آيه شماره 12 از سوره مبارکه ابراهيم
توکل به او:
وَمَا لَنَا أَلاَّ نَتَوَكَّلَ عَلَى اللّهِ وَقَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَى مَا آذَيْتُمُونَا وَعَلَى اللّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ
معنی:
و چرا بر خدا توكل نكنيم و حال آنكه ما را به راههايمان رهبرى كرده است و البته ما بر آزارى كه به ما رسانديد شكيبايى خواهيم كرد و توكلكنندگان بايد تنها بر خدا توكل كنند
تفسیر:
1-خدایى كه هدایت كرد، حمایت هم مىكند. پس تنها بر او توكّل كنیم.«نتوكل على اللَّه و قد هدینا»
2- راه انبیا همان راه خداست. (به جاى «سبله» فرمود:) «سُبلنا» چنانكه در جاى دیگر مىفرماید: «قل هذه سبیلى ادعوا الى اللَّه
على بصیرة»(13)
3- لازمه پیمودن راه خدا، تحمّل سختىهاست. «سبلنا – لنصبرنّ»
4- هم باید بر خدا توكل كرد و هم باید در برابر مخالفان صبر و مقاومت نمود. «نتوكل على اللَّه... ولنصبرنّ»
5- مؤمن با آزار و شكنجه، از عقیده و عملش دست برنمىدارد. «لنصبرنّ على ما آذیتمونا»
