اشارات :: دی 1385، شماره 92
نزهت بادی
علی جان!
شریک زندگی ام، شریک دینم و شریک عشقم!
زهرایت آمده است تا دستانش را وقف نوازش روح زخمیات کند تا آثار رنج های زندگی از خاطرات محو شود.
او از طرف خدا آمده است تا در تنهایی های مردانه ات، با تو هم گریه شود.
مگر نه آنکه فرموده اند «جهاد زن، خوب همسرداری است».
زهرای تو، نیت خیر کرده است تا در این جهاد الهی، توفیق شهادت بیابد و نزد خدای عشق رو سپید شود.
او هرگز از تو چیزی نخواهد خواست که تو را به سختی بیندازد و یا از توانت فراتر باشد تا فاطمه ات علیهاالسلام هست، اجازه نخواهد داد که شانه های مهربانت از اندوه بلرزد و چشمان نازنینت به اشک، تر شود.
زهرا علیهاالسلام در کنارت میماند، تا وقتی که تازیانه ها میان دست او و تو فاصله بیندازد.
