چهارى كه مساوى است با يك
راه مهدى، همان راه محمد صلى الله عليه و آله و على عليه السّلام و راه قرآن است.
در گذشته اى نه چندان دور، راه محمد صلى الله عليه و آله عرضه شد، راه قرآن منتشر گرديد، و راه على نشان داده شد. اينك، راه مهدى، چهارمين راه است. چهار راهى كه به يك مقصد منتهى مى شود، و آن حق و حقيقت است
پس چهارى است كه با يك مساوى است.
راه محمد صلى الله عليه و آله، راه خداست. راه على عليه السّلام، راه خداست. راه قرآن، راه خداست. راه مهدى نيز راه خداست.
چهار راهى كه نظير ندارد و بى مانند است.
خانه كعبه، قبله گاه اهل حق است؛ چهار سو دارد:
شمال، جنوب، مشرق، مغرب.
به شمالش رو كنيد، به قبله رو كرده ايد. به جنوبش رو كنيد، به قبله رو كرده ايد به مشرقش چنين است. به مغربش چنين است.
قرآن مى گويد:((فاءينما تولوا فثم وجه الله))
مسلمانان از چهار سوى جهان، هنگام نماز به كعبه رو كنند.
مشرقيان به مشرق كعبه، مغربيان به مغربش، شمالى پيكران به شمالش، جنوبى طالعان به جنوبش. و همگان به كعبه نماز مى گزارند با آن كه رو در رو و برابر يكديگر قرار دارند
اين چهار نيز مساوى است با يك.
قبله همگان يكى است و بس.
انحراف از قبله، انحراف از حق است؛ انحراف از شريعت است و طريقت است و حقيقت.
راه محمد صلى الله عليه و آله سالك را به حق مى رساند و همان راه قرآن است.
راه على عليه السّلام رهرو را به سوى حق مى كشاند و همان راه محمد صلى الله عليه و آله است.
راه مهدى عليه السّلام نيز چنين است.
و آن راهى است كه از سوى حق تعيين شده است.
پيامبران و اولياى خدا، راهنمايان راه حق بوده و هستند؛ از نظر شماره بسيارند، ولى از نظر هدف يكى هستند.
همه آنها راه حق را نشان داده اند و به سوى حق دعوت كرده اند
راه حق، صراط مستقيم است و بايد تا رسيدن به مقصد، طى گردد.
انحراف از آن، در هر قدمى، انحراف از حق است.
جدا كردن پيامبران از يكديگر، ايمان به يكى و انكار دگرى، انحراف از حق، و گرايش به باطل است.
پذيرفتن موسى عليه السّلام و انكار عيسى عليه السّلام نادرست است. ايمان به عيسى و انكار محمد صلى الله عليه و آله، راهى است باطل و انحراف از حق و حقيقت است.
قرآن مى گويد:
((ان الذين يكفرون بالله و رسله و يريدون ان يفرقوا بين الله و رسله و يقولون نؤ من ببعض و نكفر ببعض و يريدون اءن يتخذوا بين ذلك سبيلا ((150)) اءولئك هم الكافرون حقا و اءعتدنا للكافرين عذابا مهينا ((151)) و الذين آمنوا بالله و رسله و لم يفرقوا بين اءحد منهم اولئك سوف يؤ تيهم اءجورهم و كان الله غفورا رحيما((152)).))
كسانى كه به خدا و پيامبران كافر مى شوند و مى خواهند ميان خدا و پيامبران جدايى بيندازند و مى گويند به يكى ايمان داريم و به دگرى كافر هستيم و مى خواهند راه ميانه اى پيش گيرند، آنها، به يقين، كافرانند. و ما براى كافران عذابى خوار كننده آماده كرده ايم.
و كسانى كه به خدا و پيامبرانش ايمان آوردند و ميان پيغمبران جدايى نينداختند، اينان به همين زودى به پاداششان مى رسند. و خدا بسيار آمرزنده و بسيار مهربان است.
در هر گامى، از راه حق و صراط مستقيم، انحرافى در پيش است؛ خواه به چپ باشد و خواه به راست و سالك را از مقصد دور مى كند و به سوى هلاكت مى كشاند. به رسول خدا صلى الله عليه و آله ايمان داشتن و خلفا و جانشينان آن حضرت را انكار كردن و اصل مقدس امامت را ناديده گرفتن، انحراف از حق است.
حضرت على عليه السّلام را پذيرفتن و از امامت دو سرور جوانان اهل بهشت بى خبر بودن، انحراف از راه حق است.
پنج تن را پذيرفتن و با دگران سر و كار نداشتن، انحراف از حق است.
شش امامى بودن، انحراف است. هفت امامى شدن، انحراف است.
دوازده امامى بودن، صراط مستقيم است و بس.
بر دوازده افزودن، انحراف است.
جانشينان رسول خدا، دوازده هستند بى كاهش و بى افزايش.
راه خدا همين است و راه مهدى چنين است.
----------------------------------------------
نويسنده : آية الله سيد رضا صدر
باهتمام : سيد باقر خسرو شاهى
منبع : www.m-mahdi.com
