متوقع بودن تک فرزندان مانع ارتباط اجتماعی درست آنان
از ديدگاه جامعه شناختي، شيوع تك فرزندي براي جوامع خطر محسوب مي شود و تاثيري كه اين پديده بر نظام خانواده مي گذارد به طور مستقيم بر نظام اجتماعي نيز تاثيرگذار خواهد بود.
دكتر غلامرضا عليزاده، جامعه شناس در خصوص تاثير منفي اين پديده در خانواده مي گويد: در برخي از خانواده هاي تك فرزند، كودكان بسيار متوقع و در عين حال تماميت خواه تربيت مي شوند و از آنجايي كه تمام توجهات معطوف كودكان تك فرزند مي شود، آنها خود را محور تمام خانواده دانسته و تصور مي كنند آنچه را كه مي خواهند بايد در سريع ترين زمان ممكن به دست بياورند.
اين جامعه شناس اضافه مي كند، در چنين شرايطي در صورتي كه كودك تنها بوده و در محيط همسالان مانند مهد كودك قرار نگيرد، كنش متقابل با ديگران را نياموخته و از آنجايي كه با افراد بزرگسال در ارتباط است، بخشي از مرحله رشد كه در صورت تعامل با گروه همسالان شكل گرفته و تكامل پيدا مي كند، محقق نمي شود. دكتر عليزاده تصريح مي كند، اين در حالي است كه در خانواده هايي كه حداقل دو فرزند دارد، حس مالكيت كمتر وجود داشته و به واسطه تمرينات اجتماعي شدن، فرآيند رشد در كودكان افزايش پيدا مي كند و اگر چنين فضاهايي براي كودكان تك فرزند محقق نشود، مراحل رشد اجتماعي در كودك شكل نگرفته و اين كودكان نسبت به نوع تعاملات بيگانه مي شوند كه در آينده و در ارتباطات اجتماعي و كلامي تاثير منفي خواهد گذاشت. دكتر غزال زاهد در خصوص ويژگي هاي شخصيتي تك فرزندها مي گويد: دسته اي از كودكان تك فرزند، داراي شخصيتي شكننده، آسيب پذير، متوقع و تحريك پذير در مقايسه با ساير كودكان بوده و در كسب مهارت هايي كه با جامعه و فرهنگ هاي بيرون از محيط خانواده در ارتباط است ضعف دارند. دكتر غلامرضا عليزاده، جامعه شناس نيز در اين خصوص مي گويد، گروهي كودكان تك فرزند در برخورد با جامعه بيروني انتظار دارند كه افراد در خارج از نظام خانوادگي همانگونه با آنها رفتار كنند كه در خانواده با آنها رفتار مي شود، از اين رو والدين بايد شيوه هاي تربيتي و رفتاري مناسبي را اعمال كنند.
