حوزه/ قالَ عَلِی اَمیرالمُؤمِنینَ عَلَیهِ السَّلامُ: التَّقَرُّبُ إِلَی اللَّهِ تَعَالَی بِمَسْأَلَتِهِ وَ إِلَی النَّاسِ بِتَرْکهَا[1]
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند: نزدیکى جستن به خداى بلند مرتبه به خواستن مطالب از اوست، و نزدیکى جستن به مردم به ترک خواستن است از ایشان.
شرح حدیث
در روایات داریم: اعمالی باعث تقرّب و نزدیکی انسان به خداوند می شود که سرآمد آنها اطاعت از خداوند، انجام فرامین الهی و انجام واجبات، ترک محرمات، آلوده نشدن انسان به معصیت که تعبیر به ورع می شود و از لحاظ بیرونی و درونی اخلاص در عمل و نیت و...است.
در این روایت حضرت علی علیه السلام می فرمایند: درخواست و دعا کردن از خداوند باعث قرب به خداوند و نزدیکی انسان به او می شود. یک وقت انسان از خداوند درخواست قرب می کند که از حاجت ها بوده و خوب است ولی در این جا مسأله بالاتر است، که انسان همه چیز خود را اعمّ از مادی و معنوی، دنیایی و آخرتی را از خداوند بخواهد. همین درخواست، موجب نزدیکی او به خداوند می شود و خداوند به او آبرو داده و آبروی بیشتری کسب خواهد کرد.
در مقابل اگر می خواهی پیش مردم آبرو پیدا کنی، از آنان خواسته و درخواستی نداشته باش، زیرا همین که به مردم رو بیندازی، آبرویت از دست می رود، زیرا مردم فقط یک وسیله هستند و این وسیله زمانی قابل استفاده است که صاحب وسایل یعنی خداوند بخواهد و تا خداوند چیزی را نخواهد هیچ حرکتی انجام نمی شود. پس فقط درخواست از خداوند است که باعث رسیدن انسان به مقصود و افزایش آبروی او می گردد.
انسان بداند که هیچ دعایی نزد خداوند رد نمی شود، زیرا خداوند آن درخواست را اجابت می کند و اگر به صلاح او نباشد، چیز دیگری که خیر او می باشد به جای آن عنایت می فرماید؛ البتّه انسان باید موانع استجابت دعا مانند گناه و...را برطرف نماید.
پی نوشت
[1] غرر و درر آمدی، صفحه 199، شماره 3953
منبع : پایگاه اطلاع رسانی آیت الله حاج شیخ مجتبی تهرانی(ره)
