این نوشیدن بهشت را بر انسان واجب می کند

شكر به درگاه الهی در مقابل نعمت هایی که به انسان ارزانی داشته مورد تاکید بسیار آیات و روایات است و برای آن آثار مثبت بسیاری تصریح شده است
چنان که رسول خدا (ص) فرمودند: «خورنده سپاسگزار اجرش مانند روزه ‏دار خداجوست، و تندرست شكرگزار اجرش مانند- اجر گرفتار صابر است و عطاكننده سپاسگزار اجرش مانند اجر محروم قانع است.»
امام صادق (ع) نیز فرموده اند: «در تورات نوشته است: كسى كه به تو نعمت داد سپاسش گزار و به كسى كه از تو سپاسگزارى كرد نعمتش ده، زيرا با سپاسگزارى نعمت ها نابود نگردد، و با ناسپاسى پايدار نماند، سپاسگزارى مايه افزايش نعمت است و ايمنى از دگرگونى.»
و از امام صادق (ع) نقل شده که فرمودند: «سه چيز است كه هيچ چيز با وجود آنها زيان نرساند: دعاء هنگام گرفتارى و آمرزش خواهى هنگام گناه و سپاسگزارى هنگام نعمت.»
همچنین ایشان می فرمایند: «خدا نعمتى به بنده‏ئى نداد كه از صميم قلب آن را شناسد و در ظاهر با زبان خدا را ستايش كند و سخنش تمام شود، جز آنكه برايش به افزونى امر شود.»
علاوه بر این، امام صادق (ع) فرموده اند: «مردى از شما شربتى آب مي نوشد و خدا بهشت را بدان سبب براى او واجب مي كند»، سپس فرمودند: «او ظرف را بر دهانش مي گذارد و بسم اللَّه مي گويد و آنگاه مى‏آشامد سپس دور مي برد با آنكه اشتها دارد، پس خدا را حمد مي كند، باز برمي گردد و مى‏آشامد، دوباره دور مي برد و حمد خدا مي گويد سپس برميگردد و مى‏آشامد، باز دور مي برد و حمد خدا مي كند، خداى عز و جل بهشت را بدين سبب برايش واجب مي كند.»
و از حضرت صادق (ع) است که فرمودند: «شكر نعمت دورى از محرمات است و تمام شكر الحمد للَّه رب العالمين‏ گفتن مرد است.
صفوان جمال گويد: امام صادق (ع) به من فرمودند: «خدا نعمتى كوچك يا بزرگ به بنده اى ندهد كه او بگويد: الحمد للَّه جز آنكه شكرش را ادا كرده باشد.»
امام باقر (ع) نیز درباره شکر نعمات الهی می فرمایند: «چون شخص گرفتار و دردمندى را ديدى، به نحوى كه او نشنود (و دل شكسته نگردد) سه بار بگو: حمد خدائى را كه مرا از آنچه تو را مبتلى ساخته معاف داشت و اگر مي خواست مي كرد»، سپس فرمودند: «هر كه اين را بگويد آن بلا به او نرسد.»
و از امام صادق (ع) است که فرمودند: «هر بنده‏ئى كه گرفتار و دردمندى را ببيند و بگويد: «حمد خدائى را كه آنچه تو را بدان مبتلى ساخت از من بگردانيد و به سبب عافيت مرا بر تو برترى داد، بار خدايا مرا از آنچه گرفتارش ساختى بركنار دار» خدا او را به آن بلا گرفتار نسازد.»
رسول خدا نیز (ص) فرموده اند: «چون گرفتاران را ديديد، خدا را شكر كنيد و به آنها نشنوانيد (آهسته بگوئيد) زيرا اندوهگينشان مي سازد.»
و از امام صادق (ع) است که فرمودند: «هر گاه يكى از شما نعمت خداى عز و جل را به ياد آورد، بايد براى شكر خدا چهره روى خاك گذارد و اگر سوار است بايد پياده شود و چهره روى خاك گذارد و اگر از بيم شهرت نتواند پياده شود چهره روى كوهه زين گذارد، و اگر نتواند، چهره بر كف دست گذارد، سپس خدا را بر نعمتى كه به او داده حمد كند.»
عمار ذهنى گويد: شنيدم على بن الحسين عليهما السّلام مي فرمودند: خدا هر دل غمگينى را دوست دارد، و هر بنده سپاسگزارى را دوست دارد، روز قيامت خداى تبارك و تعالى به يكى از بندگانش مي فرمايد: «از فلانى سپاسگزارى كردى؟» عرض مي كند: پروردگارا! من تو را سپاس گفتم، خداى تعالى فرمايد: «چون از او سپاسگزارى ننمودى، مرا هم سپاس نگفته‏ئى»، سپس امام (ع) فرمودند: «شكرگزارترين شما خدا را كسى است كه از مردم بيشتر شكرگزارى كند.»

 

پی نوشت:
 اصول کافی، ترجمه مصطفوی، جلد 3، صص 149 تا 156
منبع:قدس

اَعْدَدْتُ لِكُلِّ هَوْلٍ لا اِلهَ اِلا اللهُ وَ لِكُلِّ هَمٍّ وَ غَمٍّ ما شاءَاللهُ وَ لِكُلِّ نِعْمَةٍ الْحَمْدُ لِلهِ وَ لِكُلِّ رَخآءٍ اَلشُّكْرُ لِلهِ وَ لِكُلِّ اُعْجُوبَةٍ سُبْحانَ الِلهِ وَ لِكُلِّ ذَنْبٍ اَسْتَغْفِرُاللهَ وَ لِكُلِّ مُصيبَةٍ اِنّا لِلهِ وَ اِنّا اِلَيْهِ راجِعُونَ وَ لِكُلِّ ضيقٍ حَسْبِىَ اللهُ وَ لِكُلِّ قَضآءٍ وَ قَدَرٍ تَوَكَّلْتُ عَلَى اللهِ وَ لِكُلِّ عَدُوٍّ اِعْتَصَمْتُ بِاللهِ وَ لِكُلِّ طاعَةٍ وَ مَعْصِيَةٍ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللهِ الْعَلِىِّ الْعَظيمِ .
 

مهيا كردم براى هر هراسى «لا اله الا الله» را و براى هر اندوه و غمى، «ما شاء الله» را، و براى هر نعمتی «الحمد لله» ، و براى هر راحتى «الشكر لله» ، و براى هر شگفتى «سبحان الله» ، و براى هر گناهى «استغفر لله» و براى هر مصيبت «انا لله و انا اليه راجعون» را، و براى هر تنگى «حسبى الله» و براى هر قضا و قدر «توكلت على الله» را، و براى هر دشمن «اعتصمت بالله » را و براى هر طاعت و معصيت «لا حول‏ و لا قوّة الاّ بالله العلى العظيم» را.

منبع: http://www.erfan.ir/farsi/mafatih409