حسابداری سبز (همچنین معروف به حسابداری زیست محیطی) به دنبال سنجش بهتر پایداری توسط گسترش مقیاس های ناخالص رفاه ملی (محصول، سرمایه و غیره) برای دربرگرفتن مقادیر غیربازاری، در موارد خاص مشترک با کالاها و خدمات زیست محیطی است.
به علاوه، حسابداری سبز به دنبال یکی کردن هزینه ها و منافع حفاظت محیط زیست و تقلیل سرمایه ی ملی (دو مقیاس معمولا در سیستم های حسابداری ملی مانند تولید ناخالص داخلی دربرگرفته نمی شوند).
باوجود اختلاف نظرات درمورد چگونگی انجام حسابداری سبز در آموزشگاه حسابداری ،این تکنیک به صورت جهانی مورد استفاده قرار گرفته و در ایالات متحده به خوبی برپا شده است.
چگونه حسابداری سبز می تواند در پایداری سهم داشته باشد؟
با یکپارچه سازی هزینه ها و منافع اجتماعی و بوم شناختی منتج از محیط زیست طبیعی با سیستم های حسابداری اقتصادی سنتی، حسابداری سبز، وابستگی متقابل و واکنش های دینامیکی بین سه رکن پایداری (اقتصاد، جامعه و محیط زیست) را مورد هدف قرار می دهد.
ارزش گذاری دقیق تر هزینه ها و مزایای منابع طبیعی، ممکن است به توسعه ی اقتصاد، تجارت و خط مشی های توسعه ی مناسب تر و پایدارتر کمک کند.
در آموزشگاه حسابداری ترکیب حسابداری سبز با حساب های اقتصادی ملی می تواند یک معیار پایداری را فراهم کند؛ بااین حال، پیشرفت های قابل ملاحظه در روش های سنجش و ارزیابی موردنیاز است.
از منظر صرفا حسابداری، شکل های خاص سرمایه می تواند تقلیل یابد، یا در موردی شدید، اگر دیگر شکل ها بتواند جایگزین آن شود، بدون کاهش رفاه کلی به کلی حذف شود.
البته، برای خدمات تامین زندگی طبیعت جایگزینی وجود ندارد و سوال درمورد چگونگی و زمان حسابداری برای این واقعیت، منبع بسیاری از بحث های موجود در حسابداری سبز است.
