: هر که آب و خاکی بدست آورد و آنگاه فقیر و تهیدست بماند خدایش از خیر و رحمت بدور دارد.

امام صادق (ع): خداوند برای پیامبرانش کشاورزی و درختکاری را برگزید تا از بارش باران ناخشنود نباشند.

امام صادق (ع): درخت بکارید و کشاورزی کنید که هیچ عملی از آن حلال‌تر و پاکیزه‌تر نیست. سوگند به خدا که هنگام ظهور حضرت ولیعصر ارواحنا فداه بعد از خروج دجّال، کشاورزی و نخل‌کاری رونق بسزایی خواهد یافت.فرهنگ شدن درختکاری و حفاظت از آن، در سلامت محیط زیست و پاکی هوا و تندرستی شهروندان تاثیر بسیاری دارد. باید سرزمین‌های مسلمانان سرسبز و پردرخت باشد و مسلمانان از آثار آن بهره‌مند شوند. فضا و محیط سرسبز از درختان فراوان ضامن ارتقای بهداشت روانی و افزایش نشاط و شادابی انسان‌ها در جامعه اسلامی است.قرن‌هاست که آدمی در سایه شاخسارشان از شدت گرما و تابش خورشید در امان مانده و از میوه‌های الوان و شیرینشان بهره مند گشته است. آوای پرندگان که در لابلای شاخسارشان مأوا گزیده‌اند، روح و جانش را صفا بخشیده و قلب وی را مملو از خوشی و شادابی نموده است. در دل زمستان سرد نیز بار دیگر به مدد هیمه‌ای که از تنه درختان فراهم آورده و آتشی که از آن افروخته سرما و یخبندان را تاب آورده و با آنها دست و پنجه نرم کرده است و بار دیگر این شکوفه‌های زیبای درختانند که به او نوید فرا رسیدن بهاری دل‌انگیز را می‌دهند.به این ترتیب بهره‌مندی‌هایی که از درختان عاید بشر می‌گردد بی‌شمار است و اگر درختان را نعمات الهی بدانیم، سخنی به گزاف نگفته‌ایم؛ امروزه با صنعتی شدن جوامع بشری درختان نقش مهمتری در زندگی بشر ایفا می‌کنند، از سویی مقدمات پیشرفت بیشتر صنعت و فناوری را موجب می‌شود.در چنین شرایطی مساله درخت و درختکاری راه‌حلی مناسب برای مبارزه با آلودگی‌ به شمار می‌آید. در همین راستا در کشور عزیزمان ایران 15 اسفند هر سال به درخت و درختکاری اختصاص یافته و آن را روز درختکاری نام نهاده‌اند. به این ترتیب همه ساله در روز 15 اسفند ماه که آخرین ماه فصل زمستان است در حالیکه همه ایرانیان خود را برای استقبال از روزهای پر طراوت بهاری آماده می‌کنند. نهال‌های جوان به دست خاک مهربان و صبور ایران سپرده می‌شود تا به درختانی نیرومند و سرسبز بدل گردند و به این ترتیب گامی در آبادانی کشور عزیزمان برداشته می‌شود .درختکاری در ایران دارای پشتوانه‌ای از علایق ملی و سنت تاریخی است، تاریخ نشان می‌دهد که ایرانیان باستان، جشن‌های خاصی داشتند و در این جشن‌ها به درختکاری پرداخته و به خاک و زراعت احترام می‌گذاشتند علاوه بر این درختکاری با اعتقادات مذهبی مردم نیز پیوند دارد، تا حدی که کاشت درخت نوعی عبادت محسوب می‌شود.مطالب یاد شده به روشنی، وظیفه تک تک ما را در حفظ و حراست از منابع طبیعی ِ موجود، خصوصاً جنگل‌ها و مراتع و همچنین توسعه پایدار و گسترش این نعمت الهی، به عنوان یک وظیفه دینی و ملی، مشخص می‌کند. بطور خلاصه روز درختکاری بهانه‌ای است برای اینکه ما به محیط زیست احترام گذشته و آنرا احیاء کنیم و یا حداقل آن را با دقت بیشتری نگهداری کنیم. امید است که با تلاش در این جهت، حتی با کاشتن یک نهال کوچک، کشوری زیبا و آباد را برای خویش مهیا کنیم که یقیناً کاری پسندیده است.

پس در روز 15 اسفند من و تو با دست‌هایمان نهال کوچک را به خاک سرد اسفند می‏‌سپاریم و آفتاب، گرمای خویش را هدیه راه طولانی‏‌اش می‏‌کند و آب، با پاکی‏‌اش بدرقه شکفتنش می‏‌شود. زمینِ سبز، دوست داشتنی و خیال‏‌انگیز است. چشم را نوازش می‏‌دهد و زبان را به تسبیح وامی‏‌دارد. ما با هم در روز درختکاری قراری سبز می‏‌گذاریم و همدیگر را به کاشت و حفظ این موجود زیبای خداوندی سفارش می‏‌کنیم. این قامت بلند و باشکوه، طلای سبزی است که زیستن، شکوفایی، حرکت و پویایی را به ما می‏‌فهماند. خداوند این موجود سبز و بابرکت را مایه عبرت، حکمت و قدرت خویش قرار داده است و ما نیز در جهت باروری این حکمت بی نظیر و ارزشمند تلاش خواهیم کرد.

دوست داشتم اگه درخت بودم و قطعم می کردن تا از شاخ و برگم استفاده کنن ازم کاغذ می ساختن و برای چاپ کتاب مقدس قرآن کریم استفاده می کردن. دوست داشتم انقدر محکم بودم که سال ها دوام بیارم و این کلمات ارزشمند رو سال ها سالم نگهدارم.