نقل قول aftabm
نقل قول ehsan007060
بنظرم میشه ایرانیزش کنیم تا با فرهنگ خودمون سازگارتر بشه!
احسان جان واضختر توضیح دهید ( ایرانیزش )؟؟
ایرانیزه!
حاج آقا این متنو هم به خاطر شما کپی کردم!
اما حکایت فرهنگ ما حکایت دیگری است. مردم کشورهای آمریکا و استرالیا و انگلیس و ایتالیا و فرانسه حق دارند که آبشخور فرهنگی مشترکی دارند، اما آیا عناصر فرهنگی ما در سبد آنها باید یافت شود؟ ما که خودمان بهترش را داریم، چرا آیین‌های باستانی ایران را سر زبان‌ها نیندازیم؟ ما هم روز عشق و محبت داریم.
در دین اسلام هم روزهایی داریم که می‌تواند نماد عشق و محبت شود، مثلا تولد حضرت علی(ع) که رسید روز عشق زن نسبت به شوهرش باشد و برای تولد حضرت فاطمه (ع) نیز مردها به همسران‌شان عشق بورزند.
یا اصلا بیاییم و روز ازدواج‌شان را نماد عشق همسران به یکدیگر بدانیم، در ماه رجب هم روزهای سپیدی داریم که به آن ایام البیض می گوییم، از همین روزها هم می‌توان استفاده کرد و آوازه روز مهر اسلامی و محبت به خانواده را به بشر خسته امروز یاد دهیم.
میشود در این روزها کلی آرزوی خوب برای هم داشته باشیم، به هم هدیه بدهیم و به آدم‌هایی که دوستشان داریم محبت مان را یادآوری کنیم.
در ایران باستان هم آیینی به این نام داریم، جشن "سپندارمذگان" را می‌شناسید؟ نامش را شنیده‌اید؟ بیایید تا برایتان از آیین نیاکان‌مان بگویم، از جشن‌های اسفندگان، از آیینی که در گذشته در اسفندماه برگزار میشد و به دلیل جابجایی‌های تاریخی امروز به 29 بهمن ماه رسیده است.
پادشاهان ایرانی در این تاریخ به بهانه جشن مهر و محبت به همسران خود هدیه می‌دادند و زنان نیز با دادن هدایایی علاقه خود را به مردان‌شان نشان می‌دادند.
خوب است گریزی به گفته‌های یک محقق و پژوهشگر بزنیم و ببنیم دکتر میرجلال‌الدین کزازی از آیین سپندارمذ چه می‌گوید.
وی معتقد است جشن «سپندارمذگان» آنچنان که از نام آن هم آشکار است، جشنی است که ایرانیان کهن آن را در بزرگداشت « سپندارمذ» برگزار می‌کرده‌اند و هنوز نیز به گونه‌ای برگزار میکنند.
کزازی می‌گوید: «سپندارمذ» که در اوستا « سپنته آرمئیتی» نامیده میشود یکی از امشاسپندان (فرشتگان) بزرگ و برین در آیین زرتشتی است.
این استاد دانشگاه به اشاره به اینکه در نمادشناسی باستانی ایران زمین «آتش» پور اهورا مزدا و «سپندامذ» دخت او شمرده میشود، یادآوری می‌کند: از همین روی جشن‌هایی که با «سپندارمذ» در پیوند است بیشتر سو و رویی زنانه دارد و می‌توان گفت جشن‌هایی است که ایرانیان با انگیزه و بهانه آن زنان و دختران‌شان را گرامی می‌دارند و از آنان به پاس سالها کار و تلاش، پاکدامنی، مهربانی، فداکاری و پرورش و آموزش فرزندان سپاس می‌گذارند.
وی در پایان تاکید می‌کند: اگر ما ایرانی نیز نمی‌بودیم، از دید فرهنگ شناسی جشن آیینی و باستانی «سپندارمذگان» را با جشن کما بیش همانند آن که «والنتاین» نامیده میشود و فرنگیان آن را برگزار میکنند می سنجیدیم، هم‌چنان باور می‌یافتیم که جشن «سپندارمذگان» جشنی است بن آورتر، پرمعناتر و لایه ورتر از جشن «والنتاین».
چه خوب است که فرداروز فرزندان‌مان که خواستند روز محبت را پاس بدارند و به عزیزان‌شان کادوهای قرمز تقدیم کنند، روزهای اصیل ایرانی و اسلامی را نماد بدانند.
برای عشق ورزیدن به همسران‌شان زندگی حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) را الگو قرار دهند و روزی برسد که این کادو دادن‌ها به ماه رجب و روزهای سپید آن منتقل شود.
